พูดถึง “ข่าวสะเทือนก้น!” เอาไว้ในคอลัมน์ เปิดมุกปลุกหมอง ของ ฐานเศรษฐกิจ จึงเห็นสมควรว่าน่าจะเอามาเล่าไว้โซนนี้สักหน่อย ไม่ได้สะเทือนก้นเดียวนะ ก้นแรก คือ ก้นของกลุ่ม “ธุรกิจดาวร่วง” ประจำ ปี 2566 อีกก้นที่นั่งเก้าอี้แล้วรู้สึกว่าไม่นุ่มดุจที่ประทับของท่านพระอินทร์ที่มักจะกระด้างเมื่อโลกข้างล่างเกิดอาเภท ก้นนั้นน่าจะย้ายไปย้านมาเพราะมีข้อกังวลว่าจะเก็บภาษีเข้าเป้าได้สักกี่มากน้อย 
 

เชื่อผมเถอะว่าทุกอย่างมีทางออก อย่างเช่น “น.ส.พ. รูปแบบกระดาษ!” ควรจะ ยกระดับตนเองขึ้นเป็นคู่มือของสังคมไทยทุกสาขา อ่านข่าวแล้วรู้เรื่องแถมเข้าใจหลักว่าใครถูกใครผิด อ่านหน้าไหนผู้อ่านก็อมยิ้มหน้านั้น ใครอ่าน คอลัมน์ทำมาหากิน ทุกวัน ท่านนั้นจะได้รับเกียรติบัตรชื่นชมว่าเป็น กูรูวิชาชีพนอกห้องเรียน ผมมีไอเดียสารพัดที่จะเสนอแนะให้ น.ส.พ. เป็นมากกว่า น.ส.พ. อ่านจบแล้วก็จะเสียดายไม่ยอมขายชั่งกิโล ทุกข่าวที่ตีพิมพ์จะไม่มีเฟคนิวส์ ก็เอาเป็นว่าถ้าจะทำรายงานวิชาการหรือขึ้นศาลต่อสู้คดีสามารถอ้างอิง น.ส.พ. เป็นพยาน ทุกข่าวจะมี Unseen News และ Truth News 
 

ยกตัวอย่าง เครื่องปั้นดินเผา อีกสักหนึ่งกรณี ถ้าผมเป็นเจ้าของธุรกิจนี้ ผมต้องหาให้เจอว่า ผลิตภัณฑ์แบบไหนที่ลูกค้าสมัยนี้สนใจ ลำพังลวดลายอันสูงส่งและคลาสสิคที่ผลิตใหม่ในทศวรรษที่ผ่านมาผมยอมรับว่าลวดลายทันสมัยกว่ายุคพระเจ้าเหาทรงพระเยาว์ 

เสียดายตรงที่ว่า ความรู้สึกของลูกค้าในช่วงนี้เขาไม่ค่อยจะมีอารมณ์ร่วมกับความสุนทรีย์แบบนั้น พูดกันง่ายๆว่า เครื่องปั้นดินเผา ไม่ใช่สิ่งของจำเป็น ไม่ช่วยฟื้นฟูให้เกิดขวัญกำลังใจ 

ลองแบบนี้ไหมล่ะ ออกแบบถ้วยที่สำหรับลูกค้าสายมู ก้นถ้วยจะมีอักขระและยันต์ศักดิ์สิทธิ์ที่นิยมใช้เป็นคาถาเสกข้าวเสกน้ำเสกของถวายพระถวายเทวดา ใครจะสั่งให้เล่นสีเล่นลวดลายพิเศษเฉพาะตัวก็รับทำให้ในราคามิตรภาพ เขาอาจจะซื้อไปใช้เองหรือเอาไปแฮปปี้เบิร์ธเดย์ใครก็ได้
 

 

ผมขอกระซิบการแก้เคล็ดให้คนในบ้านอยู่กันร่มเย็นด้วยการให้คนในครอบครัวร่วมใจกันสวดอิติปิโสแล้วค่อยๆรินน้ำสะอาดลงในถ้วยใหญ่ในใบเดียวกัน จบพิธีก็เอาไปวางไว้กลางห้องพระหรือหน้าโต๊ะหมู่ก็ได้ 
 

ลับสมองลองคิดดูว่า ถ้าลูกค้าอยากได้  “ความสะใจ” 100% บริษัทเราจัด “สิ่งที่ลูกค้าโหยหา” ให้ไป 60% ในขณะที่คู่แข่งเขาจัด “สิ่งที่ลูกค้าโหยหา” ให้ไป 70% เริ่มจะมีแววติดอันดับดาวจะร่วง ถ้าไหวตัวทันก็จะรีบจัด “สิ่งที่ลูกค้าโหยหา” ให้ไป 80% เรื่องแบบนี้ใครจะคิดอันดับ “ธุรกิจดาวเด่น” หรือไม่ก็แล้วแต่ว่าใครจะแก้เกมเร็วกว่า ถ้าขยันสรรหา “สิ่งที่ลูกค้าโหยหา” อีก 20% ไปประเคน ก็จะได้เป็น “ธุรกิจดาวรุ่ง”

เรื่องทำนองนี้ชี้ให้เห็นว่า การวิ่งสู้ฟัดผลัดกันปาดหน้าเค้ก 70% กับ 80% กันมา มันเป็นอดีตที่ประชันกันตามประสา อย่าเอามาขยายความขย้ำอารมณ์  รีบไปช่วยจัดทำ “สิ่งที่ลูกค้าโหยหา” อีก 20% ให้ลุล่วงดีกว่า หากคิดกลเม็ดตอบโจทย์เผื่อไว้อีก 25% เราจะเป็น “ธุรกิจดาวเหนือ!” ทันที
 

วิทยากร

อ.สุรวงศ์ วัฒนกูล