สำหรับฉัน
การคุยกับแฟนทุกเรื่อง เป็นเหมือนเส้นใยใจที่ค่อย ๆ ถักทอให้เรารู้จักกันลึกซึ้งยิ่งขึ้น พูดบางเรื่องที่คนอื่นอาจมองว่า “อ่อนไหวเกินไป” หรือ “เป็นเรื่องเล็กน้อย” ฉันกลับคิดว่าไม่มีเรื่องอะไรเล็กน้อย เมื่อมันเป็นเรื่องในใจเรา ฉันไม่เคยปิดบังความรู้สึก ความกลัว ปรารถนา ความไม่มั่นใจ หรือแม้แต่เรื่องเงิน เพราะฉันเชื่อว่าถ้าคุณเก็บไว้ในใจเพียงฝ่ายเดียว ความสัมพันธ์อาจค่อย ๆ แตกหักในจวบจน หรือเงียบงันในช่วงเวลาอันเงียบสงัด
ฉันเคยเห็นหลายคู่ที่เมื่อเริ่มคบกันช่วงแรก พูดคุยทุกวัน ส่งรูปให้กัน โทรคุยกันบ่อย ๆ แต่พอเวลาผ่านไป การคุยก็น้อยลง บางครั้งกลายเป็นแค่ “สวัสดีสบายดีไหม” แล้วก็จบ กลายเป็นความเงียบที่เหมือนลำน้ำแห้ง ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคู่รักบางคนถึงยอมให้ความเงียบนั้นเกิดขึ้น ทั้งที่ถ้าคุยกันสม่ำเสมออย่างฉัน ความเงียบมักถึงขั้น “เข้าใจกันโดยไม่พูด” ได้มากกว่าการปล่อยให้ฝั่งใดฝั่งหนึ่งคิดคนเดียว ฉันจึงพยายามไม่ยอมให้เราเป็นคู่นั้น
ในมุมของฉัน การสื่อสารไม่ใช่หน้าที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่เป็นหน้าที่ของทั้งสองคน เราควรร่วมกันทำให้บทสนทนาไม่ตกหล่น ทุกเช้าอาจเริ่มด้วยคำถาม “เมื่อคืนฝันอะไรไหม” หรือ “วันนี้รู้สึกยังไง” กลางวันอาจส่งข้อความตลก ๆ จุดไฟหัวเราะหรือแชร์ข่าวที่เราสนใจ แล้วตอนกลางคืนก่อนนอนอาจเป็นบทสนทนาที่ลึกกว่าเรื่องผิวเผิน เช่น “วันนี้ใจเราเป็นอย่างไรบ้าง” “มีอะไรอยากเล่าให้ฟังไหม” เราจะคุยเรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน เรื่องเป้าหมาย เรื่องฝัน เรื่องเงิน เรื่องอดีต เรื่องอนาคต ไม่มีอะไรมากั้นระหว่างเรา และเมื่อใดที่เราเริ่มปิดประตูลับให้กับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง คนที่อยู่ปลายสายจะรู้สึกโดดเดี่ยว และนั่นคือช่องว่างที่อาจกลืนกินความรักได้อย่างเงียบ ๆ
ฉันยอมรับว่าบางครั้งมันเหนื่อย — บางคืนที่อยากจะนอนเร็ว ๆ ก็ยังอยากคุย แต่ก็เข้าใจว่านี่คือการสร้างความเข้าใจระยะยาว อย่างน้อยเมื่อเราคุยกัน แม้จะเหนื่อยหน่อย แต่ภายในใจเราจะรู้ว่าไม่มีสิ่งใดถูกเก็บซ่อนไว้เพียงฝ่ายเดียว การที่ฉันคุยกับแฟนทุกเรื่อง มันทำให้ฉันรู้จักเขาในมุมที่ไม่มีใครเห็น รู้จักความกลัว มุมอ่อนแอ มุมทะเยอทะยาน มุมแพ้ มุมชนะ มุมเงียบ มุมร้องไห้ และมุมสดใส ทุกมุมเหล่านี้ฉันได้ยินได้ฟัง และบางมุมก็สะท้อนกลับมาที่ฉันเอง
แน่นอน บางคนอาจจะว่า “โอ้ คุณคุยเยอะไปรึเปล่า” “คู่รักบางคนก็อยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง” ฉันเข้าใจตรงนั้นนะ แต่พื้นที่ส่วนตัวสำหรับฉันไม่ได้หมายถึงการตัดขาดการสื่อสาร เพียงแต่หมายถึงการให้เวลาแก่กันและให้เกียรติว่าบางทีเราอาจเหนื่อยหรือเงียบได้บ้าง แต่ไม่ใช่เงียบแบบไม่บอกไม่กล่าว ไม่ใช่เงียบจนปล่อยให้ความสัมพันธ์สั่นคลอน ฉันเห็นหลายคนในวัยเดียวกับฉัน เขาเน้นความสบายเนื้อสบายนำมาก่อน บางคนบอกว่า “รักคือต้องปล่อยให้เป็นธรรมชาติ” “ไม่ต้องกดดันกันมาก” ซึ่งฉันเข้าใจ แต่เราต่างกัน — ฉันเชื่อว่าความรักที่แข็งแรงเกิดจากการดูแลและการเอาใจใส่ ที่สะท้อนผ่านบทสนทนา
ส่วนเรื่องเงิน ฉันไม่ใช่คนร่ำรวย ไม่ได้มีฐานะดีเลิศ แต่อยากมีรายได้เป็นของตัวเอง อยากมีอิสระทางการเงิน อยากช่วยแบ่งเบาภาระที่บ้าน และอยากทำงานที่รักด้วยตัวเอง ฉันเคยมีประสบการณ์ทำงานพาร์ตไทม์ในร้านกาแฟ ช่วงนั้นฉันได้คุยกับแฟนเรื่องค่าใช้จ่าย ค่ากิน ค่าเดินทาง ค่าหนังสือ และได้เปิดใจว่าไอเดียอยากทำโปรเจกต์เล็ก ๆ ขายของออนไลน์ด้วยกันมันอาจเป็นทางเลือกที่ดี เราคุยเรื่องความเสี่ยง รายได้ที่อาจจะมากหรืออาจจะน้อย เราคุยเรื่องการออม การลงทุน แม้ว่าเขาจะมาจากครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวยกว่าฉันเล็กน้อย เขาก็มักบอก “อยากให้เธอเป็นตัวของเธอ” “อยากให้เราเดินไปด้วยกัน” “ไม่อยากให้เธออยู่แต่ในเงาของเงิน” — คำพูดเหล่านี้ฉันรู้สึกถึงความจริงใจของเขา แต่มันไม่ได้หมายความว่าเขามองว่าคนรวยประเสริฐเหนือกว่า ทุกครั้งที่เขาเล่าเรื่องโอกาสทางธุรกิจ การลงทุน หรือเครือข่ายเพื่อนที่ทำธุรกิจ ฉันฟังด้วยความสนใจ แต่ก็ไม่เคยให้น้ำหนักมากจนมืดมนกับตัวตนของฉันเอง
ฉันมีเพื่อนหลายคนในวัยเดียวกับฉัน บางคนมีแฟนแล้ว บางคนยังโสด บางคนบอกว่า “ไม่จำเป็นต้องคุยกันทุกวัน” “รักก็คือให้เวลาให้กัน” หรือ “เบื่อที่จะคุยซ้ำ ๆ” ส่วนใหญ่เขาเลือกใช้สื่อโซเชียลเป็นตัวกลาง เช่น ส่งสติกเกอร์ ไลน์น้อย ๆ แล้วคอยให้ฝ่ายนั้นตอบกลับ บางคนบอกว่าหนักใจหากแฟนโทรมาบ่อยจัง แต่ฉันจะต่างออกไป — ถ้าฉันรู้สึกอยากคุย อยากส่งข้อความ อยากบอกอยากเล่า ฉันก็ทำ ฉันไม่รอให้เขาบอกก่อนเพราะฉันเชื่อว่าในความสัมพันธ์บางทีฝ่ายที่ “อย่ารอ” อาจเป็นคนทำให้มันเดินต่อได้
แม้บางวันเถียงกัน หรือมีเรื่องที่ไม่เข้าใจกัน การที่เราเคยคุยกันมาตลอดมันช่วยให้เราไม่หลุดจากเส้นสาย ฉันรู้ว่าเขารู้สึกไม่สบายใจอยู่มุมหนึ่ง ผมก็มารับรู้ หรือถ้าฉันโกรธหรือเซ็ง เขาก็มาถาม “เป็นอะไร” ก่อนที่ความเงียบจะกัดกินใจ ทั้งสองฝ่ายไม่ปล่อยให้ปมเล็ก ๆ กลายเป็นปมใหญ่ บางคำพูดของเขาอาจหนัก บางคำพูดของฉันอาจแหลม แต่เมื่อบทสนทนาหมดลง เรากลับมามองตากันแล้วพูดว่า “ขอโทษนะ ที่พูดแรงไป” หรือ “ขอโทษที่เก็บกดมา” การคุยคือการคืนจิตวิญญาณให้กัน
เมื่อใดที่คนอื่นมองว่าฉัน “พูดเยอะ” หรือ “ยึดติดมาก” ฉันก็จะยิ้ม แล้วพูดว่า “อาจจะใช่ — แต่ฉันเลือกที่จะยึดที่ความรัก มากกว่าปล่อยให้มันลอยไป” เพราะในใจฉัน รักไม่ใช่เส้นทางที่ควรปล่อยให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเหงาหรืออ้างว่างานยุ่งมาก จนลืมพูดถึงความรู้สึก ฉันรู้จักหลายคนที่ฐานะทางการเงินดีมาก แต่กลับมองความรักเป็นเรื่องฟุ่มเฟือย พวกเขามักตั้งค่าสถานะ รสนิยม ความหรูหราเป็นตัววัดคุณค่า และในความสัมพันธ์ก็พยายามรักษาภาพลักษณ์ ในขณะที่ฉันเชื่อว่าความรักที่ดีไม่ได้อยู่ที่ภาพลักษณ์ อยู่ที่บทสนทนา อยู่ที่การรับฟัง อยู่ที่การลงมืออยู่เคียงข้างในวันที่ไม่มีอะไรเหลือให้โชว์
สรุปแล้ว ความสำคัญของการคุยกับแฟนทุกเรื่องสำหรับฉันมิใช่แค่ต้องการ “พูดให้ได้ทุกวัน” แต่เป็นการเปิดให้ใจได้สัมผัสกันอย่างแท้จริง การเปิดใจ การซื่อสัตย์ ความตั้งใจในการฟัง และความเต็มใจที่จะเดินไปด้วยกัน แม้จะเหนื่อยหรือมีเรื่องท้าทาย ฉันเชื่อว่าถ้าเราเดินด้วยกันผ่านบทสนทนานั้นมาได้ รากความสัมพันธ์จะลึกและมั่นคงกว่าที่ใด การที่ฉันแทรกเรื่องเงิน เรื่องความฝัน เรื่องมุมมองชีวิตเข้าไปในการคุยกับแฟน มันไม่ใช่เรื่องฟุ่มเฟือย แต่มันคือสะพานที่ช่วยให้เราเห็นอนาคตร่วมกัน และเมื่อใดที่เราเดินอยู่บนสะพานนั้น ความรักมันจะไม่ใช่แค่สายลมผ่าน แต่คือเส้นใยใจที่ทอแน่นยิ่งขึ้นทุกวัน
|
โปรโมชั่นแฟรนไชส์
| ร้านหนังสือออนไลน์
| สนใจลงโฆษณา
50 ตอบ
64 อ่าน
แชร์