โรคอ้วน
โรคอ้วน หรือการมีน้ำหนักตัวเกินมาตรฐาน สามารถเกิดขึ้นได้กับคนทุกเพศทุกวัย โดยเฉพาะวัยทำงานหรือผู้สูงวัยจะมีโอกาสเป็นโรคอ้วนได้ง่าย เนื่องจากคนที่อยู่ในวัยทำงานส่วนใหญ่ใช้เวลาอยู่ในที่ทำงานทำให้ขาดการออกกำลังกาย ส่วนผู้สูงอายุอาจเป็นช่วงวัยที่มีความเสื่อมถอยของอวัยวะต่าง ๆ การรับประทานอาหารและพักผ่อนมาก ๆ โดยไม่ได้เคลื่อนไหวร่างกายหรือใช้พลังงานทำให้อ้วนง่าย โรคอ้วนส่งผลเสียต่อสุขภาพอย่างไร บทความนี้มีความรู้มาแนะนำครับ
โรคอ้วนคืออะไร ?
โรคอ้วน เป็นสภาวะที่ร่างกายมีปริมาณไขมันสะสมในร่างกายจำนวนมาก โดยไขมันที่สะสมในร่างกายส่วนใหญ่จะพบที่บริเวณใต้ผิวหนังบริเวณต่าง ๆ เช่นหน้าท้อง สะโพก ต้นขา จากนั้นก็จะเริ่มสะสมในกล้ามเนื้อ และที่อวัยวะภายใน เช่น ตับ รวมทั้งไขมันสะสมในเส้นเลือดทำให้เส้นเลือดอุดตัน การเป็นโรคอ้วนทำให้ไม่สามารถทำกิจกรรมต่าง ๆ ได้สะดวกหรือคล่องแคล่วเช่นเดิม ซึ่งภาวะโรคอ้วนทำให้ร่างกายมีกระบวนการเมทาลิซึมที่สูงกว่าผู้ที่มีน้ำหนักปกติทำให้เหนื่อยง่ายกว่าคนปกติหรือคนที่ผอมกว่า
สาเหตุของโรคอ้วน
โรคอ้วน คือการที่ร่างกายของคนเรามีการสะสมไขมันมากผิดปกติ หรือสะสมไว้มากเกินกว่าที่ร่างกายจะเผาผลาญออกไป ส่วนใหญ่เกิดจากพฤติกรรมการใช้ชีวิตและสาเหตุอื่น ๆ ดังนี้
พฤติกรรมการรับประทานอาหาร โดยเฉพาะคนที่ชอบรับประทานอาหารรสจัด เช่น รสหวาน มัน ดื่มเครื่องดื่มประเภทน้ำอัดลม และรับประทานอาหารไม่เป็นเวลาชอบทานจุกจิกหรือชื่นชอบขนมประเภทขบเคี้ยว ทำให้เป็นโรคอ้วนได้ง่าย
เพศ เพศมีผลต่อการเป็นโรคอ้วนเช่นกัน โดยเพศหญิงมีโอกาสเป็นโรคอ้วนได้ง่ายกว่าเพศชายสูงถึงเท่าตัว เนื่องจากเพศหญิงจะเกี่ยวข้องกับการตั้งครรภ์ การคลอดบุตร ซึ่งจะต้องมีการบำรุงร่างกายเพื่อให้บุตรในครรภ์มีความสมบูรณ์แข็งจึงมีโอกาสเป็นโรคอ้วนตามมาได้
อายุ เมื่ออายุสูงขึ้นภาวะโรคอ้วนจะเริ่มตามมา เนื่องจากสภาพร่างกายและกระบวนการเผาผลาญพลังงานลดลงทำให้มีไขมันสะสมเพิ่มมากขึ้นได้ง่าย
พันธุกรรม โรคอ้วนสามารถถ่ายทอดทางพันธุกรรมการได้ โดยพบว่าครอบครัวที่มีพ่อ แม่ เป็นโรคอ้วน มีโอกาสที่ลูกจะเป็นโรคอ้วนในอนาคตสูงถึงร้อยละ 80
ภาวะทางอารมณ์ บางคนเมื่อมีภาวะความเครียด วิตกกังวลกังวลใจ จะเลือกใช้วิธีสงบสติอารมณ์โดยการรับประทานอาหารทำให้เป็นโรคอ้วนได้ง่าย
การไม่ออกกำลังกาย สาเหตุใหญ่ของคนที่เป็นโรคอ้วน ควรออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอตามสภาพความเหมาะสม เพื่อเพิ่มการเผาผลาญพลังงานจากอาหารที่รับประทานเข้าไป ป้องกันไม่ให้เกิดการสะสมของไขมันส่วนเกิน โดยเฉพาะผู้ที่ทำงานในสำนักงานและผู้สูงอายุ
เมทาบอลิซึมในร่างกาย หรือการเผาผลาญพลังงานของร่างกายเป็นกระบวนการทางเคมีในเซลล์ของร่างกายซึ่งจะแตกต่างกันระหว่างบุคคล ผู้ที่เผาผลาญสารอาหารหรือไขมันไม่ดีจะมีโอกาสเป็นโรคอ้วนได้ง่าย ซึ่งการเผาผลาญพลังงานเกี่ยวข้องกับการทำงานต่อมไร้ท่อ เช่น ต่อมไทรอยด์ เป็นต้น
เบาหวาน
อันตรายจากโรคอ้วน
โรคอ้วน ส่งผลต่อสุขภาพโดยก่อให้เกิดโรคแทรกซ้อนและโรคเรื้อรังต่าง ๆ ได้มากมาย ซึ่งอาจเป็นอันตรายร้ายแรงได้ เช่น
โรคไขมันอุดตันในเส้นเลือด โรคความดันโลหิตสูง ภาวะอ้วนยังทำให้หัวใจทำงานหนักที่ส่งผลให้เป็นโรคหลอดเลือดหัวใจ อาจทำให้หัวใจวายเฉียบพลัน หรือโรคเส้นเลือดในสมองตีบและตัน
โรคเบาหวาน ทำให้เกิดโรคแทรกซ้อนอื่น ๆเช่น โรคไตวาย แผลหายช้า ตาบอดเนื่องจากอาการแทรกซ้อนของเบาหวานขึ้นตา
โรคข้อกระดูกเสื่อม เนื่องจากกระดูกต้องรองรับน้ำหนักตัวที่มากทำให้กระดูกอ่อนที่ข้อมีโอกาสเสื่อมได้ง่ายกว่าปกติ โดยเฉพาะบริเวณข้อเข่า ข้อสะโพก
โรคมะเร็งบางชนิด เช่น โรคมะเร็งลำไส้ โรคมะเร็งเต้านม โรคมะเร็งถุงน้ำดี มะเร็งลำไส้ใหญ่ มะเร็งรังไข่ หรือมะเร็งตับอ่อน ซึ่งล้วนเป็นโรคร้ายแรงทั้งสิ้น
แนวทางการรักษาและป้องกันโรคอ้วน
โรคอ้วน หรือการมีน้ำหนักตัวมาก ๆ จนส่งผลต่อสุขภาพรวมและมีภาวะแทรกซ้อนจากโรคเรื้อรังต่าง ๆ แพทย์จะทำการรักษาโดยแนะนำให้ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการใช้ชีวิตประจำวันในด้านต่าง ๆ เช่น
การปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการบริโภค เลือกรับประทานอาหารที่ไม่มีน้ำตาล หรือไขมันสูง มีวินัยในการรับประทานอาหารให้เป็นเวลาไม่กินจุกกินจิก รับประทานหารจำพวกผัก ผลไม้ ธัญพืช เนื้อปลา การประกอบอาหารโดยวิธีการนึ่งหรือต้ม แทนวิธีการทอดซึ่งจะทำให้มีไขมันสะสมในอาหารมากเกินไป เมื่อรับประทานเข้าไปจะทำให้อ้วนง่าย
หมั่นการออกกำลังอย่างสม่ำเสมอโดยเลือกการออกกำลังที่เหมาะสมกับโครงสร้างร่างกายของตนเอง จะทำให้ออกกำลังกายได้นานและสามารถเผาผลาญพลังงานมากขึ้นไม่มีไขมันสะสม หากไม่ค่อยมีเวลาออกกำลังกายก็สามารถเพิ่มกิจกรรมที่สามารถช่วยเผาผลาญพลังงานได้ เช่น การเดินขึ้นบันไดแทนการขึ้นลิฟต์ การกวาดบ้านถูบ้าน การทำสวนปลูกต้นไม้
การฝึกให้ตนเองเป็นผู้ที่มีอารมณ์แจ่มใส และมั่นคงอยู่เสมอ คือไม่เป็นผู้หงุดหงิดง่าย โกรธง่าย หรือวิตกกังวลกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนเกินไปซึ่ง อาการต่าง ๆ เหล่านี้จะทำให้เกิดการเครียดและจะมีความรู้สึกหิวอยากรับประทานอาหารตามมาจะทำให้อ้วนได้ง่านขึ้นนั่นเอง
การดูแลตนเองให้ห่างไกลจากโรคอ้วน เป็นเรื่องสำคัญ เพราะคนที่มีภาวะอ้วนหรือมีน้ำหนักตัวมาก ๆ นอกจากทำให้เกิดปัญหาสุขภาพมีโรคแทรกซ้อนได้ง่าย และเป็นปัญหาต่อการใช้ชีวิต นอกจากนั้นโรคอ้วนยังทำให้เกิดปัญหาทางด้านสังคม ทำให้สูญเสียความสามารถในการทำงาน และอาจปิดโอกาสในการทำงานในองค์กรต่าง ๆ ส่งผลทำให้ความสุขในชีวิตลดลง



ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/obesity-symptoms-causes/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

ริดสีดวงจมูก เป็นโรคที่สร้างความรำคาญกับให้กับผู้ป่วย เนื่องจากจะมีอาการแน่นจมูกมาก หายใจไม่สะดวก  จนทำให้ส่งผลกระทบต่อการใช้ชีวิตประจำวันและการทำงาน แต่อาการของโรคนี้ก็สามารถรักษาหายได้ หากผู้ป่วยปรับเปลี่ยนพฤติกรรมและต้องปฏิบัติตนเองตามคำแนะนำของแพทย์ ควรงดเว้นอาหารต้องห้ามร่วมกับการรักษาอย่างต่อเนื่อง อาการของริดสีดวงจมูก สาเหตุ และอาหารต้องห้ามมีอะไรบ้าง บทความนี้มีความรู้มาแนะนำอีกเช่นเคยครับ
ริดสีดวงจมูกคืออะไร ?
ริดสีดวงจมูก (Nasal Polyp) คืออาการที่เยื่อบุในจมูกเกิดการอักเสบเป็นเวลานาน ๆ จนกลายเป็นอาการเรื้อรัง เกิดน้ำคั่งเป็นก้อนบวม และกลายเป็นเนื้องอกเกิดขึ้นภายในโพรงจมูก มีลักษณะเป็นก้อนยื่นออกมาในจมูกคล้ายริดสีดวงทวาร อาจมีก้อนเดียวหรือมีจำนวนหลายก้อนก็ได้ ซึ่งจัดว่าเป็นก้อนเนื้อชนิดไม่ร้ายแรง 
สาเหตุของการเป็นโรค และการวินิจฉัยเพื่อทำการรักษา
แพทย์จะทำการซักประวัติและตรวจหาตำแหน่งของก้อนเนื้อด้วยการใช้กล้องส่องตรวจในโพรงจมูก การตรวจด้วยคอมพิวเตอร์เพื่อหาขนาดและตำแหน่งที่ชัดเจนและตรวจเลือดเพื่อคัดกรองสารแอนติบอดี โดยสาเหตุที่ทำให้เยื่อในโพรงจมูกอักเสบแบ่งเป็น 2 สาเหตุคือ
ริดสีดวงจมูก ที่เกิดจากโรคภูมิแพ้ ที่พบได้บ่อย ๆคือการที่ผู้ป่วยเป็นโรคภูมิแพ้ จนทำให้เยื่อในโพรงจมูกอักเสบ หากมีการรักษาและการดูแลตนที่ไม่ถูกต้องก็จะยิ่งทำให้เยื่อบุในโพรงจมูกอักเสบเรื้อรัง ไม่หายขาด จนกลายเป็นเนื้องอกออกมาได้
เกิดจากการเป็นไซนัส ซึ่งผู้ที่เป็นไซนัสแบบเรื้อรัง เยื่อบุเกิดอาการบวมนาน ๆรักษาไม่หายขาดก็จะเกิดเป็นริดสีดวงจมูกได้เช่นกัน

อาการของริดสีดวงจมูก
ริดสีดวงจมูก ที่มีขนาดเล็กไม่โตมากอาจไม่ส่งผลกระทบต่อสุขภาพของผู้ป่วยมากนัก หากเนื้องอกในโพรงจมูกมีขนาดโตมาก อาจทำให้โพรงจมูกแคบลง อากาศผ่านเข้าออกได้ยากขึ้น ก็จะทำให้ผู้ป่วยคัดแน่นจมูกมาก การรับรู้ของกลิ่นก็จะลดลง หรืออาจเสียไปทำให้ไม่ได้กลิ่นเลย นอกจากนี้ยังมีอาการของโรคภูมิแพ้และไซนัสร่วมด้วย เช่น มีน้ำมูกไหล ไอ จาม อาจมีน้ำมูกใสหรือขุ่นข้น เหนียว มีสีเหลืองเขียว เพราะไซนัสอักเสบกำเริบอีกด้วยก็เป็นได้
การรักษาริดสีดวงจมูก
การรักษาอาการริดสีดวงจมูก สามารถทำทำการรักษาได้ 2 วิธี คือ
1. รักษาโดยการใช้ยา 
การรักษาด้วยวิธีนี้ เป็นการรักษาโดยการให้ยาสเตียรอยด์ ซึ่งก็มีทั้งชนิดใช้กินและชนิดฉีดพ่นเพื่อป้องกันการเกิดซ้ำ สำหรับสเตียรอยด์ชนิดกินจะใช้ติดต่อกันนาน ๆ ไม่ได้ แต่การฉีดพ่นสามารถใช้ติดต่อกันได้นานหลายปี ดังนั้นการใช้แบบฉีดพ่นจะปลอดภัยกว่า
2. การรักษาด้วยวิธีผ่าตัด 
กรณีที่ใช้ยาทั้งสองชนิดในข้อ 1 แล้วไม่เห็นผล ไม่ทำให้อาการดีขึ้น เมื่อหายแล้วก็กลับมามีอาการและเกิดเป็นซ้ำอีก ซึ่งหากเป็นกรณีนี้แพทย์จะใช้การผ่าตัดซึ่งจะอยู่ในดุลพินิจของแพทย์ การผ่าตัดทำได้ 2 วิธีคือ
การผ่าตัดแบบธรรมดาด้วยการใช้ลวดคล้องดึงเอาก้อนริดสีดวงออกมา ซึ่งวิธีนี้มีข้อเสียคือโอกาสกลับมาเป็นซ้ำได้สูง 
การผ่าตัดด้วยการใช้กล้อง ด้วยการตัดริดสีดวงจมูกออกและผ่าตัดบริเวณรูไซนัสให้เปิดโล่ง

การปฏิบัติตัวของผู้ที่เป็นโรคริดสีดวงจมูก
ส่วนมากผู้ที่เกิดเป็นริดสีดวงจมูกมักพบว่าสาเหตุอาจมาจากการเป็นภูมิแพ้ชนิดเรื้อรัง ดังนั้นจึงควรหลีกเลี่ยงและป้องกันสารก่อภูมิแพ้ดังนี้
หลีกเลี่ยงสารก่อภูมิแพ้เช่น ควัน ฝุ่น ควันธูป สิ่งที่ทำให้เกิดการระคายเคืองต่าง ๆ ขนสัตว์ สุนัข แมว เกสรดอกไม้
จัดบ้านเรือนให้สะอาด ไม่ควรมีของใช้ที่เก็บฝุ่น ไม่ควรเลี้ยงสัตว์ไว้ในบ้าน 
จัดเครื่องนอนให้ปราศจากฝุ่นหรือไรฝุ่น ด้วยการนำมาซักและผึ่งแดดบ่อย ๆ
ป้องกันไม่ให้ร่างกายเกิดภูมิต้านทานต่ำ ดังนั้นจึงต้องนอนหลับพักผ่อนให้เต็มที่และออกกำลังกายให้เหมาะกับวัยอย่างน้อยสัปดาห์ละ 3-4 ครั้ง 
ควรป้องกันตนเองไม่ให้เกิดเป็นหวัดได้ง่าย ๆ เพื่อลดการติดเชื้อหวัด เพราะถ้าเป็นหวัดจะยิ่งทำให้เยื่อบุจมูกกลับมาอักเสบ ด้วยการออกกำลังกาย ไม่โดนอากาศเย็นจัดๆ 
อาหารต้องห้ามของผู้ที่เป็นโรคริดสีดวงจมูก
สำหรับผู้ที่เป็นริดสีดวงจมูกมีอาหารต้องห้ามหลายประเภท ที่ควรงดการรับประทานเพราะอาจจะไปกระตุ้นให้อาการของโรคกำเริบหนักขึ้น ดังนี้
อาหารแปรรูป เช่น อาหารกระป๋องทั้งหมด กะปิ ปลาเค็ม เนย ชีส เบค่อน และในที่นี้ยังหมายถึงของหมักดองทุกชนิดอีกด้วย
เครื่องดื่มมีคาเฟอีน เช่นกาแฟ แอลกอฮอล์ น้ำอัดลม เครื่องดื่มชูกำลัง เครื่องดื่มที่ผสมน้ำนมของสัตว์
อาหารรสจัด ทุกรสชาติ ไม่ว่าจะเป็น เปรี้ยว หวาน เค็มและเผ็ด 
ผักและผลไม้บางชนิดเช่น หน่อไม้ กุยฉ่าย กระถิน สะตอ ชะอม มะระ กะหล่ำปลี บีทรูท แครอทดิบ และผลไม้เช่น ลำไย ทุเรียน มะไฟ มะยม มะม่วงสุก มะปราง ขนุน ละมุด ตะลิงปลิง มะดัน มะขาม น้อยหน่า ลิ้นจี่ สัปปะรด 
อาหารทะเลและเนื้อสัตว์ เช่น หมึก หอย แมงดา แมงกะพรุน กั้ง กุ้ง ไข่หอยเม่น ปลาทู ปลาซาบะ ปลาจวด ปลาสำลี ปลาโอ วัว ควาย เป็ด ห่าน ปลาคัง ปลาเนื้ออ่อน ปลาดุก ปลาไหล ปลาชะโด ปลาบึก ปลาดิบ แพะ แกะ งู ปลาแดงน้ำจืด ไข่เป็ด ไข่นก และเครื่องในทุกชนิด 
อาหารประเภททอดซ้ำทุกชนิด และ ข้าวปั้น ซูชิ กะทิ มะยองเนส น้ำสลัด
ริดสีดวงจมูก เป็นโรคที่สร้างความรำคาญและส่งผลกระทบต่อการใช้ชีวิตของผู้ป่วย ดังนั้นหลังการรักษาผู้ป่วยควรปฏิบัติตนตามคำสั่งแพทย์อย่างเคร่งครัด เมื่อรักษาหายแล้วควรหลีกเลี่ยงสารก่อภูมิแพ้อย่างต่อเนื่อง เพื่อป้องกันไม่ให้เป็นภูมิแพ้ทำให้เยื่อบุโพรงจมูกอักเสบ จนโรคริดสีดวงจมูกกลับมาเกิดซ้ำได้อีก

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/nasal-polyps-symptoms-causes/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

อาการไอเป็นปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกาย เป็นการขับเอาสิ่งที่ตกค้างในทางเดินหายใจ ด้วยการเอาอากาศเข้าไปในช่องท้อง และหน้าท้อง จากนั้นก็จะเกิดการหดตัวของหน้าท้อง พร้อม ๆกับการเปิดกล่องเสียง และขับเอาสิ่งที่อยู่ตกค้างอยู่ให้ออกมา การไอหากเกิดบ่อยๆ ย่อมเป็นสิ่งที่ผิดปกติ ดังนั้นหากมีอาการไอเรื้อรัง เป็นเวลานาน ๆโดยไม่ทราบสาเหตุก็ไม่ควรนิ่งนอนใจ เพราะนั่นคือการไอเรื้อรังที่เตือนว่าร่างกายอาจมีโรคบางอย่างแฝงอยู่
ไอเรื้อรัง คืออะไร ?
อาการไอ เป็นปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายที่มีขึ้นเพื่อกำจัดสารคัดหลั่ง สิ่งระคายเคือง และสารแปลกปลอมอื่น ๆ ลักษณะการ สามารถแบ่งออกเป็น 3 ระยะ ได้แก่ การไอเฉียบพลัน คือ มีระยะเวลาของอาการไอน้อยกว่า 3 สัปดาห์ ไอกึ่งเฉียบพลัน คือ อาการไอที่มีระยะเวลาระหว่าง 3-8 สัปดาห์ และไอเรื้อรัง คือ มีระยะเวลาของอาการไอมากกว่าหรือเท่ากับ 8 สัปดาห์
สาเหตุของอาการไอเรื้อรัง
การไอ อาจเป็นแค่การไอแห้ง ๆ ซึ่งเกิดจากการระคายเคืองคอหรืออาจมีเสมหะปนออกมา หากมีอาการเพียงเท่านี้ ก็ไม่ถือเป็นสัญญาณเตือนเกี่ยวกับโรคร้ายอื่น ๆ  แต่ถ้าหากมีอาการอื่นร่วมด้วย เช่น การไอเรื้อรัง แบบรุนแรง ขณะไอมีอาการเจ็บหน้าอก เจ็บคอ หายใจลำบาก มีเสมหะที่มีเลือดปนออกมา ไอติดต่อกันนาน คือมีระยะเวลาของการไอมากกว่า 2 เดือนขึ้นไป สาเหตุอาจเกิดได้จาก 
โรคภูมิแพ้หรือโรคทางเดินหายใจอื่นๆ หรือเป็นโรคในช่องจมูก เช่น หลอดลมอักเสบเรื้อรัง โรคหืดหอบ โรคไซนัส และอาการของโรคภูมิแพ้มักเป็นโรคที่พบว่าสามารถทำให้มีอาการ ไอเรื้อรังได้มากที่สุด 
โรคในช่องคอ เช่นโรคเส้นเสียงอักเสบ ซึ่งสาเหตุมาจากการใช้เสียงมากเกินไป โรคต่อมทอนซิลอักเสบ มักมีอาการไข้ เจ็บคอเมื่อกลืนน้ำลาย
โรคร้ายแรง ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ร่างกายจะขับออกมาได้ด้วยการไอ เพราะมีก้อนเนื้อไปกดทับที่บริเวณปอดเช่น การเป็นโรคมะเร็งที่ปอด หรือเป็นโรคเนื้องอกบริเวณหลอดลมและกล่องเสียง จึงทำให้มีการไอเรื้อรังไม่หาย
โรคอื่น ๆ ที่แฝงอยู่กับโรคทางเดินหายใจส่วนล่าง เช่น วัณโรคปอด ถือเป็นโรคร้ายแรงที่ต้องรีบทำการรักษา โรคหอบหืดซึ่งมักเป็นคู่กับโรคภูมิแพ้ โรคถุงลมโป่งพอง และโรคมะเร็งปอด

Heart photo created by diana.grytsku – www.freepik.com

การวินิจฉัยโรคไอเรื้อรัง
ไอเรื้อรัง สามารถเป็นอาการของโรคอื่น ๆได้หลายโรค การวินิจฉัยจึงจำเป็นต้องใช้การตรวจและการวินิจฉัยจากแพทย์หลาย ๆด้าน เพื่อให้ทราบผลอย่างแน่ชัด สำหรับขั้นตอนแพทย์อาจปฏิบัติ ดังนี้
แพทย์จะทำการซักประวัติ เพื่อหาสาเหตุของโรค โดยเฉพาะโรคภูมิแพ้ เช่น ประวัติการเป็นของคนในครอบครัว อาการต่างๆ การสัมผัสสารที่อาจทำให้เกิดการแพ้ หรืออาการที่อาจเป็นโรคอื่นๆได้อีกเช่น โรคเส้นเสียงอักเสบ โรคกรดไหลย้อน
ตรวจระบบทางเดินหายใจ หากมีความผิดปกติก็อาจมีการตรวจเพิ่มเติมอื่น ๆเช่น ส่องกล้องดูระบบทางเดินหายใจ ตรวจเสมหะ ตรวจสมรถภาพปอดด้วยการใช้หูฟัง ฟังเสียงหายใจเข้าและออก หรือถ่ายภาพรังสีของโพรงจมูก เอ็กซเรย์ช่องอกเพื่อตรวจหาความผิดปกติของปอด  
วิธีการรักษาโรคไอเรื้อรัง
การรักษาโรคไอเรื้อรัง สิ่งสำคัญที่สุดคือ จะต้องได้รับการตรวจหาสาเหตุและวิเคราะห์ เพื่อให้ทราบแน่ชัดก่อนเป็นอาการไอเรื้อรังจากสาเหตุใด หรือเป็นอาหารของโรคชนิดใด แล้วจึงทำการรักษาตามแนวทางหรือวิธีการของโรคนั้น ๆ 
วิธีดูแลตนเองเมื่อมีอาการไอ
โรคไอเรื้อรัง เกิดได้จากหลายสาเหตุ อาจเป็นอาการไอที่ไม่ร้ายแรงสามารถหายได้เองเพียงบำรุงดูแลตนเองหลีกเลี่ยงปัจจัยเสี่ยง และอาจเป็นอาหารของโรคร้ายแรง สำหรับแนวทางการรักษากรณีอาการไม่รุนแรง แพทย์อาจให้ยาแก้ไอ ร่วมกับยาอื่น ๆ เช่น ยาละลายเสมหะหรือยาอม เพื่อรักษาในเบื้องต้นก่อน รวมทั้งผู้ป่วยต้องดูแลตนเองตามคำแนะนำของแพทย์ ดังนี้
หากการไอเกิดจากการเป็นภูมิแพ้ ผู้ป่วยจะต้องหลีกเลี่ยงจากสิ่งที่กระตุ้นแล้วร่างกายแพ้ จนทำให้เกิดการไอมากยิ่งขึ้น เช่น ฝุ่นละอองต่าง ๆ ควันบุหรี่ สารเคมี ละอองเกสร ขนแมว ขนสุนัข 
หลีกเลี่ยงการสูบบุหรี่ หรืองดไปอยู่ในที่ที่มีควัน เช่นควันธูป ควันไฟ
หลีกเลี่ยงจากการสัมผัส อากาศเย็นๆโดยตรงเช่น จากพัดลมหรือจากแอร์ เพราะอากาศที่เย็นจัดจะทำให้หลอดลมหดตัวเล็กลง ก็จะยิ่งกระตุ้นให้เกิดการไอถี่ๆมากยิ่งขึ้น
พักผ่อนให้เพียงพอทุกวัน ขณะนอนพักผ่อนต้องทำร่างกายให้มีความอบอุ่นเช่นห่มผ้า ใส่ถุงเท้า เพื่อป้องกันอากาศเย็น
โรคร้ายแรงบางชนิดสามารถป้องกันด้วยการตรวจพบแต่เนิ่น ๆ ได้ เช่นโรคมะเร็งปอด หากอยู่ในกลุ่มเสี่ยงก็ควรตรวจเพิ่มร่วมไปกับการตรวจสุขภาพประจำปีได้
ไอเรื้อรังที่มีอาการมากกว่า 8 สัปดาห์ แม้จะเป็นการไอที่ไม่มีสัญญาณหรืออาการร้ายแรงใด ๆร่วมด้วย เช่น ไม่มีอาการแสบร้อนกลางอก หรือมีรสเปรี้ยวในปาก  ไม่เจ็บหน้าอกขณะไอ ก็อย่านิ่งนอนใจ เพราะอาการไอเรื้อรังเป็นสาเหตุของโรคร้ายแรงหลายชนิด หากอาการไออยู่ในขั้นเรื้อรังหรือไอนานกว่า 8 สัปดาห์ควรพบแพทย์เพื่อวินิจฉัยและรีบทำการรักษา

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/chronic-cough-causes/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

อาหารเป็นพิษ เป็นภาวะที่เกิดขึ้นได้ง่ายและป้องกันได้ยาก ส่วนใหญ่เกิดจากอาหารที่รับประทานเข้าไปแต่อาการมักไม่รุนแรง และทุเลาได้เองภายใน 24-48 ชั่วโมง ส่วนในรายที่มีอาการอย่างรุนแรง ขึ้นอยู่กับประเภทและปริมาณของเชื้อที่ร่างกายได้รับเข้าไป อย่างไรก็ดีแม้อาหารเป็นพิษจะสามารถทุเลาได้เอง แต่หากเกิดในผู้ที่มีปัญหาสุขภาพหรือในผู้สูงอายุ ก็เป็นอันตรายจากภาวะแทรกซ้อนได้ 
อาหารเป็นพิษ คืออะไร ?
อาหารเป็นพิษ หมายถึง อาการท้องเดินเป็นภาวะที่เกิดขึ้นจากการกินอาหารเข้าไปแล้วมีอาการ เช่น ปวดท้อง ท้องสีย อาเจียน อาจเกิดขึ้นช้าหรือเร็วขึ้นอยู่กับปริมาณของเชื้อโรคที่ปนเปื้อน อาการที่ไม่รุนแรงสามารถหายได้เอง นอกจากมีภาวะอื่น ๆ แทรกซ้อนเช่น ท้องเสียไม่หยุดและรุนแรงจนทำให้เกิดภาวะขาดน้ำ
ลักษณะอาการของอาหารเป็นพิษ
ผู้ที่ได้รับเชื้อที่ปนเปื้อนในอาหารที่รับประทานเข้าไป ส่วนใหญ่จะแสดงอาการภายใน 1-2 วัน หรือบางคนอาจมีอาการหลังรับประทานอาหารเพียงไม่กี่ชั่วโมง โดยลักษณะอาการของอาหารเป็นพิษ ได้แก่
รู้สึกพะอืดพะอม คลื่นไส้ อาเจียนติดต่อกันหลายครั้ง
อาการถ่ายอุจจาระเป็นน้ำ หรือ  ถ่ายอุจจาระปนเลือดหรือมูก
มีอาการปวดมวนท้อง ทำให้รู้สึกทรมานจากอาการปวดท้องแบบบิดเกร็งเป็นพัก ๆ
รู้สึกเหนื่อยง่าย อ่อนเพลีย หมดเรี่ยวแรง ปากแห้ง กระหายน้ำบ่อย ปัสสาวะน้อย จากการที่ร่างกายสูญเสียหรือขาดน้ำ
ปวดศีรษะ หรือมีอาการวิงเวียนศีรษะ

Designed by yanalya / Freepik

สาเหตุของอาหารเป็นพิษ
อาหารเป็นพิษ ส่วนใหญ่เกิดจากการรับประทานอาหารหรือดื่มน้ำที่มีการปนเปื้อนของเชื้อแบคทีเรีย และรองลงมาคือ เชื้อไวรัส รวมทั้งการปนเปื้อนสารพิษอื่น ๆ เช่น สารเคมี พืชพิษ สัตว์พิษที่ไม่ใช่จากเชื้อโรค ที่พบได้บ่อย ๆ คือ จากเห็ดพิษ อาหารทะเล สารหนู และสารตะกั่ว 
อาการรุนแรงที่ต้องรีบพบแพทย์
มีภาวะขาดน้ำ มักมีอาการ ปากแห้ง กระหายน้ำ ปัสสาวะน้อยหรือไม่ปัสสาวะเลย ปัสสาวะมีสีเข้ม หัวใจเต้นเร็ว  อ่อนเพลีย วิงเวียนศีรษะ และหน้ามืด
ผู้ใหญ่ท้องเสียติดต่อกัน 3 วัน ส่วนเด็กอาจท้องเสียติดต่อกันตลอด 24 ชั่วโมง โดยที่อาการไม่ดีขึ้นเลย
อาเจียนต่อเนื่องนานกว่า 12 ชั่วโมง
มีเลือดปนในอาเจียนหรืออุจจาระ
ตามัวหรือมองเห็นภาพไม่ชัด
ปวดท้องอย่างรุนแรง โดยที่อาการปวดท้องไม่ลดลงเลยหลังจากอุจจาระไปแล้ว
ท้องเสียร่วมกับมีไข้สูงเกิน 38 องศาเซลเซียส
ภาวะแทรกซ้อนของอาหารเป็นพิษ
ภาวะแทรกซ้อนที่พบในบ่อย โดยเฉพาะในรายที่มีอาการถ่ายมาก อาเจียน ได้แก่ ภาวะขาดน้ำและเกลือแร่ อาจรุนแรงถึงภาวะช็อก กรณีได้รับเชื้อโรคที่เป็นสารพิษภาวะแทรกซ้อนอาจต่างกันไป เช่น มีเลือดออกตามอวัยวะต่าง ๆ เกิดการแท้งบุตรในหญิงตั้งครรภ์ กล้ามเนื้ออ่อนแรง อัมพาต โลหิตเป็นพิษแทรกซ้อน หรือโรคไต
การวินิจฉัยอาการอาหารเป็นพิษ
แพทย์จะวินิจฉัยโดยพิจารณาจากหลายปัจจัยประกอบ เริ่มจากซักถามประวัติเพื่อหาสาเหตุ เช่น อาการของผู้ป่วย อาหารที่รับประทาน ระยะเวลาที่มีอาการ กรณีมีอาการถ่ายท้องรุนแรงหรือเรื้อรัง แพทย์จะตรวจหาเชื้อในห้องปฏิบัติการเพิ่มเติม โดยการการตรวจเลือด ตรวจหาปริมาณเกลือแร่ในเลือดและตรวจการทำงานของไต หรือการตรวจอุจจาระ เพื่อตรวจหาชนิดของเชื้อโรค

Children photo created by lifeforstock – www.freepik.com

การรักษาอาการอาหารเป็นพิษ
ผู้ป่วยอาหารเป็นพิษ เมื่อได้รับการวินิจฉัยโรคแล้วแพทย์จะให้การรักษาตามความรุนแรงของโรค โดยแบ่งออกเป็น 3 ขั้นตอน ได้แก่
อาการอาหารเป็นพิษที่ไม่รุนแรง จะให้การรักษาตามอาการและให้ดื่มสารละลายน้ำตาลเกลือแร่
ผู้ป่วยอาหารเป็นพิษที่มีอาการรุนแรง ถึงขั้นขาดน้ำรุนแรง แพทย์จะรับตัวไว้รักษาในโรงพยาบาล โดยให้น้ำเกลือทางหลอดเลือดดำ จนกว่าอาการอาหารเป็นพิษจะทุเลา
หากการวินิจฉัยพบว่า เกิดจากสาเหตุอื่น ก็จะให้การรักษาตามสาเหตุที่ตรวจพบ เช่น ให้ยาปฏิชีวนะในรายที่พบว่าเป็นบิดชิเกลล่า หรืออหิวาต์
วิธีป้องกันตนเองจากอาหารเป็นพิษ
เลือกอาหารที่ผ่านการปรุงสุกใหม่ ๆ  รับประทานอาหารที่สด สะอาด 
ดื่มน้ำสะอาดหรือน้ำต้มสุก
เก็บอาหารให้ปลอดภัยจากหนู แมลง หรือสัตว์อื่น
หลีกเลี่ยงอาหารที่มีการปนเปื้อน เพื่อถนอมอาหารหรือปรุงแต่งรส แต่งสี และกลิ่น
อาหารที่ค้างมื้อ ก่อนรับประทานต้องทำให้สุกใหม่ก่อนเสมอ
ล้างมือให้สะอาดก่อนปรุงอาหารหรือรับประทานอาหาร
แยกอาหารดิบและอาหารสุก เพื่อระมัดระวังการปนเปื้อน 
อาหารเป็นพิษ เป็นภาวะที่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลาโดยมีสาเหตุหลักมาจากการรับประทานอาหาร เนื่องจากอาหารการกินเป็นปัจจัยสำคัญในการในชีวิตประจำวัน การบริโภคอาหารที่ไม่สะอาดถูกสุขอนามัยก็จะทำให้เกิดอาการอาหารเป็นพิษได้ วิธีป้องกันตนเองให้ปลอดภัยจากภาวะเหล่านี้ ได้แก่การปรับเปลี่ยนพฤติกรรม เลือกทานอาหารปรุงเองหรือปรุงสุกใหม่ ๆ หลีกเลี่ยงอาหารปรุงสำเร็จที่มีการปนเปื้อนสารปรุงแต่ง หรือถนอมอาหาร แม้อาการเหล่านี้จะไม่รุนแรงและสามารถหายได้เองแต่หากมีภาวะแทรกซ้อน โดยเฉพาะผู้สูงอายุ ผู้ที่มีปัญหาสุขภาพมีโรคประจำตัว อาจเป็นอันตรายและต้องใช้เวลาในการดูแลรักษา

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/food-poisoning-symptoms-treatments/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

โรคภูมิแพ้อากาศ ปัญหาสุขภาพที่นอกจากสร้างความรำคาญให้กับผู้ป่วยแล้ว อาการไอ จาม มีน้ำมูกไหล ยังสร้างปัญหาในการเข้าสังคม หรือทำให้ผู้ป่วยขาดความมั่นใจในตัวเอง โรคภูมิแพ้อากาศ เหมือนหรือแตกต่างจากอาการหวัดอย่างไร สาเหตุของภูมิแพ้อากาศ และเมื่อเป็นภูมิแพ้อากาศควรดูแลตนเองอย่างไร บทความนี้ มีความรู้ดี ๆ มาแนะนำครับ
โรคภูมิแพ้อากาศ คืออะไร ?
โรคภูมิแพ้อากาศ คือ การอักเสบของเนื้อเยื่อจมูกเมื่อระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อสารก่อภูมิแพ้ในอากาศ แม้โรคนี้ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่อาจทำให้ผู้ป่วยมีคุณภาพชีวิตแย่ลงได้ และหากโรคภูมิแพ้อากาศเกิดร่วมกับหอบหืดและมีอาการแพ้รุนแรงอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้เช่นกัน
โรคภูมิแพ้ ต่างจากไข้หวัดอย่างไร ?
โรคภูมิแพ้อากาศและไข้หวัด หากจะแยกความแตกต่างของหวัดและภูมิแพ้อากาศ ในส่วนของหวัดจะมีอาการคัดจมูก น้ำมูกไหล โดยช่วงแรกน้ำมูกจะใสแล้วค่อย ๆ ข้นขึ้น แต่จะไม่มีอาการคันจมูก โดยระยะเวลาของโรคหวัดจะประมาณ 3-10 วัน ซึ่งต่างกับโรคภูมิแพ้อากาศที่ผู้ป่วยจะมีอาการคันจมูกร่วมด้วย รวมไปถึงอาการคันตา น้ำตาไหล และมักมีระยะเวลาของโรคยาวนานมากกว่า 2 สัปดาห์ขึ้นไป
ปัจจัยที่ทำที่เป็นสาเหตุของภูมิแพ้อากาศ
ภูมิแพ้ที่เกิดจากพันธุกรรม คนที่เป็นโรคภูมิแพ้จะมีภูมิคุ้มกันต่ำและยีนส์ที่ผิดปกติ สามารถถ่ายทอดไปยังลูกหลานได้
ภูมิแพ้ที่เกิดสารก่อภูมิแพ้ สาเหตุหลักของการเกิดภูมิแพ้ คือสารที่ก่อนภูมิแพ้ในอากาศและเข้าสู่ร่างกายโดยการหายใจ เช่น ไร้ฝุ่น เกสรดอกไม้ เชื้อรา
ภูมิแพ้ที่เกิดจากปัจจัยกระตุ้นอื่น ๆ ปัจจัยอื่นที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดอาการภูมิแพ้ได้  เช่น สารเคมี กลิ่นฉุน กลิ่นบุหรี่ น้ำหอม
อาการของโรคภูมิแพ้อากาศ
คันในจมูก หรืออาจคันไปถึงในคอ เพดาน
มีอาการคันตา หรืออาจคันไปถึงหูด้วย
จามบ่อย จามไม่หยุด และอาจมีอาการไอร่วมด้วย
มีน้ำมูกใส ๆ
มีอาการแน่นจมูก หรือหายใจทางจมูกไม่สะดวก
มีอาการหูอื้อ
มีน้ำมูกไหลลงคอ มีเสียงดังในหู
การวินิจทางการแพทย์
แพทย์จะทำการซักประวัติสุขภาพ และสอบถามว่ามีบุคคลในครอบครัว หรือญาติทางสายเลือดเป็นโรคภูมิแพ้หรือไม่ จากนั้นจะทำการตรวจร่างกายเบื้องต้นและทดสอบอาการของโรคภูมิแพ้ เพื่อวินิจฉัยโรค ซึ่งทำได้ 2 วิธี ดังนี้ 
การทดสอบภูมิแพ้ทางผิวหนัง  แพทย์จะนำน้ำยาที่มีส่วนประกอบของสารก่อภูมิแพ้ทางอากาศหรือที่เป็นอาหารมาทดสอบกับผิวหนังของผู้ป่วย โดยผ่านการสะกิดที่ผิวหนัง จากนั้นจะให้ผู้ป่วยรอดูอาการประมาณ 20 นาที หากผู้ป่วยมีอาการแพ้บริเวณที่สะกิดผิวหนังของผู้ป่วยจะเกิดเป็นตุ่มนูนแดงขึ้นมา
การตรวจเลือดเพื่อหาสารภูมิต้านทานอิมมูโนโกลบูลินอีในเลือดของผู้ป่วยว่าก่อภูมิแพ้ใดบ้าง

การรักษาโรคภูมิแพ้อากาศ
โรคภูมิแพ้ เป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ ซึ่งการรักษาโรคภูมิแพ้โดยหลักๆ จะแบ่งเป็น 3 วิธี ได้แก่  
1. การรักษาโรคภูมิแพ้โดยรับประทานยาแก้แพ้ 
  การรักษาโดยการรับประทานยาแก้แพ้ จะแบ่งเป็น  2 กลุ่ม ได้แก่ ยาแก้แพ้กลุ่มที่ช่วยลดการหลั่งของสารฮิสตามีน และอาการภูมิแพ้อื่น ๆ ได้ดี แต่มีข้อเสียคือ ทำให้ผู้ป่วยง่วงซึม และกลุ่มที่ 2 ได้แก่ ยาแก้แพ้กลุ่มที่ถูกพัฒนาโมเลกุลยาให้ใหญ่ขึ้น เพื่อไม่ให้เคมีของยาผ่านเข้าสู่สมอง และไปรบกวนระบบประสาทส่วนกลางจนทำให้ผู้ป่วยง่วงซึม         
2. การรักษาโรคภูมิแพ้โดยการฉีดวัคซีน
การฉีดวัคซีนภูมิแพ้ คือ การฉีดเอาสารภูมิแพ้เข้าสู่ร่างกายเพื่อกระตุ้นให้ระบบภูมิคุ้มกันให้ทำปฏิกิริยาต่อสารที่คุณแพ้ และไม่ทำให้เกิดอาการแพ้อีก ผู้ป่วยที่เป็นภูมิแพ้สามารถฉีดวัคซีนได้ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ โดยช่วงแรกแพทย์จะฉีดวัคซีนเข้าที่แขนให้สัปดาห์ละครั้งแล้วสลับข้างกัน ระยะเวลาที่เข้ารับการฉีดวัคซีนภูมิแพ้จะอยู่ที่ประมาณ 3-5 ปี ซึ่งแพทย์จะให้หยุดรับวัคซีนได้ก็ต่อเมื่อไม่มีอาการแพ้แล้ว แต่หากผู้ป่วยยังมีอาการแพ้อยู่หรือผลจากการรับวัคซีนยังไม่ดีพอ แพทย์ก็อาจยืดระยะเวลาการรับวัคซีนอย่างต่อเนื่องไปอีก 1 ปีหรือมากกว่านั้นตามอาการ
3. การรักษาโดยการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของตนเอง
การรักษาโดยการปรับเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมตนเอง นอกจากเป็นการรักษาโรคภูมิแพ้อากาศด้วยตนเองที่ได้ผลดี ประหยัดค่าใช้จ่ายไม่เสียเวลาในการรักษา ยังเป็นการป้องกันตนเองจากอาการภูมิแพ้ได้เป็นอย่างดี เช่น
หลีกเลี่ยงอย่าเข้าใกล้ หรือที่เสี่ยงที่จะได้รับสารก่อภูมิแพ้เข้ามาในร่างกาย
หมั่นทำความสะอาดบ้านอยู่เสมอ 
ตัดหญ้า และวัชพืชต่าง ๆ ที่คุณมีอาการแพ้
กำจัดแมลง เช่น มด แมลงสาบ ตัวต่อ แตนที่เสี่ยงจะกัดต่อย ที่ทำให้เกิดอาการแพ้ได้
รักษาอุณหภูมิของร่างกายตนเองให้อบอุ่นเสมอ 
หมั่นออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ
รับประทานอาหารให้ครบ 5 หมู่ 
หากิจกรรมทำเพื่อคลายเครียดเสมอ 
ตากผ้า ปลอกหมอน ผ้าปูที่นอน พรมหรือผ้าปูรองต่าง ๆ ไว้ในที่แดดจัดเสมอเพื่อฆ่าเชื้อโรค
หลีกเลี่ยงไม่ในที่ที่มีมลพิษทางอากาศสูง หรือที่สถานที่ที่มีสารเคมี
หากคุณแพ้ขนสัตว์ ควรหลีกเลี่ยงไม่เลี้ยงสัตว์ 
ฉีดยาป้องกันขนร่วง หรือบำรุงขนให้ไม่กลายเป็นฝุ่นละอองในบ้าน
โรคภูมิแพ้อากาศ เป็นปัญหาสุขภาพที่รบกวนการใช้ชีวิตประจำวัน ทำให้คุณภาพชีวิตและประสิทธิภาพในการทำงานลดลง แต่อาการของโรคนี้จะไม่มีอันตรายต่อตัวคุณถ้าหากลองปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการใช้ชีวิต ระมัดระวังการใช้ชีวิต รักความสะอาด และตรวจสุขภาพเป็นประจำอย่างน้อยปีละ 1 ครั้ง  ก็สามารถรับมือและป้องกันตนเองให้ห่างไกลจากโรคภูมิแพ้อากาศได้

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/allergic-rhinitis/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

อาการเจ็บป่วยที่เกิดจากความเครียด หรือมีภาวะเครียดสะสม ส่งผลทำให้พฤติกรรมเปลี่ยน อารมณ์แปรปรวน ซึ่งพบได้บ่อยในชีวิตประจำวัน และถือเป็นเรื่องใกล้ตัวที่นอกจากสามารถเกิดขึ้นกับคนในครอบครัวได้แล้ว ยังอาจเกิดขึ้นกับตัวเราเองได้ ไบโพล่าร์ หรือโรคอารมณ์สองขั้ว เป็นโรคหนึ่งที่มีความผิดปกติทางอารมณ์ แต่จะทราบได้อย่างไรว่าเป็นอาการของโรคนี้หรือภาวะเครียดทั่วไป บทความนี้มีคำตอบครับ

โรคไบโพล่าร์ (อารมณ์สองขั้ว) คืออะไร ?
ไบโพล่าร์ คือโรคที่มีความผิดปกติทางอารมณ์ โดยมีการเปลี่ยนแปลงระหว่างช่วงอารมณ์ซึมเศร้าสลับกับช่วงที่อารมณ์ดีหรือหงุดหงิดมากกว่าปกติ โดยอาการเหล่านี้อาจอยู่นาน เป็นสัปดาห์หรือเป็นเดือน และจะมีช่วงที่เป็นปกติคั้นกลาง ผู้ที่ป่วยเป็นโรคนี้จะมีความลำบากในการใช้ชีวิตประจำวัน การทำงาน และการเข้าสังคม

อาการของโรคไบโพล่าร์ 
ผู้ป่วยไบโพลาร์ จะมีอารมณ์แปรปรวนสลับกันระหว่างอารมณ์ดีหรือก้าวร้าวผิดปกติ กับอารมณ์ซึมเศร้าผิดปกติโดยไม่ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ใด ๆ และอาการของโรคไบโพล่าร์ที่เห็นได้ชัดจะแบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม คือภาวะอารมณ์ดีผิดปกติ และภาวะซึมเศร้า ซึ่งลักษณะอาการจะแตกต่างกัน ดังนี้ 

ภาวะอารมณ์ดีผิดปกติ 
รู้สึกตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา มั่นใจในตัวเองเพิ่มมากขึ้นหรือคิดว่าตนเองยิ่งใหญ่
อารมณ์ดี และร่าเริงจนเกินไป อยู่ไม่นิ่ง
โต้ตอบต่อสิ่งเร้าอย่างรวดเร็ว หงุดหงิดง่าย โกรธง่าย อารมณ์ไม่คงที่ ไม่มีเหตุผล
ทำกิจกรรมต่าง ๆ มาก ๆ ในช่วงเวลาเดียวกัน
 คิดเร็ว พูดเร็ว ทำสิ่งต่าง ๆ อย่างรวดเร็ว
มีความต้องการทางเพศสูง อาจมีเพศสัมพันธ์กับคนแปลกหน้าได้ง่าย
มีความประมาทในการใช้ชีวิต ใช้เงินฟุ่มเฟือย
ภาวะซึมเศร้า
รู้สึกอ่อนเพลีย ร่างกายไม่สดชื่น นอนไม่หลับหรือหลับมากไป
ซึมเศร้า เสียใจง่าย ร้องไห้ 
ท้อแท้ ชีวิตสิ้นหวัง รู้สึกตนเองไร้ค่า
วิตกกังวลต่อสิ่งต่าง ๆ 
ไม่มีความสุขในชีวิต ไม่มีอารมณ์ขันหรือสนุกสนาน
รู้สึกผิดหวัง อยากฆ่าตัวตาย
มีปัญหาเกี่ยวกับความจำ จำสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้
ความสนใจในกิจกรรมต่าง ๆ ลดลง
มีปัญหาในการนอนไม่หลับ บางครั้งอาจนอนมากจนเกินไป หรือนอนน้อยจนเกินไป
มีปัญหาในด้านการรับประทานอาหาร บางครั้งอาจรับประทานอาหารมาก หรือน้อยจนเกินพอดี 
มีแนวโน้มใช้สารเสพติด
ภาวะแทรกซ้อนที่มากับโรคไบโพลาร์
อาการแทรกซ้อนของไบโพลาร์ที่พบได้แก่ การทำร้ายตัวเองเพื่อควบคุมอารมณ์ความรู้สึกด้านลบ โดยมีผู้ป่วยร้อยละ 10-15 ที่พยายามฆ่าตัวตาย นอกจากนั้นผู้ป่วยที่เป็นโรคนี้ไม่ใช่จะมีความผิดปกติเฉพาะทางด้านอารมณ์เท่านั้น และมีผลงข้างเคียงที่สามารถเกินสภาวะแทรกซ้อน อื่น ๆ ได้ อย่างเช่น โรคทางจิต โรคเบาหวาน โรคหัวใจ โรคอ้วน โรคเกี่ยวกับสมาธิหรือความปกติในการรับประทานอาหาร 


Background photo created by pressfoto – www.freepik.com

การวินิจฉัยโรคไบโพล่าร์ 
ผู้ป่วยไบโพล่าร์จะต้องทำการรักษาโดยจิตแพทย์  เมื่อพบจิตแพทย์จะถูกตั้งคำถามจากคู่มือการวินิจฉัยความผิดปกติทางจิต เพื่อทดสอบว่าผู้ป่วยเป็นโรคอารมณ์สองขั้วหรือไม่ แพทย์จะทำการซักถามลักษณะอาการและปัญหา ซักประวัติครอบครัวว่ามีญาติที่เคยประสบปัญหาสุขภาพจิตหรือไม่ ซักถามเคยมีความคิดที่เป็นอันตรายต่อตนเองหรือผู้อื่นหรือไม่ และสอบถามเกี่ยวกับประวัติการใช้ยาที่อาจมีผลกระทบต่ออารมณ์ เพื่อวิเคราะห์ภาวะความรุนแรงของโรคแล้วจึงจัดเตรียมหรือวางแผนขั้นตอนการรักษา

การรักษาโรคไบโพล่าร์
ผู้ป่วยไบโพล่าร์  เมื่อได้รับการวินิจฉัยโรคจากแพทย์แล้ว จะได้รับการรักษาตามที่เหมาะสมกับความรุนแรงและลักษณะอาการ โรคไบโพลาร์ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่สามารถใช้ยาปรับสมดุลสารสื่อประสาทและการบำบัดเพื่อช่วยบรรเทาและควบคุมอาการป่วยได้ ดังนี้

การรักษาด้วยยา ผู้ป่วยจะต้องรับยาปรับสารเคมีในสมอง ยาจะช่วยทำให้อารมณ์มั่นคงและสามารถใช้ชีวิตประจำวันได้ดีขึ้น เช่น ยาควบคุมอารมณ์ ยาต้านโรคจิต และยาต้านเศร้า มักใช้ช่วงสั้น ๆ ในระยะที่มีอาการซึมเศร้า
การรักษาด้วยการบำบัด เป็นการรักษาฟื้นฟูทางด้านร่างกาย ผู้ป่วยจะต้องเข้ารับการรับษาบำบัดจากจิตแพทย์อย่างต่อเนื่อง ซึ่งจะต้องรับคำปรึกษาและการบำบัดทางจิต การเข้าร่วมกลุ่มบำบัดกับผู้ป่วยคนอื่น ๆ และการศึกษาเกี่ยวกับโรคความผิดปกติทางจิตและอารมณ์ที่ตนเป็นอยู่ เพื่อให้รับมืออาการต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นได้ดียิ่งขึ้น โดยกิจกรรมบำบัดที่มีประโยชน์ เช่น ดนตรีบำบัด ศิลปะบำบัดและโยคะ


การดูแล และป้องกันโรคไบโพลาร์
หมั่นสังเกตพฤติกรรม อารมณ์ของผู้ป่วยก่อนที่อาการจะกำเริบ เพื่อดูแลอย่างใกล้ชิด
ศึกษาและทำความเข้าใจผู้ป่วย ทำให้ดูแลป้องกันอาการของโรคได้อย่างถูกต้อง
หลีกเลี่ยงหรือไม่ควรปล่อยให้ผู้ป่วยไบโพลาร์อยู่ตามลำพัง
หากิจกรรมให้ผู้ป่วยได้ทำ เช่น ดูหนังที่ผู้ป่วยชอบ เล่นเกมส์ พูดคุย หรือพาไปในสถานที่ใหม่ ๆ ทำให้ผู้ป่วยรู้สึกเพลิดเพลินผ่อนคลาย
พบแพทย์และรับประทานยาตามที่แพทย์สั่งอย่างเคร่งครัด
ไบโพลาร์ เป็นโรคเกี่ยวกับอารมณ์ จึงไม่มีวิธีดูแลรักษาให้หายจาดได้ 100 % แต่สามารถป้องกันปัจจัยเสี่ยงที่อาจทำให้เกิดโรคนี้ได้ เช่น การดูแลสุขภาพกายและสุขภาพจิตใจ และไบโพลาร์ ยังเป็นโรคทางอารมณ์ที่มีโอกาสเกิดขึ้นได้กับทุกคน การดูแลสุขภาพจิตใจจึงเป็นเรื่องสำคัญ และหากมีอาการของโรคนี้แล้ว ควรปฏิบัติตามคำสั่งของแพทย์อย่างเคร่งครัด ก็จะสามารถใช้ชีวิตร่วมกับผู้คนในสังคมได้อย่างคนปกติทั่วไป


ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/bipolar-disorder/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

หัวใจ เป็นอวัยวะสำคัญที่ทำหน้าที่สูบฉีดเลือดไปเลี้ยงอวัยวะส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย โดยปกติหัวใจของคนจะเต้นประมาณ 80 ครั้งต่อนาที และในทุก ๆ วันหัวใจของคนเราจะเต้นประมาณ 100,000 ครั้ง และสูบฉีดเลือดประมาณ 2,000 แกลอน ส่วนอาการผิดปกติของหัวใจที่พบได้ก็คือ หัวใจโต หรือภาวะหัวใจโต  โรคหัวใจ ปัจจัยเสี่ยงของหัวใจโตและโรคหัวใจเกิดจากอะไร และมีวิธีป้องกันรักษาหรือไม่ บทความนี้มีคำตอบ
หัวใจโต และสาเหตุของภาวะหัวใจโต
หัวใจโต ไม่ใช่โรค แต่เป็นภาวะที่หัวใจมีขนาดใหญ่หรือหนากว่าปกติ หัวใจโตที่มีขนาดโตว่าปกตินั้นอาจแบ่งเป็น 2 ชนิดใหญ่ ๆ ได้แก่
หัวใจโตจากกล้ามเนื้อที่หนาตัวกว่าปกติ เกิดจากความดันโลหิตสูงหรือลิ้นหัวใจตีบ อาจทำให้กล้ามเนื้อหัวใจหนาขึ้น
หัวใจโต เพราะกล้ามเนื้อหัวใจบีบตัวไม่ดี มีเลือดคั่งค้างในห้องหัวใจมาก ทำให้ขนาดของหัวใจโตขึ้น
อาการของหัวใจโตและโรคหัวใจ
ผู้ที่มีภาวะหัวใจโตส่วนใหญ่ จะไม่ค่อยแสดงอาการหากหัวใจยังทำงานปกติ กรณีหัวใจทำงานผิดปกติก็จะทำให้เกิดอาการต่าง ๆ เช่น หายใจลำบาก เหนื่อยง่ายกว่าปกติ หายใจเร็ว เวียนศีรษะ อ่อนเพลียง่าย ใจสั่น บวมบริเวณเท้าช่วงสายของวันไอ โดยเฉพาะเวลานอนและนอนราบไม่ได้เนื่องจากแน่นหน้าอก 
สัญญาณบ่งบอกของโรคหัวใจและภาวะหัวใจโต
โดยทั่วไป อาการที่เป็นสัญญาณความเสี่ยงของหัวใจโตและโรคหัวใจ มีลักษณะอาการที่สามารถบ่งบอกได้ ดังนี้
อาการผิดปกติที่เกิดขึ้นเฉียบพลัน ตัวอย่างเช่น คนที่ออกกำลังกายส่วนใหญ่จะรู้สึกเหนื่อยเมื่อออกกำลังไปได้ระดับหนึ่ง แต่ในกรณีของคนที่เริ่มต้นมีอาการของโรคหัวใจ แม้ออกกำลังกายเพียงเล็กน้อยก็จะเริ่มรู้สึกเหนื่อยมากผิดปกติ ลักษณะอาการเจ็บหน้าอก จะรู้สึกแน่นบริเวณกลางหน้าอกคล้ายมีของหนักทับ ทำให้รู้สึกเหนื่อยและหายใจอึดอัด หากอาการรุนแรงอาจเป็นลมหมดสติ หรือหัวใจหยุดเต้นกะทันหัน
อาการผิดปกติที่เกิดขึ้นจากร่างกาย จะพบว่าปริมาณออกซิเจนในเลือดมีน้อยลง เนื่องจากทางเดินของเลือดในหัวใจทำงานผิดปกติ ทำให้ปลายมือ ปลายเท้า และริมฝีปากมีลักษณะเขียวคล้ำ นอกจากนั้นยังอาจมีอาการ ขา หรือเท้าบวมโดยไม่ทรายสาเหตุ
อาการผิดปกติที่พบจากการตรวจร่างกาย เช่น ในคนที่มีการตรวจร่างกายประจำปี หรือตรวจพบร่วมกับโรคประจำหรือโรคเรื้อรังที่ต้องไปพบแพทย์ตามนัด และอาจตรวจพบความผิดปกติที่บ่งบอกได้ว่า มีอัตราเสี่ยงต่อการเกิดโรคหัวใจ เช่น พบไขมันในเลือดสูง หรือมีอาการของโรคเบาหวาน
ปัจจัยเสี่ยงและสาเหตุของภาวะหัวใจโตและโรคหัวใจ
ปัจจัยเสี่ยงและสาเหตุของโรคหัวใจ และภาวะหัวใจโต เกิดขึ้นได้จากหลายสาเหตุ ส่วนใหญ่ที่พบเกิดจากการอุดตันของหลอดเลือด และสาเหตุอื่น ๆ  เช่น
กล้ามเนื้อหัวใจบีบตัวไม่ดี มีเลือดคั่งค้างในห้องหัวใจมาก
เกิดจากพันธุกรรม  คนในครอบครัวมีประวัติเกี่ยวกับโรคหัวใจ
ความดันโลหิตสูง คนที่เป็นโรคความดันโลหิตสูงทำให้หัวใจเต้นเร็วและทำงานหนัก เนื่องจากหัวใจต้องใช้พลังงานในการสูบฉีดโลหิตมากกว่าปกติ
ขาดการออกกำลังกายอย่างต่อเนื่อง ทำให้มีคอเลสเตอรอลหรือไขมันในเลือดสูง
.ความเครียด เพราะความเครียดทำให้หัวใจเต้นแรงโดยที่เป็นไม่รู้ตัว
.ผู้ป่วยที่เป็นโรคเบาหวาน ไขมันอุดตันในเส้นเลือด ไขมันในเส้นเลือดสูง และโรคอ้วน
การสูบบุหรี่และดื่มแอลกอฮอล์   

Heart photo created by diana.grytsku – www.freepik.com

การตรวจวินิจฉัยโรคหัวใจและภาวะหัวใจโต
การซักประวัติและตรวจร่างกาย ปัจจัยเสี่ยงต่าง ๆ
การตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ
การตรวจวินิจฉัยด้วยการถ่ายภาพรังสีของทรวงอก
การตรวจระดับเอนไซม์กล้ามเนื้อหัวใจในเลือด
การทดสอบสมรรถภาพหัวใจขณะออกกำลังกาย
การตรวจวินิจฉัยด้วยวิธีอื่น ๆ ตามที่แพทย์เห็นสมควร
การรักษาภาวะหัวใจโตและโรคหัวใจ
การรักษาภาวะหัวใจโตและโรคหัวใจ แบ่งออกเป็นการป้องกัน เช่น หมั่นตรวจเช็คความดันโลหิตอย่างสม่ำเสมอ ออกกำลังกายเป็นประจำ งดบุหรี่และสุรา ส่วนการรักษาอาการของโรค หรือภาวะหัวใจโต ได้แก่ การรับประทานยา  สวนหลอดเลือดหัวใจ จี้ไฟฟ้าหัวใจและผ่าตัดทั้งนี้ขึ้นกับอาการหรือรักษาตามลักษณะอาการ
วิธีป้องกันการเกิดโรคหัวใจ และภาวะหัวใจโต
ออกกำลังกายสม่ำเสมอ อย่างน้อย 30 นาที และควรเลือกกิจกรรมการออกกำลังกายให้เหมาะสมกับสภาพร่างกายของตนเอง
กินอาหารให้ครบ 5 หมู่ เลือกรับประทานแต่อาหารที่มีประโยชน์ ควบคุมอาหารให้มีความพอดี ไม่มากหรือน้อยจนเกินไป
หากิจกรรมนันทนาการเพื่อคลายเครียด ควบคุมอารมณ์และดูแลสุขภาพจิตใจให้แจ่มใสอยู่เสมอ
งดเว้น หรือหลีกเลี่ยงการสูบบุหรี่และดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์
ควรตรวจสุขภาพเป็นประจำทุกปี
หัวใจโต ไม่ใช่โรคและสามารถรักษาได้หากตรวจพบอาการและไม่อยู่ในขั้นรุนแรง หรือแม้แต่โรคหัวใจที่ถือเป็นภัยเงียบ หากหมั่นดูแลสุขภาพและตรวจพบความผิดปกติที่เป็นสัญญาณบ่งบอกได้เร็ว ก็สามารถรักษาให้หายได้ โดยวิธีการรักษาหรือแนวทางในการรักษาขึ้นอยู่กับอาการ และร่างกายของคนไข้ ว่าเหมาะกับการรักษาวิธีใด โดยขึ้นอยู่กับการวินิจฉัยของแพทย์

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/cardiomegaly-risk-factors-prevented/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

ปกติภายในดวงตาของคนเราจะมีวุ้นตา ลักษณะเป็น เจล หนืด ใส อยู่ในช่องของดวงตาด้านหลัง ซึ่งทำหน้าที่คอยยึดติดกับจอตาที่บุอยู่รอบ ๆ ภายในลูกตาเพื่อทำให้ดวงตาคงรูปร่างไว้ แต่จะเป็นอย่างไรเมื่อเกิดปัญหาวุ้นตาเสื่อม ภาวะวุ้นตาเสื่อมคืออะไร อันตรายหรือไม่ และการดูแลรักษาควรทำอย่างไร ใครที่ทำงานหน้าจอคอมนาน ๆ และมีอาการตาแห้ง คำถามเหล่านี้มีประโยชน์มาก เราก็มีคำตอบมาฝากด้วยครับ
วุ้นตาเสื่อม คืออะไร ?
วุ้นตาเสื่อม คือสภาพที่วุ้นตาได้เสื่อมตัวลงโดยปกติวุ้นตาของคนเราประกอบไปด้วยน้ำเป็นส่วนใหญ่ อีกทั้งยังมีโปรตีน ไฟเบอร์ เช่น คอลลาเจน กรดไฮยาลูโรนิก และเกลือแร่ต่าง ๆ เมื่ออยู่ในภาวะวุ้นตาเสื่อมก็จะกลายเป็นน้ำ ไฟเบอร์และสารที่อยู่ในวุ้นตาจะหดตัวลง จากนั้นก็จะจับเป็นก้อนตกตะกอนวุ้นตาที่เสื่อมตัวลงนี้จะหลุดลอกออกจากผิวของจอตา เมื่อแสงผ่านวุ้นตาที่เสื่อมลง ทำให้ผู้ที่เป็นวุ้นตาเสื่อมมองเห็นเป็นเงาดำๆหรือเป็นจุดเล็ก ๆ หรือเป็นวงสีดำลอยไปลอยมาอยู่ในดวงตา
อันตรายตจากภาวะวุ้นตาเสื่อม ?
ในรายที่พบว่ามีอาการวุ้นตาเสื่อมที่รุนแรง เมื่อเกิดภาวะวุ้นตาลอกซึ่งอาจเกิดจากการดึงรั้ง ทำให้วุ้นตาในส่วนที่ยึดเกาะแน่นขาดลง ก็จะทำให้จอตาเกิดฉีกขาดตามมาด้วย กรณีนี้จะทำให้ผู้ที่เป็นมีอาการเห็นแสงไฟสว่างขึ้นในลูกตาได้ การฉีกขาดจนจอตาหลุดลอกก็อาจทำให้สูญเสียการมองเห็นอย่างถาวรหรือตาบอดได้
วุ้นตาเสื่อม เกิดจากอะไร ?
ภาวะวุ้นตาเสื่อมเกิดขึ้นได้จากหลายสาเหตุ ทั้งที่เป็นอันตรายและไม่เป็นอันตราย เช่น ภาวะที่เป็นการเปลี่ยนแปลงของวุ้นตาตามธรรมชาติ ไม่มีอันตราย และไม่ต้องทำการรักษา ส่วนสาเหตุหรือปัจจัยอื่น ๆ ที่ทำให้เกิดอาการวุ้นตาเสื่อมที่ต้องดูแลรักษา ได้แก่
อายุที่มากขึ้น โดยเฉพาะผู้ที่มีอายุ 50 ปีเป็นต้นไป มักพบอาการวุ้นตาเสื่อม โดยสาเหตุนี้จะพบบ่อยมากที่สุด
การอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ หน้าจอโทรศัพท์ การดูหนัง การอ่านหนังสือ การใช้สายตาเพ่งเป็นเวลานาน ๆ หรือการเลื่อนแป้นตัวอักษร การเลื่อนดูเนื้อหาบนหน้าจอ เป็นเหตุที่ทำให้ตาต้องปรับโฟกัสบ่อย ๆ ทำให้กล้ามเนื้อสายตาต้องทำงานหนัก
การติดเชื้อหรือการอักเสบของวุ้นและจอตา ซึ่งมักมาจากการอักเสบจากภาวะ ผู้ที่มีสายตาสั้น
เกิดอุบัติเหตุที่ดวงตา จนทำให้เลือดออกมาในน้ำวุ้นตาหรือเกิดเป็นโรคที่ทำให้หลอดเลือดเกิดความผิดปกติ

Business photo created by katemangostar – www.freepik.com

อาการของโรควุ้นตาเสื่อม เป็นอย่างไร ?
เห็นจุด หรือเส้นเล็ก ๆ ลอยไปมาขณะที่มองท้องฟ้า บนพื้นผนังเรียบ ๆ สีขาวหรือเวลากลอกลูกตา 
ในระยะแรกที่เป็นมักจับความรู้สึกหรือมองเห็นวุ้น เป็นเส้นหรือจุดสีดำลอยไปมาได้อย่างชัดเจน แต่เมื่อเวลาผ่านไปผู้ที่เป็นมักเกิดอาการเคยชินจนมองไม่เห็น
ในกรณีที่วุ้นหดตัวลงมาก ๆ และขณะหลุดลอก ก็อาจจะมีการดึงรั้งผิวจอตา เมื่อเป็นเช่นนี้มักมีอาการเห็นเป็นแสงสว่างวาบ เหมือนสายฟ้าแลบหรือคล้ายแสงไฟแฟลช ทั้งในขณะที่ลืมตาหรือหลับตาและโดยเฉพาะในที่มืด และเมื่อจอตาถูกดึงรั้งลดลง อาการเหล่านี้ก็จะหายไป
ในบางรายพบว่าวุ้นที่เสื่อมมีการดึงรั้งหลอดเลือดที่จอตา จนหลอดเลือดฉีกขาด เกิดเลือดออกในดวงตา ผู้ที่มีลักษณะนี้จะเกิดอาการเลือดออกวุ้นตาและเกิดเงาดำ ๆ เพิ่มมากขึ้น หรือในกรณีที่รุนแรงหากวุ้นตาติดแน่นมาก ๆ กับจอตา ก็อาจดึงจนทำให้จอตาฉีกขาด จนจอตาลอก ในกรณีนี้อาจส่งผลให้เสียการมองเห็นอย่างถาวรได้
การรักษาต้องทำอย่างไรเมื่อเกิดเป็นวุ้นตาเสื่อม
ในกรณีที่เกิดอาการรุนแรงเช่น วุ้นในตาเกาะจอตาแน่นและขณะลอกตัวเกิดการดึงรั้งจนจอตาฉีกขาด ต้องรีบมาพบจักษุแพทย์ โดยแพทย์จะตรวจตาส่วนหน้าก่อน และหลังจากนั้นจะหยอดยาขยายม่านตา เพื่อทำการขยายรูม่านตาเพื่อตรวจจอตาและวุ้นตา
หากตรวจพบว่ามีการฉีกขาดของจอตา แพทย์จะทำการปิดรอยฉีกขาดและป้องกันการเกิดจอตาหลุดลอกออกมา ด้วยการใช้แสงเลเซอร์หรือใช้การจี้ด้วยความเย็น
การเตรียมตัวและการดูแลตนเองหลังการรักษา
หลังการหยอดยาขยายม่านตา จะทำให้มีอาการตาพร่ามัวไม่สามารถสู้แสงจ้าได้ ใช้สายตามองใกล้ไม่ได้หลังจากนั้น 4-6 ชั่วโมงอาการข้างเคียงของยาขยายม่านตาก็จะหายไป ดังนั้นเพื่อให้ปลอดภัยขณะเดินทางมารักษาจึงไม่ควรขับรถมาเพียงลำพังด้วยตนเอง และหลังการหยอดยาควรสวมใส่แว่นกันแดดเพื่อเป็นการลดแสงจ้าที่จะมากระทบดวงตาอีกด้วย
ในกรณีเป็นผู้ที่อายุ 50 ปีขึ้นไป ควรมีการตรวจสายตาเป็นประจำอย่างน้อยปีละ 1 ครั้ง
ไม่ควรทำคอมพิวเตอร์หรือเล่นโทรศัพท์ในที่มืด เพราะอาจทำให้สายตาสั้นได้ง่าย ซึ่งก็จะมีความเสี่ยงที่จะเกิดวุ้นตาเสื่อมได้ง่ายเช่นกัน
วุ้นตาเสื่อมกรณีเป็นน้อย เป็นเพียงเห็นจุดดำขณะเพ่งมองเท่านั้น ก็ไม่จำเป็นต้องรักษา เพราะอาการจะดีขึ้นเอง อีกทั้งควรสังเกตถึงปัจจัยที่จะทำให้เกิดวุ้นดึงจอตาด้วยเช่นการเกิดอุบัติที่รุนแรง การมีเลือดออกที่จอตาและอาการไม่ดีขึ้น ซึ่งก็อาจเกิดการดึงรั้งจอตาจนอาจเป็นอันตรายได้ กรณีนี้ต้องไปพบแพทย์เพื่อรับการรักษาให้ทันท่วงที

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/vitreous-degeneration/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

ในโลกยุคปัจจุบันปฏิเสธไม่ได้ว่าอุปกรณ์อีเล็กทรอนิกส์ รวมทั้งเครื่องมือสื่อสารต่าง ๆ มีความสำคัญและเกี่ยวข้องกับการดำเนินชีวิตหรือแม้แต่การทำธุรกิจในด้านอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เครื่องมือเหล่านี้นอกจากจะให้คุณอนันต์แล้ว ก็ยังแฝงไปด้วยอันตรายที่เราอาจไม่รู้ นั้นคือ “แสงสีฟ้า”  บทความนี้จะพามาทำความรู้จักกับแสงสีฟ้า ว่ามีอันตรายอะไรต่อดวงตาและจะป้องกันให้ปลอดภัยได้อย่างไร ?

 แสงสีฟ้าคืออะไร ?
แสงสีฟ้าหรือ Blue Light เป็นส่วนผสมระหว่างแสงสีครามและสีน้ำเงิน ให้พลังงานสูงใกล้เคียงกับแสงยูวี มีอยู่ทั่วไปรอบตัวเราเป็นแสงที่สายตาสามารถมองเห็นได้ แบ่งออกเป็น 2 ช่วง คือแสงสีม่วงและแสงสีฟ้ามีความยาวคลื่น 380-450 นาโนเมตร ซึ่งเป็นช่วงที่อันตรายต่อดวงตามากที่สุด  และแสงสีน้ำเงินมีความยาวคลื่น 450-500 นาโนเมตร

แหล่งที่มาของแสงสีฟ้าอยู่ที่ใดบ้าง ?
แสงสีฟ้านอกจากจะมีตามธรรมชาติคือจากแสงอาทิตย์แล้ว ก็ยังพบว่ายังมีอยู่ในเครื่องมือที่มนุษย์ได้ประดิษฐ์ขึ้นมาอีกด้วย นั่นคือ อุปกรณ์อีเลกทรอนิกส์ อุปกรณ์สื่อสารต่าง ๆ เช่น โทรทัศน์ โทรศัพท์มือถือ คอมพิวเตอร์ แทบเลต อุปกรณ์เครื่องใช้ เช่นหลอดไฟฟ้าแบบต่าง ๆ หลอดไฟ LED นาฬิกา Smart Watch ทั้งนี้ก็จะให้พลังงานของแสงสีฟ้าที่สูงหรือต่ำแตกต่างกันออกไป ซึ่งในชีวิตประจำวัน แสงสีฟ้าที่มาจากดวงอาทิตย์ก็นับเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงได้ยาก และเครื่องมืออุปกรณ์เหล่านี้ก็เป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องใช้ในการดำรงชีวิตมากยิ่งขึ้น  ซึ่งหากเราใช้ติดต่อกันเป็นระยะเวลานาน ๆ ในสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมาะสมก็อาจก่อให้เกิดอันตรายต่อดวงตาได้  จ้องมือถือ

แสงสีฟ้าทำให้เกิดอันตรายต่อดวงตาอย่างไรบ้าง ?
แสงสีฟ้า ที่ทำให้เกิดอันตรายต่อดวงตาของเรา แบ่งออกได้เป็น 2 ประเภท ได้แก่

ประเภทที่เป็นประโยชน์กับร่างกาย โดยแสงสีฟ้าประเภทนี้จะช่วยให้ร่างกายหลั่งฮอร์โมนเมลาโทนิน ซึ่งเป็นฮอร์โมนที่ทำให้ร่างกายรู้เวลากินและเวลาง่วงต้องเข้านอน หรือช่วยให้ร่างกายรู้เวลาของนาฬิกาชีวิต ช่วยให้ระบบในร่างกายทำงานป็นปกติ
ประเภทที่เป็นอันตรายต่อร่างกาย โดยแสงสีฟ้าสามารถทำอันตรายต่อดวงตาได้ลึกที่สุด ซึ่งตัวกรองทางธรรมชาติที่มนุษย์มี เช่น น้ำตา น้ำหล่อเลี้ยงตา แก้วตา กระจกตาก็ไม่สามารถป้องกันได้ แสงสีฟ้าหากมีการใช้สายตากับอุปกรณ์ต่าง ๆ ดังกล่าวเป็นระยะเวลาที่ยาวนานต่อเนื่อง จะส่งผลเสียต่อดวงตาได้ ดังนี้
อาการสายตาล้า เกิดจากการที่ดวงตาต้องทำงาน เพ่งหรือจ้องอุปกรณ์ โดยเฉพาะผู้ที่อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ โทรศัพท์มือถือเป็นเวลานาน ๆ โดยไม่พักสายตา
ตาแห้ง เกิดจากการจ้องจอคอมพิวเตอร์ โทรศัพท์มือถือนาน ๆ มักมีอาการระคายเคืองตา ปวดตา แสบตา ตาแห้งหรือมีน้ำตาออกมามาก แต่เป็นน้ำตาที่ไม่มีคุณภาพเพียงพอ
จอประสาทตาเสื่อม เป็นเพราะแสงสีฟ้าจะไปกระตุ้นทำให้เกิดอนุมูลอิสระ ซึ่งจะเป็นการทำลายเซลล์ประสาทตา ประกอบกับอายุที่เพิ่มมากขึ้น จึงทำให้เสี่ยงกับการเป็นโรคประสาทตาเสื่อมได้สูง ซึ่งหากปล่อยไว้นาน ๆจะทำให้ตาบอดได้
แว่นกรองแสง

วิธีป้องกันอันตรายจากแสงสีฟ้า
วิธีป้องกันช่วยไม่ให้แสงสีฟ้าสัมผัสดวงตาให้น้อยที่สุดควรใช้หลาย ๆ วิธีดังต่อไปนี้

ปรับแสงของอุปกรณ์ให้อยู่ในค่าหรือในระดับที่เหมาะสม ไม่ให้มืดหรือสว่างจ้าจนเกินไป ควรให้แสงสว่างมีใกล้เคียงกับความสว่างของไฟในห้องหรือในบริเวณที่ทำงาน
จัดที่นั่งทำงานให้เหมาะสม ควรให้มีแสงสว่างจากธรรมชาติเพียงเล็กน้อย ไม่ควรนั่งใกล้หน้าต่างจนมีแสงจากด้านนอกเข้ามาสว่างจ้าจนเกินไป หากจำเป็นต้องนั่งควรติดม่านหรือปิดหน้าต่างแล้วเปิดไฟในห้องด้วยแสงที่พอเหมาะจะดีกว่า
เลือกใช้อุปกรณ์ที่ให้แสงสว่างที่พอเหมาะ เช่น ไม่ควรใช้หลอดไฟชนิดที่ให้แสงจ้ามากจนเกินไป ควรเลือกใช้แบบที่ให้แสงสบายตาจะดีกว่า รวมทั้งต้องติดฟิล์มบนหน้าจอของอุปกรณ์เช่น โทรศัพท์มือถือ คอมพิวเตอร์เพื่อลดแสงที่จะกระทบกับดวงตาให้น้อยลง
พักสายตา ไม่ควรใช้งานอุปกรณ์ต่าง ๆ เช่น คอมพิวเตอร์ โทรศัพท์มือถือ ติดต่อกันนาน ๆ หลายชั่วโมง ควรมีการพักสายตาเป็นระยะทุก 12 ชั่วโมง ประมาณ 5 นาที การพักสายตาที่ดีที่สุดคือการนอน หากทำไม่ได้ก็ควรมองไปไกล ๆเพื่อลดการเพ่ง ลดความเมื่อยล้าของดวงตา
แว่นสายตาที่ใช้ควรเป็นเลนส์ที่ออกแบบพิเศษ เพราะหากใช้เลนส์ที่มีคุณภาพดี ก็จะสามารถป้องกันแสงสีฟ้าได้ เป็นการตัดหรือลดแสงไม่ให้ดวงตามาสัมผัสแสงโดยตรงได้ดีอีกวิธีหนึ่ง
ใช้น้ำตาเทียมเพื่อเพิ่มความหล่อลื่นให้แก่ลูกตาในกรณีที่เกิดอาการตาแห้งเมื่อจ้องอุปกรณ์เป็นเวลานาน ๆ เป็นการช่วยบรรเทาอาการระคายเคือง อาการแสบตา ความไม่สบายตาได้ดีที่สุด อีกทั้งควรดื่มน้ำให้เพียงพอต่อความต้องการของร่างกายในแต่ละวันอีกด้วย
เมื่อพบอาการผิดปกติเกี่ยวกับดวงตา ควรรีบไปพบจักษุแพทย์ เพื่อหาสาเหตุ และสำหรับผู้ที่มีอายุตั้งแต่ 45 ปีขึ้นไป ควรตรวจสุขภาพตาทุก ๆ 1-2 ปี เพื่อป้องกันการเกิดโรคเกี่ยวกับดวงตาเช่น โรคต้อลม ต้อกระจก ต้อหิน เมื่อพบแล้วจะได้รักษาได้ทันท่วงที
ในเมื่อการดำเนินชีวิตของคนส่วนใหญ่ในปัจจุบัน จำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับอุปกรณ์อีเลกทรอนิกส์ หรือมีความจำเป็นต้องใช้โทรศัพท์มือถือและเครื่องมือสื่อสารในชีวิตประจำวัน ทำให้ต้องเผชิญกับแสงสีฟ้า จากอุปก์เหล่านี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นหากเรารู้จักป้องกันตนเอง ทำตามวิธีแก้ป้องกันอย่างถูกต้อง ก็จะทำให้รู้ทันสามารถถนอมและช่วยชะลอไม่ให้เกิดอันตรายร้ายแรงต่อสายตา เป็นการรักษาสุขภาพสายตาให้เราใช้งานได้อย่างมีคุณภาพตลอดไป


ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/blue-light-from-electronic-devices/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

ต้อลม
“ต้อลม” โรคทางดวงตา ที่พบได้บ่อย และเป็นปัญหาต่อการใช้ชีวิตของคนส่วนใหญ่ทั้งวัยทำงานและผู้สูงอายุ เพราะอาการของโรคไวต่อมลภาวะหรือสิ่งแวดล้อมที่อาศัยอยู่ รวมทั้งมลภาวะจากการเดินทาง และสภาพแวดล้อมจากการทำงานที่เป็นวิถีชีวิตของทุกคน นอกจากนั้นยังมีโรคเกี่ยวกับดวงตาที่มีหลายลักษณะอาการ แล้วเราจะทราบได้อย่างไรว่า เป็นอาการของโรคนี้ ไม่ต้องกังวลค่ะ วันนี้มีความรู้เกี่ยวกับต้อกระจกมาแนะนำ

ต้อลม สุขภาพดวงตา ที่ไม่ควรมองข้าม
ต้อลม เป็นโรคที่มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นภายในดวงตา ลักษณะเป็นก้อนเนื้อขนาดเล็กอยู่บริเวณเยื่อบุตาขาวไม่ใช่เนื้องอกแต่เป็นการเสื่อมของเยื่อบุตาขาว ส่วนใหญ่จะพบที่บริเวณทางด้านหัวตามากกว่าทางด้านหางตา และหากเนื้องอกอยู่เฉพาะในส่วนที่เป็นตาขาว ก็คือต้มลม เมื่อเป็นแล้วไม่ได้รับการดูแลรักษาอย่างถูกวิธีอาจลุกลามขนาดใหญ่ขึ้นจนกลายเป็นแผ่นเนื้อลามเข้ามาในบริเวณกระจกตาดำ เรียกว่าต้อเนื้อ

แสบตา
People photo created by freepik – www.freepik.com

สาเหตุและลักษณะอาการของต้อลม
สาเหตุหลัก ๆ ของต้อลมยังไม่ทราบแน่ชัด อาการเริ่มต้นมักตาแห้งมีอาการระคายเคือง ซึ่งในแต่ละคนอาจมีลักษณะอาการรุนแรงมากน้อยแตกต่างกัน และพบว่าปัจจัยสำคัญที่อาจเป็นสาเหตุของต้อลม ได้แก่

แสงแดดหรือรังสีอัลตราไวโอเลตจากดวงอาทิตย์ ความร้อนจากเตาไฟ ความร้อนจากงแวดล้อมต่าง ๆ คนที่เผชิญความร้อนเหล่านี้เป็นเวลานาน ๆ ส่งผลทำให้เกิดโรคต้อลมได้ทั้งสิ้น
การได้รับฝุ่นละออง และลมบ่อย ๆ ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เนื้อเยื่อปกติของดวงตาเกิดการอักเสบ หรือมีอาการตาแห้ง ทำให้เกิดการระคายเคือง รู้สึกแสบร้อน คันตา แสบตา ตาพร่ามัว ทำให้เกิดโรคต้อลมได้
ควัน สารเคมี และมลพิษทางอากาศ เช่น ควันจากท่อไอเสียรถ กลุ่มควันจากสารเคมี ตามโรงงานอุตสาหกรรม โดยเฉพาะผู้ที่ทำงานกลางแจ้ง ช่างเชื่อมโลหะ ที่ควันเหล่านี้เข้าตาบ่อย ๆ ก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้เกิดโรคต้อลม
อาการของต้อลม ที่เกิดขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ เนื่องจากพบว่าผู้ป่วยต้อลมบางรายไม่ได้เผชิญกับมลพิษและปัจจัยเสี่ยงต่าง ๆ ก็มีอาการเยื่อบุตาขาวมีอาการผิดปกติได้เช่นเดียวกัน
อาการของต้อลม นอกจากมีแผ่นหรือตุ่มนูนขนาดเล็กในส่วนที่เป็นตาขาวแล้ว บางรายอาจมีความรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งติดอยู่ในดวงตา เช่น เม็ดทราย หรือเศษผง
โดยทั่วไป ต้อลมจะไม่มีอาการผิดปกติมากนัก โดยจะเป็นเพียงก้อนสีขาวหรือสีเหลืองอ่อนอยู่ที่ขอบของตาดำเท่านั้น แต่บางรายอาจมีเส้นเลือดฝอยมาหล่อเลี้ยงมากผิดปกติ ทำให้เห็นเป็นปื้นเนื้อเยื่อชัดเจนได้ หากเกิดการอักเสบ
อาการของผู้ที่เป็นต้อลม หรือมีอาการตาแห้งบ่อยเยื่อบุตาขาวมีอาการผิดปกติ พบมากในวัยกลางคนและผู้สูงอายุ โดยเฉพาะในผู้ที่มีอายุตั้งแต่ 40 ปีขึ้นไป
การวินิจฉัยโรคต้อลม
การวินิจฉัยโรคต้อลม จักษุแพทย์อาจทำการตรวจตาเพียงอย่างเดียว หรืออาจใช้การตรวจตาร่วมกับเครื่องมือตรวจโรคตาเบื้องต้น ที่เรียกว่า Slit–Lamp  เพื่อตรวจดูกระจกตา ม่านตา เลนส์แก้วตา และช่องว่างระหว่างม่านตาและเลนส์แก้วตาได้อย่างละเอียด เพื่อประเมินอาการและทำการรักษาได้อย่างถูกต้องตามความรุนแรงของอาการ

หยอดตา
Woman photo created by freepik – www.freepik.com

วิธีรักษา และขั้นตอนการรักษาโรคต้อลม
ปกติโรคต้อลมไม่จำเป็นต้องทำการรักษา เพราะเป็นโรคที่ไม่ร้ายแรง อาจทำให้เกิดการระคายเคืองทำงานไม่สะดวก รู้สึกรำคาญทั้งในเวลาปกติหรือเวลาใส่คอนแทคเลนส์เท่านั้น ยกเว้นก้อนเนื้อหรือตุ่มนูนในดวงตามีการขยายใหญ่มากขึ้นจนเข้าใกล้กระจกตา หรือทำให้บดบังการมองเห็นจนกลายเป็นโรคต้อเนื้อ จักษุแพทย์จะทำการวินิจฉัยโรคและรักษาตามความรุนแรงของอาการ เช่น ใช้น้ำตาเทียม ขี้ผึ้ง หรือยาหยอดตาที่มีส่วนผสมของสเตียรอยด์ เพื่อช่วยลดการอักเสบ

การป้องกันโรคต้อลม
ลดหรือหลีกเลี่ยงปัจจัยเสี่ยงที่ทำให้เกิดต้อลม เช่น ลม แสงแดด ฝุ่น ควัน ความร้อน สารเคมี มลพิษทางอากาศ และสิ่งต่าง ๆ ที่ทำให้เกิดอาการระคายเคืองตา
เมื่อต้องเผชิญแสงแดดโดยตรง ควรสวมใส่แว่นที่ได้มาตรฐาน เพื่อช่วยกรองและป้องกันรังสีอัลตราไวโอเลต
สวมหมวกปีกกว้าง หรือพกร่มติดตัวติดรถไว้เสมอ เพื่อป้องกันดวงตาจากลมและแสงแดด
สำหรับคนที่ต้องทำงานใช้สายตามาก ๆ เช่น ช่างอ๊อก ช่างเชื่อมโลหะ หรือทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นประจำ เมื่อมีอาการตาแห้งควรหยอดน้ำตาเทียมเพื่อป้เองกันการเกิดต้อลม
เมื่อจำเป็นต้องทำงานที่ใช้สายตามาก ๆ ควรพักสายตาเป็นระยะ ๆ
กรณีที่ต้องทำงานอยู่ในงานอุตสาหกรรมที่มีการเชื่อมโลหะ ซึ่งได้รับรังสียูวีในระดับสูงมาก ควรสวมแว่นตากรองรังสีตลอดเวลา และควรใช้หน้ากากพิเศษกรองรังสีขณะปฏิบัติงานด้วยทุกครั้ง
ทานวิตามินบำรุงสายตา หรืออาหารเสริมที่มีคุณสมบัติช่วยฟื้นฟูการรับแสงของตาตา เพื่อลดการเกิดต้อทุกชนิด
พบจักษุแพทย์เมื่อมีอาการผิดปกติ เช่น แสบตา ตาแดงมาก มีน้ำตาไหล มีปัญหาการมองเห็นมากขึ้นเรื่อย ๆ และลืมตาไม่ขึ้น
โรคที่เกี่ยวกับดวงตา รวมทั้งต้อลม แม้อาการจะไม่รุนแรงเมื่อเป็นแล้วสามารถหายได้เอง ก็ต้องระมัดระวังและป้องกันตนเองให้ห่างไกลจากต้อลมและโรคที่เกี่ยวกับดวงตาเพราะหากไม่ได้รับการดูแลรักษาอย่างถูกต้อง อาจมีภาวะแทรกซ้อนหรือเกิดการอักเสบที่เป็นอันตรายทำให้ยากต่อการรักษา


ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/pinguecula/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

โรคเบาหวาน กินอย่างไร
โรคเบาหวาน คือโรคเรื้อรังที่เป็นแล้วไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ และนอกจากผู้ป่วยจะต้องกินยาไปตลอดชีวิตแล้ว ยังต้องควบคุมการกินอาหารให้อยู่ในปริมาณที่สมดุล เพราะการกินที่มากเกิน อาจเป็นสาเหตุทำให้น้ำตาลขึ้นสูง  ในขณะเดียวกันหากกินน้อยไป ก็อาจทำให้ระดับน้ำตาลในเลือดต่ำจนเป็นอันตรายได้ แล้วควรกินอย่างไรเพื่อให้ห่างไกลจากโรคเบาหวานหรือควบคุมระดับน้ำตาลไม่ให้สูงหรือต่ำจนเป็นอันตราย  เราหาคำตอบได้จากบทความต่อไปนี้ครับ

กินอย่างไร ให้ห่างไกลจากโรคเบาหวาน ?
พฤติกรรมการบริโภค คือหนึ่งในหลายสาเหตุที่ทำให้คนส่วนใหญ่มีภาวะของโรคเบาหวาน และเมื่ออาการรุนแรงจนกลายเป็นเบาหวานเรื้อรัง ที่ต้องกินยาไปตลอดชีวิต ยังต้องให้ความสำคัญหลักการบริโภคเพราะการกินมากไปหรือน้อยไปก็สามารถทำให้ระดับน้ำตาลในเลือดเพิ่มหรือต่ำลงจนเป็นอันตรายได้ การกินเพื่อควบคุมระดับน้ำตาลและป้องกันให้ห่างไกลจากโรคนี้ ทำได้ไม่ยาก ดังนี้

– กินอย่างเพียงพอ
ผู้ที่เป็นโรคเบาหวาน จะต้องเรียนรู้ชนิดและปริมาณของอาหารที่รับประทานในแต่ละมื้ออาหาร เพื่อควบคุมระดับน้ำตาลในเลือด แม้อาหารสำหรับผู้ป่วยเบาหวานจะไม่แตกต่างไปจากอาหารที่รับประทานร่วมกับคนในครอบครัว แต่การกินอย่างเพียงพอตามปริมาณที่กำหนด นอกจากเป็นการควบคุมน้ำตาลไม่ให้สูงเกินไปแล้ว การกินน้อยเกินไปหรือไม่เพียงพอก็เป็นสาเหตุทำให้ปริมาณน้ำตาลลดลงเร็วจนเป็นอันตรายร้ายแรงได้

– กินอาหารอย่างสมดุล
การกินอาหารอย่างสมดุล หมายถึง การกินอาหารที่มีทั้งชนิด ปริมาณ และมีสารอาหารต่าง ๆ ตามที่ร่างกายต้องการอย่างครบถ้วน เช่น ให้พลังงานหรือแคลลอรี่เพียงพอกับอายุ สภาวะของร่างกาย มีสารอาหารประเภทโปรตีน สารอาหารประเภทไขมัน สารอาหารประเภทคาร์โบไฮเดรต วิตามิน และแร่ธาตุต่าง ๆ รวมทั้งมีกากใยอาหารเพียงพอเพื่อช่วยให้ระบบชับถ่ายทำงานได้ดี

– กินอาหารที่หลากหลาย
การกินอาหารที่หลากหลาย เพื่อป้องกันการขาดสารอาหารยังทำให้ร่างกายได้รับสารอาหารอย่างเพียงพอ การกินอาหารชนิดใดชนิดหนึ่งมากเกินไปส่งผลเสียและเป็นอันตรายต่อสุขภาพได้ โดยเฉพาะผู้ป่วยโรคเบาหวานที่ต้องจำกัดปริมาณแป้งและน้ำตาล นอกจากนั้นการกินอาหาที่หลากหลาย ยังป้องกันพิษภัยจากสารเจือปนที่อยู่ในอาหารต่าง ๆ ที่เรากินเป็นประจำทำให้เข้าไปสะสมจนเกิดโทษต่อร่างกายได้

– กินอาหารให้พอเหมาะ
การกินอาหารให้พอเหมาะหมายถึง การกินอาหารรวมทั้งดื่มเครื่องดื่มในปริมาณที่พอเหมาะ ไม่มากหรือน้อยเกินไป หากเป็นโรคเบาหวาน หรือโรคเรื้อรังอื่น ๆ ที่ต้องควบคุมและจำกัดอาหารก็ต้องกินอาหารในปริมาณที่จำกัดตามที่แพทย์ให้คำแนะนำ การกะปริมาณอาหารให้พอดี พอเหมาะนอกจากช่วยคุมพลังงานและสารอาหารให้เหมาะสมกับสภาวะร่างกายแล้ว ยังไม่เหลือทิ้งทำให้สิ้นเปลืองอีกด้วย
ครอบครัว ทานอาหาร

Food photo created by pressfoto – www.freepik.com

โภชนาการแต่ละช่วงวัย ช่วยให้ห่างไกลจากโรคเบาหวาน
โภชนาการในวัยเด็ก โรคเบาหวานเกิดขึ้นได้กับคนทุกช่วงวัยรวมทั้งวัยเด็ก พฤติกรรมการกินคือหนึ่งในสาเหตุของโรคนี้ นอกจากการกินอาหารให้ครบ 5 หมู่แล้ว ปริมาณของอาหารที่กินในแต่ละมื้อต้องเหมาะสมกับช่วงวัยและกินอาหารอย่างสมดุล ระวังน้ำตาล แป้ง และไขมัน เน้นดื่มน้ำเปล่าและนมรสจืด แทนน้ำหวานและน้ำอัดลม
โภชนาการอาหารสำหรับวัยรุ่น วัยรุ่นเป็นช่วงวัยที่ใช้พลังงานมาก ร่างกายมีการเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมนทำให้เจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว มีการทำกิจกรรมต่าง ๆ ที่ต้องออกแรงอยู่เสมอ ด้านโภชนาการและพฤติกรรมการกิน ควรเน้นอาหารประเภทโปรตีนผักและผลไม้ ลดแป้ง น้ำตาล และไขมัน กินอาหารให้หลากหลายในแต่ละมื้อเพื่อให้ร่างกายได้รับสารอาหารอย่างครบถ้วนและสมดุล
โภชนาการสำหรับวัยทำงาน เป็นช่วงวัยที่กำลังทำงาน ใช้ทั้งแรงงานและความคิด จำเป็นต้องกินอาหารให้หลากหลายและกินให้พอดี โภชนาการที่เหมาะสมสำหรับวัยนี้ขึ้นอยู่กับอายุ เพศ และกิจกรรม เพราะการได้รับพลังงานมากเกิดไปและใช้ไม่หมด จะเกิดการสะสมและทำให้เป็นโรคอ้วนซึ่งเป็นปัจจัยเสี่ยงต่อโรคเบาหวาน
โภชนาการสำหรับวัยสูงอายุ เป็นวัยแห่งการพักผ่อนร่างกายมีการเสื่อมสภาพ ระบบอวัยวะต่าง ๆ
ทำงานได้ไม่ดีเหมือนเดิม มีอายุในช่วงอายุ 60 ปีขึ้นไป ร่างกายจำเป็นต้องได้รับอาหารที่มีคุณภาพ และมีปริมาณที่เหมาะสม เพื่อให้ร่างกายแข็งแรงและซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ ระวังการรับกินอาหารประเภทแป้งและน้ำตาล เพื่อควบคุมปริมาณน้ำตาลในแต่ละวันอย่างเคร่งครัด เน้นการรับประทานผักผลไม้ที่มีไฟเบอร์หรือใยอาหารสูง เพราะจะช่วยป้องกันและควบคุมระดับน้ำตาลและไขมันในเลือด

วิธีกินอาหารให้ปลอดภัยและห่างไกลจากโรคเบาหวาน
ครบคุมการบริโภคน้ำตาลให้เคยชิน โดยกินน้ำตาลไม่เกิน 6 ช้อนชา หรือ 24 กรัมต่อวัน
การบริโภคผักผลไม้ ดีต่อสุขภาพ แต่ควรเลือกกินผลไม้ที่มีน้ำตาลต่ำ เช่น ฝรั่ง มะละกอ ส้ม มะม่วงดิบ ส้มโอ และแอปเปิ้ลเขียว
ควรหลีกเลี่ยงหรือลดเครื่องดื่มประเภท น้ำชา กาแฟ น้ำอัดลม ขนมหวาน หรือควบคุมการบริโภคได้สัปดาห์ละครั้ง
เลือกกินอาหารประเภทคาร์โบไฮเดรตไม่ขัดสี และมีกากใยสูง เช่น ข้าวซ้อมมือ ถั่วเมล็ดแห้ง
การซื้อผลิตภัณฑ์อาหารหรือเครื่องดื่ม ควรอ่านฉลากข้างผลิตภัณฑ์ดูข้อมูลปริมาณน้ำตาลที่ก่อนซื้อมารับประทาน
การกินอาหารหรือพฤติกรรมการบริโภค คือสาเหตุของการเกิดโรคเบาหวานและยังเป็นปัจจัยสำคัญทำให้ระดับน้ำตาลในเลือดขึ้นสูงหรือลดลงได้ ดังนั้นการใช้ชีวิตให้ปลอดภัยและห่างไกลจากโรคนี้ก็คือรับรู้ความเสี่ยงเกี่ยวกับพฤติกรรมการบริโภค โดยให้ความสำคัญกับการกินอาหารตามหลักโภชนาที่เหมาะสมในแต่ละช่วงวัย ช่วยให้ปลอดภัยและห่างไกลจากโรคเบาหวานได้แล้ว ยังสามารถควบคุมปริมาณน้ำตาลในคนที่ป่วยเป็นเบาหวานไม่ให้อาการรุนแรงหรือเกิดภาวะแทรกซ้อนที่เป็นอันตรายต่อสุขภาพได้อีกทางหนึ่งด้วย


ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/how-to-eat-to-prevent-diabetes/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

เหงื่อออกมือ เป็นอาการที่เกิดขึ้นได้ในหลาย ๆ กรณี ยกเว้นอาการเหงื่อออกมือในสภาวะที่ผิดปกติ เช่น ในวันที่อากาศไม่ร้อน ไม่อยู่ในภาวะเครียดเครียด ไม่มีอาการตื่นเต้น รวมไปถึงอาการมีเหงื่อออกมือในขณะนอนหลับ เป็นเหงื่อที่ออกโดยไม่สัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมหรือการทำกิจกรรมที่ควรจะมีเหงื่อออกมาก ๆ แม้อาการเหล่านี้จะไม่กระทบกับการใช้ชีวิตประจำวันและการทำงาน  ก็อาจเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าร่างกายกำลังผิดปกติหรือมีโรคอะไรที่เราควรระวัง  เพื่อให้คลายความกังวลสำหรับคนที่มีอาการเหล่านี้ aufarm.shop มีความรู้มาแนะนำอีกเช่นเคยครับ
เหงื่อออกมือ เกิดจากสาเหตุใด ?
การมีเหงื่ออกที่มือและเท้าถือเป็นสภาวะปกติของร่างกายที่เกิดขึ้นได้ ยกเว้นอาการของคนที่มีเหงื่อออกมือและเท้าจำนวนมาก ขณะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ปกติหรือขณะนอนหลับ ทางการแพทย์จะแบ่งกลุ่มผู้มีภาวะเหงื่อออกมือที่ไม่สัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมหรือปัจจัยรอบตัวเป็น 2 กลุ่มหลัก ได้แก่
กลุ่มที่มีสาเหตุมาจากความผิดปกติของร่างกาย หรือระบบเผาผลาญของร่างกายทำงานได้ดี เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าร่างกายกำลังเป็นโรคบางอย่างแฝงอยู่ เช่น โรคไทรอยด์เป็นพิษ และโรคหัวใจ ซึ่งอาการเหงื่อออกมักเป็นหนึ่งในอาการที่โรคเหล่านี้แสดงออกมา และอาจมีเหงื่อออกไปทั่วร่างกายร่วมด้วย
กลุ่มที่ไม่ทราบสาเหตุแน่ชัด อาจมีสาเหตุมาจากระบบประสาทอัตโนมัติที่ควบคุมต่อมเหงื่อทำงานผิดปกติ ทำให้ต่อมเหงื่อทำงานเพิ่มมากขึ้นจากเดิม ซึ่งมักทำให้เหงื่อออกเฉพาะจุด หรือภาวะ primary focal hyperhidrosis ซึ่งเป็นอาการที่เหงื่อออกแค่มือและเท้า มักเริ่มเป็นตั้งแต่เด็กหรือวัยรุ่น สันนิษฐานว่ามาจากพันธุกรรม ซึ่งหากมีพ่อแม่ ญาติพี่น้องเป็น ดังนั้นโอกาสที่จะมีอาการเหงื่อออกมือก็เกิดได้สูงเช่นกัน 

Heart photo created by diana.grytsku – www.freepik.com

เหงื่อออกมือ อันตรายหรือไม่ ?
ภาวะเหงื่อออกมือที่มากกว่าปกติ แม้ไม่ได้มีอันตรายร้ายแรงแต่อย่างใด แต่การมีเหงื่อออกมาก ๆ อาจสร้างความกังวลใจ ทำให้ขาดความไม่มั่นใจในตัวเอง และอาจส่งผลกระทบต่อการใช้ชีวิต ทำให้ไม่กล้าเข้าสังคม  รวมทั้งมีผลทำให้คุณภาพชีวิตลดลง การพบแพทย์เพื่อขอคำแนะนำหรือตรวจวินิจฉัยก็ทำให้ทราบว่า ภาวะที่มีเหงื่อออกมือมากเกินไปเป็นอาการของโรคที่เป็นอันตรายต่อสุขภาพหรือไม่ ?
เหงื่อออกมือ เป็นสัญญาณบ่งบอกโรคอะไรได้บ้าง ?
หากพบว่าเหงื่อออกมือขณะนอนหลับ โดยไม่สัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมหรืออยู่ในกิจกรรมที่เหงื่อควรจะออก เช่น ขณะออกกำลังกาย และยังมีอาการอื่นๆร่วมด้วยจนกระทบกับชีวิตประจำวัน ก็อาจเป็นสัญญาณว่าร่างกายอาจมีโรคอื่นแฝงอยู่ ดังนี้
โรคหัวใจ อาการของโรคนี้พบว่านอกจากมีเหงื่อออกมือแบบผิดปกติแล้ว อาจยังมีอาการ ใจสั่น เหนื่อยง่าย หอบ หายใจได้ไม่เต็มที่ เนื่องจากหัวใจทำงานหนักต้องสูบฉีดเลือดไปทั่วร่างกายมากกว่าปกติ มีความร้อนในร่างกายมากขึ้น จึงทำให้มีการระบายความร้อนทางผิวหนังเพิ่มมากขึ้นตามมาด้วย
โรคเบาหวาน โรคนี้มักมีอาการเหงื่อออกมือหรือมีเหงื่อออกไปทั่วร่างกาย ร่วมกับอาการเหนื่อยง่าย เป็นลมง่าย อ่อนเพลีย หิวน้ำบ่อย ปัสสาวะบ่อย น้ำหนักลด 
วัณโรค มาเลเรีย มะเร็ง โดยวัณโรคมักมีอาการเหงื่อออกตามมือและมีไอแบบเรื้อรัง หากเป็นโรคมาเลเรียจะมีไข้ และหากเป็นมะเร็งจะมีอาการเหงื่อออกไปทั่วๆร่างกายร่วมด้วย 
โรคไทรอยด์เป็นพิษ มักมีอาการเหงื่อซึมที่มือและที่ตัวอยู่ตลอดเวลา กระหายน้ำบ่อย มือสั่น โรคนี้มักทำให้ระบบร่างกายเผาผลาญได้ดี
เครียด กังวล ตื่นเต้น นอกจากอาการมีเหงื่อออกที่มือแล้ว เมื่อเป็นมากๆอาการมักจะใจสั่น คล้ายจะเป็นลม ปวดศีรษะร่วมด้วย 
น้ำหนักตัวเกินหรืออ้วน นอกจากมีเหงื่อออกมือแล้ว ยังมักเกิดเหงื่อออกไปทั่ว ๆร่างกาย โดยไม่ได้เป็นเฉพาะจุดแต่เพียงอย่างเดียว เนื่องจากมีชั้นไขมันที่หนาทำให้เหงื่อออกระบายไม่สะดวก
วัยหมดประจำเดือนหรือวัยทอง เมื่อผู้หญิงมีอายุ 50 ปีขึ้นไป จะเข้าสู่วัยหมดประจำเดือน ในวัยนี้บางครั้งขณะนอนหลับอาจพบว่ามีภาวะเหงื่อออกมือบ่อย ๆ ซึ่งเกิดจากการที่ร่างกายสร้างฮอร์โมนได้น้อยลงหรือฮอร์โมนแปรปรวน และมักมีอาการนอนไม่หลับ วิตกกังวล หงุดหงิดง่าย ปัสสาวะบ่อย ช่องคลอดแห้ง ความรู้สึกทางเพศลดลงร่วมด้วย
การวินิจฉัยและการรักษาอาการเหงื่อออกมือ
เหงื่อออกมือ หากเป็นมากจนทำให้คุณภาพชีวิตลดลงหรือทำให้เกิดความวิตกกังวล ควรพบแพทย์ เพื่อรับการรักษาหรือวินิจฉัยโรค โดยแพทย์จะทำการวินิจฉัยตามขั้นตอน ดังนี้
ซักถามประวัติและสอบถามลักษณะอาการเหงื่อออกมือร่วมกับการตรวจร่างกาย
หากตรวจวินิจฉัยอาการแล้วหากไม่พบว่ามีโรคอื่นแฝง แพทย์จะทำการรักษาด้วยการใช้ยาทา ยากิน 
การฉีดโบทอกหรือการใช้กระแสไฟฟ้า เพื่อกระตุ้นให้ประสาทส่วนเหงื่อหยุดทำงาน หรือการผ่าตัดเอาต่อมเหงื่อออกเพื่อทำลายปมประสาทบางส่วนที่ส่งสัญญาณมาที่มือ
กรณีวินิจฉัยพบว่าเป็นอาการของโรคใดโรคหนึ่ง แพทย์จะวางแผนเพื่อรักษาโรคนั้น ๆ ตามขั้นการรักษาที่ถูกต้อง
เหงื่อออกมือ หากไม่ใช่อาการของโรคที่เกิดขึ้นภายในร่างกาย เป็นภาวะที่ทางการแพทย์ยังไม่สามารถระบุได้ว่าเกิดจากสาเหตุใด หรือไม่มีสาเหตุที่ชัดเจน การมีเหงื่อออกมือมาก ๆ หากตรวจวินิจฉัยจากแพทย์แล้วไม่พบความผิดปกติหรือเป็นอาการของโรคใด ๆ การล้างทำความสะอาดมือบ่อย ๆ เช็ดมือให้แห้ง นอนหลับพักผ่อนอย่างเพียงพอ เลือกทานอาหารที่มีประโยชน์ ดื่มน้ำด้วยการจิบน้ำบ่อย ๆ ตามปริมาณที่ร่างกายต้องการ หมั่นตรวจสุขภาพประจำปี เพียงเท่านี้ก็ทำให้สุขภาพกายใจแข็งแรง ไม่มีความวิตกกังวล และสามารถชีวิตได้อย่างปกติสุข

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/what-causes-sweaty-hands/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

อาการนอนไม่หลับที่บางครั้งดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดา แต่ถ้าอาการนี้เกิดขึ้นบ่อย ๆ นอกจากเป็นปัญหาต่อสุขภาพแล้ว ยังส่งผลทำให้ประสิทธิภาพในการทำงานลดลง รวมไปถึงมีปัญหาในการใช้ชีวิตประจำวัน บางคนมีอาการนอนไม่หลับบ่อย ๆ โดยไม่ทราบสาเหตุ ทำให้ต้องพึ่งยานอนหลับและการใช้ยานอนหลับต่อเนื่องเป็นระยะเวลานานที่อาจไม่ส่งผลดีต่อสุขภาพ  ใครที่นอนไม่หลับ หลับยากหรือนอนหลับไม่สนิท ปัญหานี้ เรามีความรู้มาแนะนำครับ
อาการนอนไม่หลับ คืออะไร ?
อาการนอนไม่หลับ คือ โรคที่มีความผิดปกติในวงจรการหลับ มีอาการหลับยาก หลับไม่สนิท หลับสั้น นอนหลับไม่เต็มตื่น ตื่นง่าย หรือตื่นเร็ว เมื่อตื่นแล้วนอนไม่หลับอีก เป็นภาวะที่ไม่สามารถนอนหลับพักผ่อนได้อย่างมีคุณภาพ อาการนอนไม่หลับแบ่งออกเป็น 3 ลักษณะซึ่งผู้ที่มีอาการนอนไม่หลับอาจจะมีอาการเพียงข้อใดข้อหนึ่ง หรือมีหลายข้อรวมกัน ดังนี้
อาการหลับยาก เป็นภาวการณ์นอนไม่หลับที่สามารถนอนหลับได้ปกติแต่ต้องใช้ระยะเวลานานกว่าจะหลับ เช่น ใช้เวลาเป็นชั่วโมง
อาการหลับไม่ทน เป็นอาการนอนไม่หลับที่มักมักตื่นกลางดึก ในบางคนอาจตื่นแล้วนอนไม่หลับอีก
อาการหลับ ๆ ตื่น ๆ เป็นลักษณะของอาการนอนไม่หลับที่รู้สึกคล้ายไม่ได้หลับเลยทั้งคืน เพียงแต่เคลิ้มไปเป็นพัก ๆ และเมื่อตื่นนอนแล้วจะรู้สึกคล้ายไม่ได้นอนหรือนอนไม่เต็มตื่น

People photo created by jcomp – www.freepik.com

อาการที่บ่งบอกว่าเป็นโรคนอนไม่หลับ
เริ่มจากมีอาการนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ ทั้งคืน
นอนหลับปกติหรือนอนหลับง่าย แต่นอนไม่นานและตื่นบ่อย
หากตื่นนอนในช่วงดึกๆ เมื่อตื่นแล้วไม่สามารถนอนหลับได้อีกจนถึงเช้า
อาการนอนไม่หลับที่ควรพบแพทย์ ได้แก่นอนไม่หลับติดต่อกันมากกว่า 3 วันต่อสัปดาห์ เป็นระยะเวลามากกว่า 1 เดือน 
สาเหตุของการนอนไม่หลับ
นอนไม่หลับ เป็นอาการที่เกิดขึ้นได้จากหลายสาเหตุ ทั้งโรคทางจิตเวช ภาวะทางจิตใจ โรคทางเดินหายใจอุดกั้นขณะหลับ รวมทั้งพฤติกรรมการใช้ชีวิตและสภาพแวดล้อม ดังนี้
อาการนอนไม่หลับที่เกิดจากการปรับตัว สามารถเกิดขึ้นได้กับเด็ก ผู้ใหญ่วัยทำงานและผู้สูงอายุ มักเกิดขึ้นเป็นครั้งคราว เช่น เปลี่ยนสถานที่นอน มีเรื่องตื่นหรือมีเหตุการณ์สำคัญที่จะเกิดขึ้นในวันรุ่งขึ้น
ปัญหาด้านจิตใจ เช่น มีความเครียด วิตกกังวล หรือมีภาวะซึมเศร้า
เกิดจากสิ่งแวดล้อมในการนอน เช่น เกิดเสียงดังรบกวน ห้องแคบ หรือมีแสงสว่างมากเกินไป สภาพอากาศที่อาจร้อนหรือหนาวเย็นเกินไป
การใช้ยาหรือกินบางชนิดเนื่องจากมีโรคประจำตัว
เกิดจากพฤติกรรมการใช้ชีวิต การทำงานที่ทำให้นอนไม่เป็นเวลา การดื่มเครื่องดื่มบางชนิด เช่น ชา กาแฟ หรือแอลกอฮอล์

Hand photo created by jcomp – www.freepik.com

ผลกระทบจากการนอนไม่หลับ
หน้าตาหมองคล้ำ สังเกตได้ง่าย ๆ ขอบตาจะคล้ำดำมากกว่าปกติ
อ่อนเพลีย เหนื่อยล้ามากกว่าปกติ สมองไม่ปลอดโปร่ง คิดอะไรได้ช้า 
อารมณ์หงุดหงิด เหวี่ยงวีน โกรธง่ายโดยไม่รู้สาเหตุ
ง่วงนอนระหว่างวัน หรือมีนั่งหลับช่วงทำงานบ่อย ๆ มีความกังวลเกี่ยวกับปัญหาการนอนหลับทำให้เกิดความเครียด
มีปัญหาด้านความจำและความสนใจในการทำกิจกรรม การทำงานต่าง ๆ ขาดประสิทธิภาพ
มีอาการอ่อนเพลีย และเหนื่อยง่าย
แนวทางการรักษาโรคนอนไม่หลับ
อาการนอนไม่หลับที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ หรือนอนไม่หลับติดต่อกันมากกว่า 3 วันต่อสัปดาห์ เป็นระยะเวลามากกว่า 1 เดือน ถือเป็นอาการนอนไม่หลับเรื้อรังที่ต้องทำการรักษา โดยแพทย์จะวินัจฉัยอาการของโรคจาก สอบถามเกี่ยวกับพฤติกรรมการนอน อาจให้ทำแบบสอบถามและจดบันทึกพฤติกรรมการนอน การตรวจสอบทางด้านร่างกาย และการตรวจคุณภาพการนอนหลับจากเครื่องมือทางการแพทย์ เพื่อหาสาสาเหตุและความรุนแรงของอาการ ก่อนทำการรักษาซึ่งมี 2 แนวทาง ได้แก่
การใช้ยาเพื่อเพิ่มระดับฮอร์โมนเมลาโทนิน ที่จะช่วยให้ผ่อนคลายและลดอาการวิตกกังวล และทำให้นอนหลับได้ง่าย ทำให้หลับสนิทมากขึ้น
การรักษาอาการนอนไม่หลับด้วยการบำบัด เป็นการรักษาเพื่อทำให้ร่างกายเกิดความผ่อนคลาย เช่น ดนตรีบำบัด วารีบำบัด หรือกิจกรรมบำบัดรูปแบบอื่น ๆ ตามความเหมาะสมของผู้ป่วย

วิธีป้องกันและแก้ไขอาการนอนไม่หลับ
กำหนดเวลาเข้านอนและตื่นนอนให้เป็นเวลาเดียวกันทุกวัน
ดื่มน้ำอุ่น ๆ ก่อนนอน พยายามผ่อนคลายหลีกเลี่ยงการดื่มเครื่องดื่มประเภทน้ำชา กาแฟ ที่เป็นตัวกระตุ้นให้ประสาทตื่นตัว และควรงดเว้นการดื่มหลังมื้อเที่ยง
งดกิจกรรมที่ทำให้เกิดการตื่นตัวก่อนนอน เช่น การเล่นเกมส์ต่อสู้ การดูหนังสยองขวัญ การดูหนังต่อสู้
จัดห้องนอนให้มีบรรยากาศสงบ เหมาะสำหรับการพักผ่อนได้แก่ มีแสงสว่างเพียงเล็กน้อยหรือจะทำให้ห้องนอนมืดสนิท
ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ การออกกำลังกายจะช่วยให้นอนหลับได้ง่ายขึ้น
เมื่อถึงเวลาเข้านอนแล้วยังนอนไม่หลับ ลองนั่งสมาธิ อ่านหนังสือ หรือฟังเพลงเบา ๆ อาจช่วยให้ง่วงนอนและทำให้นอนหลับได้ง่ายขึ้น
นอนไม่หลับ อาจเป็นเพียงปัญหากวนใจที่ไม่ใช่โรคร้ายแรง แต่หากปล่อยไว้โดยไม่ป้องกันรักษา จนมีอาการนอนไม่หลับติดต่อกันเป็นเวลานาน ก็จะกลายเป็นนอนไม่หลับเรื้อรังที่ส่งผลกระทบต่อการใช้ชีวิต นอกจากทำให้ประสิทธิภาพในการทำงานลดลงแล้ว ยังเป็นปัญหาต่อสุขภาพในระยะยาวอีกด้วย

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/insomnia/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

เบาหวาน เป็นโรคที่มีผู้ป่วยเป็นจำนวนมากและมีแนวโน้มว่าจะเพิ่มขึ้นทุกปี มักมีอาการกระหายน้ำบ่อย ปัสสาวะบ่อย น้ำหนักตัวลดลงอย่างไม่มีสาเหตุ ซึ่งผู้ป่วยเหล่านี้มักไม่ทราบว่าตนเองเป็นโรคเบาหวาน หากปล่อยนาน นอกจากมีอาการแทรกซ้อนได้แล้วยังยากต่อการรักษา หากมีการตรวจคัดกรองหรือรู้ทันโรครู้ตัวว่าเป็นโรคนี้ ก็จะสามารถควบคุมได้อย่างทันท่วงที เพื่อให้ทุกคนรู้ทันโรคเบาหวาน เรามีความรู้ดี ๆ มาแนะนำ

โรคเบาหวาน คืออะไร ?
เบาหวานเป็นโรคที่เกิดจากฮอร์โมนอินซูลินทำงานผิดปกติ ไม่ว่าจะเป็นการลดลงของปริมาณอินซูลิน หรืออวัยวะต่างๆตอบสนองต่ออินซูลินลดลง จนทำให้ร่างกายไม่สามารถนำน้ำตาลที่อยู่ในเลือดออกมาใช้เลี้ยงอวัยวะต่างๆในร่างกายได้อย่างมีประสิทธิภาพ หรือนำมาเผาผลาญเป็นพลังงานได้ จนต้องไปสลายไขมันตามผิวหนังออกมาใช้แทน น้ำตาลจึงเหลือปนอยู่ในเลือดสูง หากถึงระดับที่ไตไม่สามารถกรอง และดูดกลับจากหน่วยไตได้หมด ก็จะทำให้มีน้ำตาลรั่วออกมากับปัสสาวะ ซึ่งหากไม่ได้รับการรักษาที่ถูกวิธี ก็ทำให้เกิดโรคอื่น ๆ ที่เป็นอันตรายต่อสุขภาพตามมา 


Designed by yanalya / Freepik

อาการหรือสัญญาณบ่งบอกว่าเป็นโรคเบาหวาน
น้ำหนักตัวลด เหนื่อยและอ่อนเพลียง่าย หงุดหงิด อารมณ์เสียง่าย
หิวบ่อยรวมทั้งกระหายน้ำบ่อย ๆ แบบผิดปกติ 
ปัสสาวะบ่อยผิดปกติ
ตาพร่ามัวอย่างผิดปกติ
ตามปลายมือและปลายเท้ามักมีอาการชา รวมทั้งปวดตามแขน ขา
คันตามผิวหนัง ผิวหนังแห้งและมักเป็นฝีตามตัวบ่อยๆ
เมื่อเป็นแผลง่ายแต่จะรักษาให้หาย ทำได้ยาก ใช้เวลานาน
ความรู้สึกทางเพศลดลง

ภาพโดย stanias จาก Pixabay

สาเหตุและประเภทของเบาหวาน 
เบาหวานไม่ได้มีสาเหตุเพียงแค่การทานอาหารที่มีรสหวานจนเกินไปเท่านั้น แต่ยังสามารถเกิดได้กับผู้ที่มีพฤติกรรมการเสี่ยง อย่างอื่น ๆ ได้อีกเช่น มีน้ำหนักมากเกินไป อ้วน มีไขมันในเลือดสูง รวมทั้งเกิดจากสาเหตุที่เป็นหลักดังนี้

เบาหวานที่เกิดจากตับถูกทำลาย ทำให้ขาดอินซูลิน 
เบาหวานที่เกิดจากภาวะดื้อยา มักเกิดกับคนอ้วน พบมากที่สุด 
เบาหวานขณะตั้งครรภ์ 
เบาหวานที่เกิดจากสาเหตุจำเพาะ เช่น กรรมพันธุ์ ยาบางชนิด
การวินิจฉัยโรค จะรู้ได้อย่างไรว่าเป็นเบาหวาน
เมื่อมีอาการซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นเบาหวานควรรีบไปพบแพทย์เพื่อทำการวินิจฉัย ซึ่งผู้ที่เป็นโรคเบาหวานจะมีผลของการตรวจดังนี้ 

ตรวจหาน้ำตาล จะพบว่ามีค่าน้ำตาลเท่ากับหรือมากกว่า 126 มิลลิกรัมต่อเดซิลิตร
ทดสอบความทนต่อน้ำตาล ด้วยการให้อดอาหาร จากนั้นจะตรวจเลือดครั้งที่ 1 หลังจากนั้นจะให้ดื่มกลูโคสและเจาะเลือดตรวจซ้ำ ผลจะมีค่าน้ำตาลมากกว่าหรือเท่ากับ 200 มิลลิกรัมต่อเดซิลิตร
ตรวจเลือดร่วมกับการวิเคราะห์อาการที่ผิดปกติเช่น ปัสสาวะบ่อย กระหายน้ำบ่อย อ่อนเพลีย น้ำหนักลด 
ตรวจเลือดโดยไม่ต้องอดอาหารร่วมกับการพิจารณาปัจจัยอื่นๆของผู้ป่วยเช่น เป็นโรคโลหิตจางหรือไม่ อายุ ซึ่งผลตรวจเลือดมีน้ำตาลสะสมมากกว่าหรือเท่ากับ 6.5%

ภาพโดย Myriam Zilles จาก Pixabay

การรักษาโรคเบาหวาน
โรคเบาหวานเป็นโรคที่เรื้อรัง รักษาไม่หายขาดแต่สามารถควบคุมให้น้ำตาลอยู่ในระดับปกติได้ ผู้ป่วยต้องอาศัยความตะหนักของการรักษาและให้ความร่วมมือกับแพทย์ ดังนี้

ควบคุมอาหาร เป็นวิธีที่สำคัญ ผู้ป่วยทุกรายควรเข้าใจและปฏิบัติตามอย่างถูกต้องและเคร่งครัด เช่น ไม่ทานเนื้อสัตว์ติดมัน ทานผลไม้ชนิดหวานน้อย ไม่ควรทาน อาหารและเครื่องดื่มที่มีน้ำตาลมาก ๆ ฯลฯ
ออกกำลังกายชนิดต้านน้ำหนักเป็นประจำอย่างน้อย 45 นาที 3 ครั้ง ต่อสัปดาห์
หลีกเลี่ยงการดื่มแอลกอฮอล์ การสูบบุหรี่ 
ใช้ยาลดน้ำตาล ซึ่งต้องอยู่ในดุลพินิจของแพทย์ ห้ามซื้อยามาทานเอง
มาพบแพทย์ตามนัดและปฏิบัติตามแพทย์สั่งอย่างเคร่งครัด
ภาวะแทรกซ้อนในผู้ป่วยโรคเบาหวาน
เมื่อเลือดมีน้ำตาลเข้ามาอยู่เป็นจำนวนสูงมากก็จะส่งผลให้ เส้นเลือดทั้งขนาดเล็กและใหญ่ เกิดการอักเสบและอุดตันได้ง่าย เมื่อน้ำตาลไปเกาะกับเม็ดเลือดขาวก็จะทำให้ร่างกายมีภูมิต้านทานต่อโรคอื่นๆลดลง ทำให้เกิดภาวะแทรกซ้อนของโรคดังนี้คือ

เบาหวานขึ้นตา ทำให้ประสาทตาเสื่อม เสี่ยงกับการเป็นโรคต้อกระจก ต้อหิน หากไม่ได้รับการรักษาก็จะทำให้จอประสาทตาลอกและตาบอด
เบาหวานลงไต เมื่อน้ำตาลในเลือดสูงจะทำให้เกิดแรงดันเลือดที่ไตสูงตามมาด้วย ทำให้ไตทำงานลดลง หากไม่ได้รับการรักษาก็อาจทำให้เกิดไตวายเรื้อรังจนต้องรักษาด้วยการล้างไต
เส้นเลือดอุดตัน โดยเฉพาะเส้นเลือดแดงใหญ่บริเวณขา มักมีอาการปวดขา ปลายเท้าเย็น ขาเงามัน ขนขาร่วง เมื่อปลายเท้าขาดเลือดนานวันก็จะทำให้ติดเชื้อได้ง่าย ในที่สุดก็อาจจะต้องตัดนิ้วหรือตัดขาทิ้ง
ชาปลายมือปลายเท้า เจ็บเหมือนโดนเข็มทิ่มหรือแสบร้อน บางรายพบอาการทางประสาทที่ควบคุมการเคลื่อนไหวของอวัยวะต่าง ๆ ผิดปกติ เช่น เหงื่อไม่ออกหรือออกง่าย หัวใจเต้นผิดจังหวะ ท้องอืด จุกแน่น สำลักอาหาร
เส้นเลือดหัวใจและสมองตีบ ทำให้เกิดภาวะหัวใจขาดเลือด หัวใจสูบฉีดเลือดได้ลดลง ความดันต่ำ หากเป็นเส้นเลือดในสมองตีบก็จะทำให้เป็นอัมพฤกษ์ อัมพาต พูดไม่ชัด ปากเบี้ยว
การป้องกันไม่ให้เกิดโรคเบาหวานนั้น ทำได้ด้วยการหลีกเลี่ยงหรือไม่ทานอาหารที่มีไขมันและน้ำตาลสูงเพื่อควบคุมระดับไขมันและน้ำตาลในเลือดให้อยู่ในเกณฑ์ปกติ ออกกำลังกายเป็นประจำ ไม่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และไม่สูบบุหรี่ ควบคุมน้ำหนักตัวไม่ให้เกินมาตรฐาน ตรวจคัดกรองหรือตรวจสุขภาพประจำปี รวมทั้งสตรีมีครรภ์จะต้องรีบไปฝากครรภ์ เท่านี้ร่างกายก็ห่างไกลจากเบาหวานได้แล้ว


ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/diabetes-control/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

เบาหวานในขณะตั้งครรภ์ เป็นความผิดปกติของการเผาผลาญคาโบไฮเดรตและการเปลี่ยนแปลงทางด้านร่างกายในขณะที่ตั้งครรภ์ และยังสามารถเกิดขึ้นได้ทุกระยะของการตั้งครรภ์ ทำให้เสี่ยงหรือมีโอกาสเกิดภาวะครรภ์เป็นพิษที่ส่งผลกระทบต่อสุขภาพของคุณแม่ตั้งครรภ์และทารกได้

เบาหวานขณะตั้งครรภ์ คือ
เบาหวานขณะตั้งครรภ์เป็นภาวะที่คุณแม่ตั้งครรภ์มีระดับน้ำตาลในเลือดสูง เนื่องจากร่างกายไม่สามารถผลิตอินซูลินได้เพียงพอ ทำให้น้ำตาลในเลือดสูงกว่าปกติโดยทั่วไปมักพบภาวะเบาหวานขณะตั้งครรภ์ในช่วงเวลาครึ่งหลังของการตั้งครรภ์

ปัจจัยเสี่ยงต่อการเกิดภาวะเบาหวานขณะตั้งครรภ์ 
ขณะตั้งครรภ์คุณแม่มีอายุมากกว่า 35 ปี หรืออายุน้อยกว่า 16 ปี
คุณแม่ตั้งครรภ์ มีโรคประจำตัว เช่น ความดันโลหิตสูง โรคเบาหวาน หรือโรคแพ้ภูมิตัวเองอยู่ก่อนแล้ว
มีประวัติคนในครอบครัวของคุณแม่ตั้งครรภ์เป็นเบาหวาน เช่น พ่อหรือแม่ เป็นเบาหวาน
คุณแม่มีน้ำหนักมากหรืออ้วนมาตั้งแต่ก่อนตั้งครรภ์
คุณแม่ตั้งครรภ์มีคลอเลสเตอรอลในเลือดสูง
คุณแม่ตั้งครรภ์มีประวัติเป็นเบาหวานระหว่างตั้งครรภ์มาก่อน


เบาหวานขณะตั้งครรภ์ กับผลกระทบต่อมารดาและทารกในครรภ์
ระดับน้ำตาลกลูโคสในกระแสเลือดที่สูงมากของคุณแม่ตั้งครรภ์ อาจกระตุ้นให้ตับอ่อนของทารกผลิตอินซูลินเพิ่มมากขึ้น เป็นสาเหตุให้ทารกมีขนาดตัวใหญ่กว่าปกติ ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการคลอด
เสี่ยงต่อการคลอดก่อนกำหนด อาจคลอดในช่วงอายุครรภ์น้อยกว่า 37 สัปดาห์
เด็กอาจตัวเหลือง เพราะระดับน้ำตาลในเลือดที่ต่ำอาจส่งผลให้ทารกเกิดภาวะตัวเหลืองหลังคลอด ซึ่งทำให้ต้องรับการรักษาต่อในโรงพยาบาล
คุณแม่อาจเสี่ยงต่อภาวะน้ำคร่ำมาก เพราะปริมาณน้ำคร่ำในมดลูกที่มากเกินไปอาจก่อให้เกิดภาวะคลอดก่อนกำหนด และอาจเกิดปัญหาอื่น ๆ ขึ้นในระหว่างคลอดได้
เพิ่มความเสี่ยงต่อภาวะครรภ์เป็นพิษ ซึ่งอาจเกิดอันตรายร้ายแรงต่อทั้งแม่และทารกในครรภ์
คุณแม่มีโอกาสเป็นเบาหวานอีกครั้งเมื่อตั้งครรภ์ลูกคนต่อไป และอาจป่วยด้วยโรคเบาหวานเรื้อรั้งหลังคลอดได้
อาการเบาหวานขณะตั้งครรภ์
เบาหวานขณะตั้งครรภ์ โดยทั่วไปจะไม่มีอาการใด ๆ แต่คุณแม่ตั้งครรภ์สามารถสังเกตอาการผิดปกติที่เกิดขึ้นได้ซึ่งจะคล้ายกับอาการของผู้ป่วยเบาหวานเรื้อรัง  เช่น รู้สึกหิวกระหายน้ำมากกว่าปกติ ปัสสาวะบ่อย รู้สึกเหนื่อย อ่อนเพลีย และนอนหลับระหว่างวัน

การวินิจฉัยทางการแพทย์
ตรวจคัดกรอง แพทย์จะสอบถามประวัติคุณแม่ตั้งครรภ์ และบุคคลในครอบครัว พฤติกรรมการใช้ชีวิตประจำวัน และวัดค่าดัชนีมวลกายว่ามากกว่า 30
การตรวจร่างกายของคุณแม่ตั้งครรภ์ เช่น รูปร่างหรือน้ำหนักตัวหากอ้วนหรือมีน้ำหนักตัวเกินมาตรฐาน โอกาสเสี่ยงต่อภาวะเบาหวานขณะตั้งครรภ์ก็มีมากด้วย หรือตรวจความผิดปกติของครรภ์ เช่น ครรภ์ใหญ่กว่าปกติ
ตรวจทางห้องปฏิบัติการ ได้แก่ ตรวจเพื่อหาน้ำตาลในปัสสาวะ การตรวจหาระดับน้ำตาลในกระแสเลือด โดยวิธี OGTT


การรักษาเบาหวานขณะตั้งครรภ์
เบาหวานขณะตั้งครรภ์ เป็นภาวะที่ยังไม่มีแนวทางการรักษาที่ชัดเจนเนื่องจากยังไม่มีข้อสรุปเรื่องเกณฑ์การวินิจฉัยที่เหมาะสม รวมทั้งยังไม่มีความชัดเจนเกี่ยวกับระดับน้ำตาลในระหว่างตั้งครรภ์ที่ส่งผลต่อมารดาและทารก คุณแม่ที่มีภาวะเบาหวานขณะตั้งครรภ์ จำเป็นต้องควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดเพื่อสุขภาพของตนเองและทารกในครรภ์ เพื่อลดความเสี่ยงในการเกิดภาวะแทรกซ้อนทั้งขณะตั้งครรภ์และขณะคลอด โดยมีแนวทางในการรักษาภาวะเบาหวานขณะตั้งครรภ์ ดังนี้ 

ควบคุมระดับน้ำตาลในเลือด จุดมุ่งหมายหลักของการดูแลรักษาภาวะเบาหวานขณะตั้งครรภ์ในปัจจุบันคือพยายามควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดของของคุณแม่ตั้งครรภ์ให้ใกล้เคียงปกติมากที่สุด
การควบคุมอาหาร แพทย์จะแนะนำให้คุณแม่ที่มีภาวะเบาหวานขณะตั้งครรภ์ ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการรับประทานอาหารด้วยการบริโภคผัก ผลไม้ และธัญพืช เพื่อช่วยควบคุมระดับน้ำตาลในเลือด
การออกกำลังกาย เป็นองค์ประกอบสำคัญในการควบคุมโรคเบาหวาน โดยเลือกการออกกำลังกายที่เหมาะสมอย่างสม่ำเสมอ เช่น  การออกกำลังกายที่แขนทั้งสองข้าง
ฉีดอินซูลิน หากระดับน้ำตาลในเลือดยังคงสูงอยู่หลังปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการรับประทานอาหารและออกกำลังกายมาระยะหนึ่งแล้ว แพทย์อาจแนะนำให้ผู้ป่วยใช้ยาฉีดอินซูลิน เพื่อลดระดับน้ำตาลในเลือดให้อยู่ในระดับปกติ
การดูแลอย่างใกล้ชิดจากแพทย์  โดยการตรวจสุขภาพของทารกในครรภ์มากเป็นพิเศษด้วยการอัลตราซาวด์ และอาจตรวจเพิ่มเติมเพื่อดูพัฒนาการของทารกในครรภ์ว่ามีการเจริญเติบโตตามปกติหรือไม่
การปฏิบัติตัวเมื่อมีภาวะเบาหวานขณะตั้งครรภ์
เมื่อได้รับการตรวจวินิจฉัยจากแพทย์และพบว่ามีภาวะเบาหวานขณะตั้งครรภ์ หลังการฝากครรภ์แพทย์จะให้คำแนะนำวิธีดูแลตนเอง คุณแม่ตั้งครรภ์ควรปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์ อย่างเคร่งครัด
ควบคุมอาหารให้ถูกสัดส่วนและรับประทานอาหารให้ถูกเวลา เช่น
ลดอาหารจำพวก แป้งหรือน้ำตาล และเลือกทานข้าวซ้อมมือแทนข้าวขาว
เพิ่มอาหารจำพวกโปรตีน เนื้อสัตว์ที่มีไขมันต่ำ
รับประทานผักผลไม้หลากหลายชนิด เน้นที่มีกากใยสูง
เลือกดื่มนมสดชนิดจืด และพร่องมันเนย
หลีกเลี่ยงของหวาน และผลไม้ที่มีรสหวานจัด
งดอาหารรสจัด เช่น เค็มจัด หวานจัด หรือเผ็ดจัด
หลีกเลี่ยงขนมขบเคี้ยว อาหารประเภททอดหรืออาหารผัดที่ใช้น้ำมันมาก ๆ
ภาวะเบาหวานขณะตั้งครรภ์เป็นปัญญาสุขภาพของคุณแม่ตั้งครรภ์ ที่อาจส่งผลกระทบทั้งมารดาและทารกในครรภ์ได้ แต่หากได้รับการวินิจฉัยที่ถูกต้องและได้รับการดูแลรักษาที่เหมาะสมตั้งแต่เริ่มตั้งครรภ์ ก็จะสามารถช่วยป้องกันการลดภาวะแทรกซ้อนที่รุนแรงต่าง ๆ


ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/gestational-diabetes/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

โรคหอบหืด เป็นโรคที่เกี่ยวข้องกับระบบทางเดินหายใจ เกิดได้กับคนทุกเพศทุกวัย ผู้ป่วยหอบหืดจะมีภาวะหลอดลมอักเสบเรื้อรังทำให้หายใจไม่สะดวก เวลาหายใจมักมีเสียงหวีด ไอเรื้อรังและแน่นหน้าอก มีอาการหอบเหนื่อย แม้ไม่ใช่โรคติดต่อก็ทำให้ผู้ป่วยทุกข์ทรมานโดยเฉพาะอาการที่เกิดกับเด็ก และหากอาการรุนแรงก็อาจทำให้เสียชีวิตได้ คุณพ่อคุณแม่ที่มีลูกเล็ก ๆ และเคยมีประวัติเป็นหอบหืดโรคนี้สามารถติดต่อทางกรรมพันธุ์ได้ หากรู้สึกกังวลใจ วันนี้เรามี 5 เรื่องควรรู้ เกี่ยวกับโรคหอบหืดในเด็ก มาแนะนำค่ะ
โรคหอบหืดคืออะไร มีสาเหตุมาจากอะไรบ้าง
โรคหอบหืดเป็นโรคภูมิแพ้ชนิดหนึ่ง โดยหลอดลมจะตอบสนองต่อสิ่งที่แพ้หรือสิ่งที่มากระตุ้นจนหลอดลมเกิดอาการหดบวมและเกร็งเป็นครั้งคราว เป็นโรคที่ไม่หายขาดมักจะเป็น ๆ หาย ๆ และเรื้อรัง สามารถเกิดได้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่โดยโรคนี้มีสาเหตุของการเกิดคือ 
เกิดจากกรรมพันธุ์ โดยพบว่าส่วนมากเด็กที่เป็นโรคนี้ มักมีประวัติมีพ่อแม่เป็นอยู่ก่อนแล้ว ดังนั้นจึงมีโอกาสได้รับการถ่ายทอดจากพันธุกรรม ทำให้มีโอกาสเป็นโรคนี้ได้สูง
เกิดจากการที่มีสิ่งรอบ ๆ ตัวมากระตุ้น ซึ่งก็มักเป็นการหายใจเอาสิ่งเหล่านี้เข้าไป จนเกิดการติดเชื้อทางการหายใจ เช่น เกสรดอกไม้ ฝุ่น ไรฝุ่น เชื้อรา อากาศเป็นพิษ ควันบุหรี่ สารเคมีต่าง ๆ ขนและรังแคของสุนัขและแมว หรือการแพ้อาหารบางชนิดเช่น อาหารทะเล นมหรือไข่ รวมถึงมีเมื่อการเปลี่ยนแปลงของอากาศก็สามารถทำให้เกิดโรคนี้ได้
อาการที่บ่งชี้ว่าลูกอาจเป็นหอบหืด
อาการของโรคนี้คือหายใจดัง เวลาหายใจมีเสียงดังหวีดออกจากปอด ซึ่งสาเหตุที่หายใจดังนั่นเป็นเพราะว่าเกิดอาการหลอดลมตีบจนทำให้หายใจไม่สะดวก และเมื่ออาการกำเริบรุนแรงเพราะเกิดการติดเชื้อที่ทางเดินหายใจแล้ว การหายใจก็จะหายใจเร็ว หายใจลำบากมากยิ่งขึ้น แน่นหน้าอก โรคนี้มักไม่ค่อยมีอันตรายร้ายแรงมากนัก ยกเว้นในรายที่เป็นรุนแรงและได้รับการรักษาที่ไม่ถูกต้อง ก็อาจทำให้เกิดทางเดินหายใจ เกิดการอุดกั้นถาวรก็จะทำให้เสียชีวิตได้ แต่ถ้ามีอาการไม่รุนแรงก็อาจมีเพียงเวลาเหนื่อยจะมีแค่การไอ โดยเฉพาะในเวลาอากาศเย็น เวลากลางคืนและเวลาเช้ามืดเท่านั้น
การวินิจฉัยและขั้นตอนในการรักษาของแพทย์
หากต้องการทราบว่าลูกจะเป็นโรคหอบหืดหรือไม่ เมื่อมีอาการก็ควรไปพบแพทย์เพื่อเข้ารับการวินิจฉัย โดยแพทย์จะทำการประเมินด้วยการซักประวัติ ดูอาการ ตรวจร่างกาย ทำการทดสอบสมรรถภาพของปอดและตรวจหาสารหรือปัจจัยที่ทำให้เกิดโรคภูมิแพ้ หากสรุปได้ว่าเป็นโรคหอบหืดจริงก็จะทำการรักษาด้วยการ ให้คำแนะนำให้หลีกเลี่ยงสารหรือปัจจัยต่าง ๆ ที่ลูกแพ้ จากนั้นก็จะให้ยาพ่นเสเตียรอยด์ ยาสูดพ่นขยายหลอดลมและยาต้าน Leukotriene

School photo created by freepik – www.freepik.com

เมื่อลูกมีอาการหอบหืดต้องทำอย่างไร 
หากมีอาการขณะที่ลูกกำลังวิ่ง ต้องให้ลูกหยุดวิ่งและพักทันที
พยายามให้ลูกค่อย ๆ หายใจ และให้หายใจทางปาก โดยค่อย ๆ เป่าลมออกมา
หาน้ำอุ่นให้ลูกดื่มบ่อย ๆ และให้ดื่มมาก ๆ
ให้ยาตามที่แพทย์สั่ง เช่น ให้กินยาแก้หอบ ยาขยายหลอดลม ซึ่งหากเป็นแบบพ่นควรให้ซ้ำ 3 ครั้งห่างกันประมาณ 20 นาที เมื่ออาการดีขึ้นก็ควรให้ทุก ๆ 4-6 ชั่วโมง หากยังพบว่าอาการไม่ดีขึ้นต้องรีบพาไปพบแพทย์ทันที
วิธีดูแลและป้องกันเพื่อไม่ให้ลูกเกิดอาการแพ้ต้องทำอย่างไร
การป้องกันไม่ให้ลูกเป็นภูมิแพ้ หรือเพื่อป้องกันไม่ให้เป็นโรคหอบหืดนั้น ก็จำเป็นต้องกำจัดปัจจัยที่จะทำให้เกิดโรคหรือทำให้โรคกำเริบดังนี้
ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ รวมทั้งกินอาหารที่มีประโยชน์ครบ 5 หมู่อย่างถูกสุขลักษณะ เพื่อให้ร่างกายของลูกแข็งแรงและมีภูมิต้านทานโรคมากขึ้น
กำจัดหรือหลีกเลี่ยงสิ่งที่แพ้ ต้องรู้ว่าลูกแพ้อะไร ไม่ต้องให้ลูกได้สัมผัสหรือใกล้ชิดสิ่งที่แพ้นั้น ต้องจัดบ้านที่อยู่ให้สะอาดเหมาะสม เช่น หากแพ้ฝุ่นหรือไรฝุ่นก็ควรทำความสะอาดบ้าน ห้องนอนหรือซักเครื่องนอนให้สะอาดเป็นประจำ หรืออาจใช้เครื่องนอนที่ทำจากวัสดุเพื่อป้องกันไรฝุ่น และควรมีของเล่นในห้องให้น้อยชิ้น ไม่พาลูกไปในที่มีมลภาวะเป็นพิษ เช่นหลีกเลี่ยงควันบุหรี่ ควันธูป ควันจากท่อไอเสีย
เครื่องปรับอากาศ (ถ้ามี) ควรล้างทำความสะอาดเป็นประจำ เพื่อไม่ให้เกิดการสะสมของฝุ่น
ไม่ควรเลี้ยงสัตว์เลี้ยงที่มีขนไว้ในบ้านเพื่อป้องกันรังแคจากขนและเห็บหมัดจากสัตว์เลี้ยงเหล่านี้ ควรเลี้ยงไว้นอกบ้าน 
ไม่ควรมีของใช้หรือของเล่นที่เก็บฝุ่นหรือเกิดการอับชื้นได้ง่าย เช่น พรม ตุ๊กตาที่เป็นแบบมีขน หากจำเป็นต้องมีควรนำออกมาซักหรือตากแดดบ่อย ๆ
อย่าซื้อยามารักษาโรคเอง ควรให้ลูกทานยาตามแพทย์สั่งและมาตามที่แพทย์นัด หากลูกเริ่มมีอาการควรรีบปรึกษาแพทย์และทำตามคำสั่งแพทย์อย่างเคร่งครัด
โรคหอบหืดเป็นโรคที่รักษาให้หายได้ โดยเฉพาะเด็ก ๆ เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ ร่างกายมีการพัฒนาโดยเฉพาะที่ปอด เมื่อปอดมีการเจริญเติบโตได้เต็มที่ก็อาจจะทำให้โรคหอบหืดหายไปได้ แต่ก็พบว่าบางรายไม่หายขาด มีอาการเป็น ๆ หาย ๆ เรื้อรัง ซึ่งหากเป็นกรณีนี้วิธีการแก้ไขคือการออกกำลังกายเป็นประจำ และพบแพทย์เพื่อรับการรักษาอย่างต่อเนื่องและปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์อย่างเคร่งครัด ก็จะช่วยบรรเทาอาการหากลูกเริ่มมีอาการควรรีบปรึกษาแพทย์และทำตามคำสั่งแพทย์อย่างเคร่งครัดไม่ให้กำเริบบ่อย ๆ ได้

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/5-things-to-know-about-childhood-asthma/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

ปัญหาสายตาในผู้สูงวัยมีด้วยกันหลายประเภท ขึ้นอยู่กับลักษณะการใช้ชีวิต การทำงานและการดูแลรักษาสุขภาพดวงตาของแต่ละบุคคล แต่หนึ่งในปัญหาทางด้านสายตาที่พบมากในผู้สูงวัยเป็นอันดับต้นๆก็คือ ต้อลม โรคนี้เกิดจากอะไร และมีวิธีป้องกันรักษาหรือไม่ บทความนี้มีคำตอบ

ต้อลม คืออะไร เกี่ยวข้องอย่างไรกับต้อเนื้อ
ต้อลม เป็นปัญหาทางด้านสายตาที่พบมากในผู้สูงวัย ไม่ใช่เนื้องอกหรือมะเร็ง แต่เป็นการเสื่อมของเยื่อบุตาขาว ลักษณะเป็นแผ่นเนื้อสีขาวเหลืองหรือมีลักษณะเป็นก้อนเนื้อ เกิดขึ้นบริเวณเยื่อบุตาขาวข้างกระจกตาดำ พบมากบริเวณหางตาเนื่องจากเป็นด้านที่สัมผัสกับสิ่งที่เป็นปัจจัยเสี่ยงมากที่สุด อาการของต้อลมในผู้สูงอายุ หากไม่ได้รับการดูแลรักษาอาการอาจลุกลามจนกลายเป็นต้อเนื้อ ที่มีลักษณะเป็นก้อนเนื้อขยายตัวใหญ่ขึ้น มีความหนามากขึ้นและลามไปถึงบริเวณกระจกตาดำทำให้ส่งผลต่อการมองเห็นหรือเกิดความผิดปกติทางสายตาอย่างถาวร

สาเหตุของต้อลมในผู้สูงวัย
สาเหตุการเกิดโรคที่แท้จริงยังไม่ทราบแน่ชัดแต่พบว่า ต้อลม ในผู้สูงอายุมีปัจจัยสำคัญมาจากมลภาวะที่ตากระทบอยู่เป็นเวลานาน เช่น ลม ฝุ่น ควัน สารเคมี และมลพิษทางอากาศ แสงแดดที่มีรังสีอัลตราไวโอเลตอยู่ด้วย ความร้อนหรือไอร้อนต่าง ๆ คือสาเหตุทำให้เกิดอาการต้อลมรวมทั้งกรรมพันธุ์ที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากพ่อแม่ปู่ย่าตาทวดที่เป็นสาเหตุของโรคนี้ได้เช่นกัน

อาการของโรคต้อลมในผู้สูงอายุ
อาการโดยทั่วไปของต้อลมอาจมีทั้งแบบไม่แสดงอาการใด ๆ เลย จนถึงอาการอักเสบที่รุนแรง ซึ่งแต่ละคนอาจมีอาการที่แตกต่างกันออกไป อาการที่สังเกตได้ มีดังนี้

มีอาการตาแห้ง แสบตา หรือเคืองตา
รู้สึกเหมือนมีเม็ดทรายหรือเศษผงติดอยู่ในดวงตา
มีอาการตาบวมและเจ็บตา
เปลือกตาหรือผิวบริเวณรอบดวงตามีอาการบวมแดง
สายตามีปัญหาในการมองเห็นเพิ่มมากขึ้น
การรักษาต้อลม
ต้อลมในระยะเริ่มแรกอาจมีขนาดเล็กไม่เป็นอันตรายต่อดวงตา การดูแลรักษาเพื่อไม่ให้อาการผิดปกติหรือลุกลามจนเกิดการอักเสบทำได้หลายวิธี ดังนี้

หลีกเลี่ยงปัจจัยที่กระตุ้นให้เกิดต้อลม เช่น แสงแดด ลม ฝุ่น ควัน หรือไอร้อน และความร้อนต่าง ๆ
ป้องกันตนเองจากปัจจัยกระตุ้น เช่น สวมแว่นกันแดด หรือพักสายตาเป็นระยะเมื่อต้องทำงานหน้าจอคอมพิวเตอร์ หรือเครื่องมือสื่อสารอื่น ๆ เพื่อป้องกันอาการตาแห้ง
ใช้ยาหยอดตาเพื่อลดอาการ สำหรับผู้สูงอายุที่มีอาการเคืองตา น้ำตาไหล
การรักษาต้อลมที่กลายเป็นต้อเนื้อ
อาการต้อลมในผู้สูงอายุ หากเป็นแล้วไม่ได้รับการดูรักษาปล่อยให้อาการรุนแรงและลุกลามกลายเป็นต้อเนื้อ มีก้อนเนื้อหนาและขยายตัวใหญ่ขึ้นจนลามไปถึงกระจกตาดำ ทำให้การมองเห็นผิดปกติหรือมองไม่เห็นอย่างถาวร ซึ่งการรักษาต้อลมที่กลายเป็นต้อเนื้อทำได้ ดังนี้

ลอกต้อเนื้อแบบไม่ปลูกเนื้อเยื่อ จักษุแพทย์จะลอกต้อเนื้อออก แล้วทิ้งบริเวณที่ลอกไว้ให้เนื้อเยื่องอกกลับมาคลุมส่วนที่ลอกออกไปเอง วิธีนี้มีข้อดีคือใช้เวลาน้อย แต่อาจกลับมาเป็นต้อเนื้อได้อีก
ลอกต้อเนื้อแบบปลูกเนื้อเยื่อโดยใช้เยื่อบุตาขาว จักษุแพทย์จะลอกต้อเนื้อออกแล้วทำการเลาะเนื้อเยื่อบุตาขาว ที่อยู่บริเวณใต้เปลือกตาด้านบนมาแปะบริเวณที่ลอกก้อนเนื้อออกไป วิธีนี้จะช่วยลดโอการการเกิดต้อลมซ้ำได้มากถึง 40% – 50%
ลอกต้อเนื้อแบบปลูกเนื้อเยื่อโดยใช้เยื่อรก วิธีนี้เป็นการลอกก้อนเนื้อออกแล้วใช้เนื้อเยื่อรก มาแปะบริเวณที่ลอกก้อนเนื้อออก เยื่อรกได้มาจากสภากาชาติไทยที่เก็บรักษาไว้ซึ่งได้จากการคลอดบุตร

ภาพโดย Gabor Jeszenszky จาก Pixabay

การดูแลผู้สูงอายุหลังผ่าตัดลอกต้อเนื้อ
หลังการผ่าตัดหรือลอกต้อเนื้อผู้ป่วยต้องระมัดระวังและห้ามน้ำเข้าตาเป็นเวลาอย่าน้อย  7 – 10 วันระวังอย่าให้น้ำเข้าตา
ห้ามผู้ป่วยขยี้ตาเป็นเวลาอย่างน้อย 2สัปดาห์
หลีกเลี่ยง แสงแดด ลม ฝุ่น และควัน เพื่อป้องกันการเป็นซ้ำของต้อเนื้อ
หลังการผ่าตัดแพทย์จะให้ใช้ฝาครอบตา ไม่ควรแกะออกก่อนกำหนด และควรสวมฝาครอบตาตอนนอนหลับด้วย เพื่อป้องการการสัมผัสดวงตาขณะหลับ
หลังการผ่าตัดผู้ป่วยควรหลีกเลี่ยงการทำงานหนัก ยกของหนัก หรือทำกิจกรรมใด ๆที่มีแรงกระแทกเพื่อป้องกันการกระทบกระเทือนถึงบาดแผล
ควรไปพบแพทย์ตามนัดทุกครั้ง กรณีแผลผ่าตัดมีการอักเสบบวมแดงให้รีบไปพบแพทย์
วิธีป้องกันต้อลมต้อเนื้อในผู้สูงอายุ
ตรวจสุขภาพตาเป็นประจำทุกปี โดยเฉพาะผู้ที่มีอายุ 40 ปีขึ้นไป
ผู้สูงอายุควรนอนหลับพักผ่อนให้เพียงพออย่า9งน้อยวันละ 7-8 ชั่วโมง เพื่อป้องกันอาการเคืองตา สายตาพร่ามัว ตาแห้ง จากการใช้สายตามาก ๆ และพักผ่อนไม่เพียงพอ
ควรสวมใส่แว่นตากันลม ฝุ่น ควันเมื่อจำเป็น เช่น อยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีฝุ่นลออ ลมแรง ๆ หรือเมื่ออยู่กลางแจ้งเพื่อป้องกันแสงแดด
เมื่อมีปัญหาสุขภาพตา ไม่ควรซื้อยามาหยอดเอง เนื่องจากยาหยอดอาจมีส่วนผสมของสเตียรอยด์
กรณีผู้สูงอายุที่เป็นต้อลมอยู่แล้ว ควรดูแลรักษาป้องกันอาการรุนแรงหรือลุกลามกลายเป็นต้อเนื้อ ทำให้การดูแลรักษาทำได้ยากและมีค่าใช้จ่ายมากขึ้น
ต้อลม ปัญหาสุขภาพของผู้สูงวัย หากเรู้ทันโรค รู้สาเหตุของโรค มีวิธีป้องกันและดูแลตัวเองอย่างถูกต้อง หมั่นตรวจสุขภาพตาเป็นประจำทุกปีและพบแพทย์ทันทีเมื่อมีอาการผิดปกติหรือมีปัญหาทางสายตา เพียงเท่านี้ก็ทำให้ห่างไกลจากโรคต้อลมและต้อเนื้อได้แล้ว


ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/pinguecula-elderly-persons/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

ปวดหัว เป็นอาการที่เกิดขึ้นได้จากหลายสาเหตุ และลักษณะการปวดมีทั้งแบบไม่รุนแรงแต่ปวดเรื้อรัง ทำให้ส่งผลกระทบต่อการใช้ชีวิต หรือปวดแบบรุนแรงที่ต้องบรรเทาและระงับอาการปวดด้วยการทานยา แต่ไม่ว่าจะมีอาการปวดที่รุนแรงหรือปวดแบบเรื้อรัง อาจเป็นสัญญาณบ่งบอกอาการเบื้องต้นของ โรคเนื้องอกในสมอง หรือโรคร้ายแรงอื่น ๆ ได้ทั้งสิ้น

โรคเนื้องอกในสมอง คืออะไร ?
เนื้องอกในสมอง คือโรคทางระบบประสาทที่มีเนื้อเยื่อเจริญเติบโตผิดปกติในเซลล์สมองหรือบริเวณใกล้เคียงสมอง จนกระทบต่อระบบการทำงานของสมองเนื่องจากมีก้อนเนื้อไปเบียดและกระทบต่อสมองส่วนที่ควบคุมการทำงานในส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย เนื้องอกในสมองยังเป็นโรคนี้ยังเกิดขึ้นได้กับคนทุกเพศและทุกวัย

สาเหตุของโรคเนื้องอกในสมอง
โรคเนื้องอกในสมอง มีสาเหตุของเนื้องอกในสมองเกิดจากความผิดปกติของสารพันธุกรรมในเซลล์สมองทำให้เซลล์มีการแบ่งตัวและเจริญเติบโตในอัตราที่ผิดปกติ โดยทั่วไปเนื้องอกในสมองแบ่งออกเป็น 2 ประเภท ได้แก่

เนื้องอกในสมองที่กำเนิดมาจากเซลล์สมอง เนื้องอกชนิดนี้จะแบ่งออกเป็นชนิดเนื้อร้ายกับชนิดที่ไม่ใช่เนื้อร้าย โดยส่วนใหญ่ที่ตรวจพบมักไม่ใช่เนื้อร้าย
เนื้องอกที่ไม่ได้มาจากเซลล์สมอง แต่เป็นเนื้องอกในสมองที่กระจายมาจากส่วนอื่นของร่างกายและลุกลามมาที่สมอง
ความรุนแรงของโรคเนื้องอกในสมอง
ความรุนแรงของโรคเนื้องอกในสมอง ทั้งชนิดที่ไม่ได้มาจากเซลล์สมองและชนิดที่กำเนิดจากเซลล์สมอง ซึ่งมีทั้งชนิดที่เป็นเนื้อร้ายและและไม่ใช่เนื้อราย จะแบ่งความรุนแรงออกเป็น 4 ระดับ คือ

ระดับที่ 1 ก้อนเนื้อธรรมดา เนื้องอกในสมองระดับนี้เป็นเพียงก้อนเนื้อธรรมดา ที่มารถรักษาให้หายขาดได้หากตรวจพบได้เร็ว เพราะเติบโตช้าและยังไม่มีการแพร่กระจาย
ระดับที่ 2 ระดับปานกลาง เนื้องอกระดับที่ 2 นี้จะมีการแพร่กระจายอยู่ในเนื้อเยื่อสมองแต่ไม่เป็นเนื้อร้าย รักษาได้แต่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้
ระดับที่ 3  เป็นระยะที่ก้อนเนื้อคือเซลล์มะเร็ง ซึ่งอาจพัฒนามาจากก้อนเนื้องอกธรรมดาที่ขึ้นบริเวณสมอง หรืออาจลุกลามมาจากเซลล์มะเร็งในอวัยวะส่วนอื่น ๆ ของร่างกาย  เนื้องอกในสมองระดับนี้ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ และมีโอกาสกลับมาเป็นซ้ำ
ระดับที่ 4  เป็นระยะที่เนื้องอกเจริญเติบโตและแพร่กระจายเร็ว ถือเป็นมะเร็งสมองชนิดร้ายแรงและทำให้เสียชีวิตได้ในเวลาอันสั้น
ปวดหัว
ภาพโดย Anastasia Gepp จาก Pixabay

อาการเบื้องต้นของโรคเนื้องอกในสมอง
ระยะเริ่มแรกผู้ป่วยจะมีอาการปวดศีรษะบ่อย ๆ มีอาการปวดเรื้อรังและปวดรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
ผู้ป่วยมักมีอาการคลื่นไส้ อาเจียน และมีอาการง่วงซึม
มีอาการตามัว เห็นภาพเบลอ หรือภาพซ้อน
มีปัญหาในการทรงตัวหรือเดิน ค่อยๆสูญเสียความรู้สึก แขนขาอ่อนแรง หรือเป็นอัมพาตครึ่งซีก
มีปัญหาในการได้ยิน มีอาการหูอื้อ วิงเวียน สับสบ มึนงง สูญเสียความทรงจำ หรือบุคลิกภาพเปลี่ยนไป
ความบกพร่องทางการพูด การสื่อสาร มีความลำบากในการเข้าใจและแสดงออกทางภาษา
มีอาการชัก จากที่ไม่เคยมีประวัติการชักมาก่อน
พูดไม่ชัด ปากเบี้ยว
การวินิจฉัยโรคเนื้องอกในสมอง
แพทย์จะทำการซักประวัติ ตรวจร่างกายสอบถามอาการ เมื่อพบอาการผิดปกติอาจตรวจสมองโดยใช้เครื่องเอกซเรย์คอมพิวเตอร์หรือคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า เพื่อถ่ายภาพรังสีให้เห็นสมองในส่วนต่าง ๆ อย่างละเอียด เพื่อนำมาประกอบการวินิจฉัย และหากพบว่ามีเนื้องงอกหรือเนื้อเยื่อผิดปกติแพทย์จะทำการตัดชิ้นเนื้อส่งตรวจ เพื่อวินิจฉัยอาการว่าอยู่ในขั้นรุนแรงระดับไหน  เป็นเนื้องอกชนิดใด และวางแผนการรักษาที่ถูกต้องต่อไป

วิธีและขั้นตอนการรักษา
การผ่าตัด วิธีรักษาด้วยการผ่าตัดเป็นแนวทางหลักของโรคเนื้องอกในสมอง โดยแพทย์จะผ่าเปิดกะโหลกของผู้ป่วยและนำเนื้องอกในสมองออกมาให้มากที่สุด และหากเป็นเนื้องอกระดับที่ไม่รุนแรง ไม่เป็นเนื้อร้าย ไม่แพร่กระจาย ก็สามารถรักษาให้หายขาดได้
การฉายแสง หากแพทย์ตรวจพบว่าการผ่าตัดไม่สามารถเอาก้อนเนื้องอกในสมองออกหมดได้ หรือเป็นก้อนเนื้อร้ายที่เป็นเซลล์มะเร็ง แพทย์จะใช้วิธีฉายแสง เช่นวิธีฉายรังสีแบบปรับความเข้ม วิธีฉายรังสีแบบระบบนำวิถี และวิธีฉายรังสีแบบหมุนรอบตัวผู้ป่วย เพื่อทำลายเซลล์มะเร็ง
เคมีบำบัด การใช้ยาเคมีบำบัดรักษาเป็นการให้ยาเพื่อฆ่าเซลล์มะเร็ง โดยแพทย์จะพิจารณาว่าจะใช้ยาในรูปแบบใด อาจมีทั้งยารับประทาน และยาฉีดเข้าเส้นเลือด วิธีนี้อาจทำหลังจากผ่าตัดเนื้องอกในสมองออกไปบางส่วนแล้ว หรือในกรณีที่ไม่สามารถผ่าตัดเอาเนื้องอกออกไป
โรคเนื้องอกในสมองป้องกันได้หรือไม่
เนื้องอกในสมอง แม้จะเป็นโรคที่สามารถรักษาได้ และหากไม่อยู่ในระดับที่รุนแรง ไม่เป็นเนื้อร้ายก็รักษาให้หายขาดได้ด้วย แต่การป้องกันย่อมดีกว่าการรักษา สำหรับแนวทางการป้องกันและสิ่งที่อาจเป็นปัจจัยเสี่ยงทำให้เกิดเนื้องอกในสมองรวมทั้งเสี่ยงต่อการเกิดเซลล์มะเร็งอื่น ๆ  เช่น

รักษาสุขภาพให้สมบูรณ์แข็งแรง ไม่สูบบุหรี่ ไม่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีรังสี หรือมีสารพิษสารเคมีที่เป็นอันตราย
รักษาสมดุลในการรับประทานอาหาร หลีกเลี่ยงการรับประทานอาหารที่มีสารกระตุ้นให้เกิดเซลล์มะเร็ง
เรียนรู้วิธีผ่อนคลายและลดความตึงเครียด
หมั่นออกกำลังกายเป็นประจำ
ใช้ชีชีวิตอย่างมีคุณภาพ มีความสุขและมองโลกในแง่บวก
อาการของเนื้องอกในสมอง อาจเริ่มต้นจากอาการปวดหัวที่เป็นลักษณะอาการของโรคอื่น ๆ หลายโรค ทำให้ผู้ป่วยขาดความระมัดระวังในการดูแลตนเอง เราหวังว่าบทความนี้คงเป็นประโยชน์และช่วยให้ทุกคนดูแลตนเองให้ห่างไกลจากนี้นะครับ

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/brain-tumor/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

“การมีลูก” สำหรับคู่สมรสคือส่วนที่เข้ามาเติมเต็มความเป็นครอบครัวให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น และเชื่อว่าคู่สมรสจำนวนไม่น้อยที่มีปัญหาหรือเคยประสบปัญหาการมีลูกยาก จนทำให้ต้องเสียเงินจำนวนไม่น้อยเพื่อรักษาภาวะการมีลูกยาก หรือใช้วิทยาการทางด้านการแพทย์ช่วยให้มีลูกซึ่งวิธีนี้ต้องใช้ทั้งเวลาและใช้เงินจำนวนมาก การมีลูกยากเกิดจากอะไร และมีปัจจัยด้านใดบ้างที่ส่งผลต่อภาวะมีลูกยาก บทความนี้มีคำตอบค่ะ

การมีลูกยาก คืออะไร ?
การมีลูกยากหรือภาวะการมีบุตรยาก หมายถึง ภาวะที่คู่สมรสไม่สามารถตั้งครรภ์หรือมีบุตรได้ โดยที่ไม่ได้คุมกำเนิดมาอย่างน้อย 1 ปีหรือ 6 เดือน ภาวการณ์มีบุตรแบ่งออกเป็น 2 กรณี ได้แก่

ภาวะการมีบุตรยากชนิดปฐมภูมิ หมายถึง กรณีที่คู่สมรสมีบุตรยากโดยที่ยังไม่เคยมีบุตรมาก่อน
ภาวะการมีบุตรยาก ชนิดทุติยภูมิ หมายถึง คู่สมรสที่เคยตั้งครรภ์หรือมีลูกมาก่อน รวมถึงคนที่เคยตั้งครรภ์นอกมดลูก หรือแท้งซ้ำแต่ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีกหลังจากเคยตั้งครรภ์มาแล้วอย่างน้อย 1 ปี
ภาวะการมีบุตรยากของคู่สมรสในปัจจุบัน
ภาวะการมีบุตรยากในวัยเจริญพันธุ์ มีผลงานการวิจัยระบุว่าปัญหาการมีลูกยากเกิดจากฝ่ายหญิงร้อยละ 45 – 55 มากกว่าฝ่ายชายซึ่งอยู่ที่ร้อยละ 35 – 45 และปัญหาการมีบุตรยากที่ไม่ทราบสาเหตุอีกร้อยละ 10 ปัจจุบันปัญหาการมีบุตรยากยังมีแนวโน้มสูงขึ้น จากภาวะต่าง ๆ ดังนี้

การมีโอกาสศึกษาเล่าเรียนในระดับที่สูงขึ้น โดยเฉพาะฝ่ายหญิงทำให้การแต่งงานช้าลง นอกจากนั้นการแต่งงานของคู่สมรสในปัจจุบันยังมุ่งสร้างฐานะให้มีความมั่นคงก่อนที่จะวางแผนมีบุตร จึงทำให้มีลูกยากเมื่อมีอายุมากขึ้น
ปัจจุบันแม้วิธีคุมกำเนิดจะมีประสิทธิภาพ แต่การคุมกำเนิดบางวิธีก็อาจส่งผลกระทบต่อการทำงานของระบบสืบพันธุ์ เช่น การคุมกำเนิดด้วยการฉีดยาเป็นเวลานานเมื่อเลิกคุมกำเนิดอาจทำให้การตกไข่กลับคืนมาเป็นปกติได้ล่าช้า ส่งผลทำให้มีบุตรยาก เป็นต้น
เกิดจากพฤติกรรมทางเพศในปัจจุบันเปลี่ยนแปลงไป ส่งผลทำให้เกิดโรคติดต่อทางเพศสัมพันธุ์ ทำให้เกิดการอักเสบของระบบสืบพันธุ์ซึ่งเป็นสาเหตุของภาวะการมีบุตรยาก
การทำหมันทั้งฝ่ายชายและฝ่ายหญิง เมื่อต้องการมีบุตรจึงต้องทำการผ่าตัดแก้หมัน ซึ่งบางครั้งการผ่าตัดแก้หมันก็ไม่สามารถทำให้ผู้ทำกลับมาตั้งครรภ์ได้อีก
6 ปัจจัย ที่ส่งเสริมการมีบุตรยาก
อายุของสามีภรรยา ฝ่ายชายอายุระหว่าง 24-25 ปี และฝ่ายหญิงอายุระหว่าง 21 – 25 ปี เป็นช่วงที่มีโอกาสตั้งครรภ์ได้มากที่สุด หลังจากนั้นโอกาสการตั้งครรภ์จะค่อย ๆ ลดลง และมีแนวโน้มที่จะอยู่ในภาวะมีบุตรยากในที่สุด
ความถี่ของการมีเพศสัมพันธุ์ คู่สมรสที่มีความถี่ของการมีเพศสัมพันธุ์น้อยกว่าสัปดาห์ละ 3 ครั้ง ถือว่ามีแนวโน้มที่จะมีภาวะมีบุตรยาก
ระยะเวลาของการสมรส โดยปกติผู้หญิงวัยเจริญพันธุ์เมื่อแต่งงานนาน 3 เดือน ถึง 14 เดือน จะมีโอกาสตั้งครรภ์ได้มากถึงร้อยละ 90 แต่ในผู้หญิงที่มีภาวะมีบุตรยาก หากระยะเวลาการสมรสยิ่งนานและไม่ได้รับการรักษาก็จะยิ่งทำให้มีโอกาสตั้งครรภ์ได้น้อยลง
การขาดความรู้เรื่องเพศ เช่น การขาดความรู้ในการนับวันตกไข่ในรอบเดือน ทำให้มีโอกาสตั้งครรภ์ได้น้อยลง และมีแนวโน้มที่จะอยู่ในภาวะมีบุตรยากมากขึ้น
บรรยากาศ สิ่งแวดล้อม อาชีพ และอุปนิสัย ผู้หญิงที่ทำงานในสถานที่มีมลพิษจ่ากสารเคมี รวมทั้งอุปนิสัยในการใช้ชีวิตประจำวัน เช่น การสูบบุหรี่ ดื่มแอลกอฮอล์ และเครื่องดื่มที่มีคาเฟอีน ส่งผลต่อการมีบุตรยากเช่นเดียวกัน
อารมณ์ ความครียด มีผลโดยตรงต่อระบบสืบพันธุ์ทั้งฝ่ายชายและฝ่ายหญิง ทำให้มีโอกาสตั้งครรภ์น้อยลง เช่น ผู้หญิงหากมีความเครียดจะส่งทำให้รอบเดือนมาไม่ปกติหรือไม่ตรงตามกำหนดเวลา หรือมาไม่สม่ำเสมอ สำหรับผู้ชายความเครียดส่งผลทำให้การสร้างอสุจิได้น้อยลง มีอารมณ์ทางเพศน้อยลงหรือไม่มีเลย


การรักษาภาวะมีลูกยาก
สำหรับคู่สมรสที่ประสบปัญหามีลูกยาก เมื่อพบแพทย์เพื่อทำการวินิจฉัยหาสาเหตุของการมีลูกยากว่าเกิดจากสาเหตุใด จากฝ่ายหญิงหรือฝ่ายชาย ก็จะเริ่มเข้าสู่ขั้นตอนการรักษา ดังนี้

การรักษาภาวะมีลูกยากของฝ่ายหญิง โดยการใช้ยากระตุ้นการตกไข่ การฉีดน้ำเชื้อเข้าโพรงมดลูกโดยตรง และการผ่าตัด
การรักษาสำหรับผู้ชาย การปรับเปลี่ยนลักษณะการใช้ชีวิต แพทย์จะให้ยาเพิ่มจำนวนอสุจิที่จะส่งผลต่อคุณภาพและการผลิตอสุจิ การเก็บน้ำเชื้อ และการผ่าตัดกรณีมีปัญหาท่อนำอสุจิอุดตัน เพื่อช่วยให้มีลูกได้ตามปกติ
การบำรุงดูแลสุขภาพเพื่อป้องกันการมีลูกยาก
หลีกเลี่ยงปัจจัยที่เป็นสาเหตุทำให้มีลูกยาก เช่น การสูบบุหรี่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และลดปริมาณการได้รับคาเฟอีน
ควบคุมน้ำหนักตัวให้อยู่ในเกณฑ์มาตรฐาน หมั่นออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ โดยไม่หักโหมในการออกกำลังกายมากเกินไป
นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ ทำจิตใจให้ผ่อนคลาย เพื่อลดความเครียดในชีวิตประจำวัน
รับประทานอาหารที่มีประโยชน์ รวมทั้งเลือกทานอาหารเสริมเพื่อช่วยให้ร่างกายได้รับสารอาหารอย่างครบถ้วนสมดุล
หากมีโรคประจำตัวหรือโรคเรื้อรังควรพบแพทย์ ไม่ควรหยุดใช้ยาที่แพทย์สั่งจ่ายให้โดยไม่ได้รับคำแนะนำจากแพทย์ก่อน
ปัจจุบันภาวะการมีลูกยากของคู่สมรส ไม่ใช่ปัญหาใหญ่เพราะมีเทคโนโลยีช่วยการเจริญพันธุ์ และวิธีการมากมายที่นำมาใช้ในการรักษาภาวะมีลูกยาก เพียงบำรุงดูแลสุขภาพร่างกายทานอาหารเสริมที่มีประโยชน์ เพื่อช่วยให้แข็งแรงและพบแพทย์เพื่อขอคำแนะนำปรึกษาเท่านั้น

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/6-factor-infertility/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

เชื่อว่าหลาย ๆ คนเคยเกิดอาการเกร็งเป็นก้อนแข็งของกล้ามเนื้อ ที่เรียกกันว่า “ตะคริว” เป็นอาการที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้รู้สึกเจ็บปวดทรมาน โดยเฉพาะบริเวณน่องและนิ้วเท้า และไม่สามารถรู้ได้ว่าจะเกิดเมื่อใด มักเกิดขึ้นในขณะเล่นกีฬา เกิดขึ้นในเวลากลางคืน หรือช่วงตื่นนอนใหม่ ๆ อาการเหล่านี้เกิดจากอะไร มีวิธีปฐมพบาลเบื้องต้น รวมทั้งสามารถป้องกันตนเองจากตะคริวได้หรือไม่อย่างไร บทความนี้มีความรู้มาแนะนำค่ะ

สาเหตุของตะคริว
ตะคริว ส่วนใหญ่เป็นอาการที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้รู้สึกเจ็บปวดทรมาน เพราะมีอาการเกร็งของกล้ามเนื้อบริเวณน่อง นิ้วเท้า หรือส่วนอื่น ๆ ของร่างกาย สำหรับสาเหตุของการเป็นตะคริว มีหลายสาเหตุหลัก ๆ เกิดได้ 2 ลักษณะ ดังนี้

1. การเกิดโดยไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัดและมีหลายสมมติฐาน
อาจเกิดจากความตึงเครียดของกล้ามเนื้อที่เกิดจากการออกกำลังกาย หรือใช้กำลังมากเกินไป ซึ่งตะคริวมักจะเกิดขึ้นขณะที่กำลังพักหลังจากการออกกำลังกายหรือทำงานหนัก
อาจเกิดจากการทำงานของประสาทที่ผิดปกติระหว่างนอนหลับ
อาจมีสาเหตุมาจากกล้ามเนื้ออ่อนร้าหรือได้รับบาดเจ็บ
การยับยั้งของเลือดอย่างฉับพลัน ขณะที่ไปหล่อเลี้ยงกล้ามเนื้อ
อาจเกิดจากกล้ามเนื้อขาดการยืดหยุ่น เพราะกล้ามเนื้อที่ตึงจะเกิดตะคริวได้บ่อย
2. การเกิดตะคริวที่สามารถระบุสาเหตุการเกิดได้
เกิดจากภาวะต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับระบบประสาท
การเกิดตะคริวของผู้ป่วยที่เป็นโรคตับ เนื่องจากการทำงานที่ผิดปกติของตับ จะทำให้เกิดสารพิษไปยังกระแสเลือด ซึ่งสามารถทำให้กล้ามเนื้อเกิดการกระตุกหรือหดเกร็งตัวได้
การเกิดตะคริวของผู้ป่วยที่เป็นโรคไต อาจทำให้มีเกลือแร่บางชนิดต่ำ และส่งผลให้มีตะคริวได้
เกิดจากภาวะเกลือแร่ในร่างกายต่ำ
เกิดจากโรคอื่น ๆ ที่มีภาวะทำให้แคลเซียมต่ำ
การติดเชื้อจากแบคทีเรียบางชนิด
เกิดจากการทานยาบางชนิด เช่น ยาขับปัสสาวะ กลุ่มยาสแตติน ยากรดนิโคตินิก ยาราโลซิฟีน และยาไนเฟดิปีน

People photo created by jcomp – www.freepik.com

ลักษณะอาการเมื่อเป็นตะคริว
การเกิดตะคริว อาการส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นที่บริเวณขาโดยเฉพาะที่น่อง อาจเริ่มจากรู้สึกเกร็งกล้ามเนื้อส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย มีการเกร็งและปวดมาก โดยทั่วไปอาการตะคริวมักจะเกิดขึ้น ไม่เกิน 2 นาที แต่บางรายอาจเกิดได้นาน 5 – 15นาที แล้วอาการเกร็งก็จะหายไปเอง หลังจากกล้ามเนื้อหายเกร็งแล้ว จะมีอาการปวดหรือเจ็บกล้ามเนื้ออยู่นานเป็นชั่วโมง หรือบางรายเป็นวันก็ได้

ปัจจัยที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเกิดตะคริว
ผู้ป่วยที่เป็นโรคเรื้อรัง หรือโรคประจำตัว เช่น โรคเบาหวาน โรคเกี่ยวกับเส้นประสาท โรคตับหรือไทรอยด์ มีโอกาสสูงที่จะเกิดตะคริวได้
อายุ ผู้สูงอายุที่เสียมวลกล้ามเนื้อไปมากแล้ว ถือเป็นปัจจัยเสี่ยงในการเป็นตะคริวได้ง่าย
การเสียน้ำของร่างกาย นักกีฬาที่อ่อนล้าและเสียเหงื่อมากมักจะเกิดตะคริวได้ง่าย
การเกิดตะคริว จะพบได้บ่อยในหญิงที่กำลังตั้งครรภ์
วิธีป้องกันการเกิดตะคริว
หมั่นออกกำลังกาย เพื่อเสริมสร้างความแข็งแรงของกล้ามเนื้อส่วนต่าง ๆ โดยเฉพาะกล้ามเนื้อที่เคยเป็นตะคริว
ก่อนออกกำลังกายควร Warm – up หรืออบอุ่นร่างกาย รวมทั้งการยืดกล้ามเนื้อจะช่วยป้องกันการบาดเจ็บและการเกิดตะคริวได้
ดื่มน้ำให้เพียงพอ เพื่อทำให้ร่างกายชุ่มชื่นไม่มีภาวะขาดน้ำ
หลีกเลี่ยงการใส่ถุงเท้าที่ยาวจนถึงใต้ข้อเข่า โดยเฉพาะถุงเท้าที่คับหรือรัดแน่น จะยิ่งทำให้เกิดตะคริวได้ง่าย
ปรึกษาแพทย์ในการรับประทานอาหารเสริมหรือวิตามินเพื่อให้ร่างกายได้รับสารอาหารที่จำเป็น คือแนวทางหนึ่งที่จะป้องกันไม่ให้เกิดตะคริวได้
วิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นเมื่อเป็นตะคริว
ตะคริว หรือการเกร็งกล้ามเนื้อบริเวณน่อง นิ้วเท้า หรือบริเวณส่วนอื่น ๆ ของร่างกาย เมื่อเป็นแล้วจะรู้สึกเจ็บปวดทรมาน ผู้ที่เป็นตะคริวสามารถรักษาอาการหรือปฐมพยาบาลเบื้องต้นได้ด้วยตัวเอง ดังนี้

การประคบร้อน โดยใช้ผ้าชุบน้ำอุ่น หรือห่อกระเป๋าน้ำร้อนด้วยผ้านำมาประคบบริเวณกล้ามเนื้อที่มีอาการเกร็งหรือกระตุก ประมาณ 20-30 นาที อาการจะเริ่มดีขึ้น
การประคบเย็น โดยใช้ผ้าชุบน้ำเย็นจัด หรือห้อด้วยน้ำแข็งแล้วนำมาประคบบริเวณที่เป็นกล้ามเนื้อที่เป็นตะคริว ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดบริเวณกล้ามเนื้อที่หดเกร็ง หรือกล้ามเนื้อกระตุกให้ดีขึ้นได้
การปฐมพยาบาลเบื้องต้น ด้วยการนวดที่กล้ามเนื้อ ใช้นิ้วมือคลึงเบา ๆ บริเวณกล้ามเนื้อที่เป็นตะคริว อาจทำสลับกับการยืดเหยียดกล้ามเนื้อ ช่วยให้กล้ามเนื้อที่หดเกร็งคลายตัวได้เร็ว
ปฐมพยาบาลเบื้องต้นง่าย ๆ ด้วยการยืดกล้ามเนื้อที่เกิดตะคริวให้คลายตัวช้า ๆ โดยการเกร็งปลายเท้าจิกลง แล้วดันปลายเท้าขึ้นช้า ๆ ทำค้างไว้ 2-3 นาที จนรู้สึกอาการดีขึ้น ทาด้วยครีมหรือยาแก้ปวดเมื่อย แล้วนวดคลึงเบา ๆ บริเวณกล้ามเนื้อที่เป็นตะคริวเพื่อกระตุ้นการไหวเวียนของเลือด ช่วยคลายกล้ามเนื้อได้เร็วและลดอาการเจ็บปวด
อาการกล้ามเนื้อหดเกร็งหรือเป็นตะคริว เมื่อเป็นแล้วแม้จะสามารถหายได้เอง แต่ก็ทำให้รู้สึกเจ็บปวดและทรมาน อาการส่วนใหญ่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันหรือกะทันหัน เช่น ขณะออกกำลังกาย เล่นกีฬา หรือเมื่อกล้ามเนื้อตึงมีอาการเกร็งขณะขับรถเป็นเวลานาน ๆ ซึ่งอาจเป็นอันตรายและทำให้เกิดอุบัติเหตุได้ง่าย นอกจากเรียนรู้การปฐมพยาบาลเบื้องต้นเมื่อเป็นตะคริวแล้ว วิธีป้องกันการเกิดตะคริวก็เป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องเรียนรู้โดยเฉพาะคนที่มีปัจจัยเสี่ยง เราหวังว่าบทความนี้คงเป็นประโยชน์สำหรับทุกคนนะคะ

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/cramp/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

หากพูดถึง “วัยทอง” คนส่วนใหญ่มักจะเข้าใจผิดว่า เป็นอาการที่เกิดขึ้นเฉพาะในผู้หญิงเท่านั้น แต่ในความเป็นจริงผู้ชายก็สามารถเข้าสู่ภาวะของการเป็นวัยทองได้เช่นกัน เพียงแต่ผู้ชายจะไม่แสดงอาการที่เด่นชัดเหมือนกับผู้หญิง การเข้าสู่วัยทองของทั้งหญิงและชาย อาจส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในทางเสื่อมถอยทั้งร่างกายและจิตใจ จากการลดลงของฮอร์โมนหรือร่างกายหยุดสร้างฮอร์โมน การกินวิตามินหรืออาหารเสริมจึงเป็นทางเลือกหนึ่ง และทำไมต้องกินอาหารเสริมในวัยทอง คำถามนี้ aufarm.shop มีคำตอบค่ะ

ความหมายของวัยทอง
ก่อนที่จะมาหาคำตอบว่า ทำไมต้องกินอาหารเสริมในวัยทอง เราต้องทราบก่อนว่า วัยทองหมายถึงอะไร ? เนื่องจากคนส่วนใหญ่มักเข้าใจว่าเป็นอาการของผู้หญิงในวัยหมดประจำเดือนเท่านั้น แต่ความเป็นจริง วัยทอง หมายถึง วัยแห่งความสำเร็จในชีวิตการทำงาน แต่อาจเป็นช่วงวัยที่สุขภาพร่างกายมีความเปลี่ยนแปลง มีความบกพร่องของฮอร์โมนเพศจากความเสื่อมของร่างกายตามอายุที่มากขึ้น ซึ่งความเสื่อมเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อการทำหน้าที่ของอวัยวะต่าง ๆ ในร่างกาย ที่สามารถเกิดขึ้นได้ทั้งเพศหญิงและเพศชาย


ภาพโดย Gerd Altmann จาก Pixabay

อาการของคนที่อยู่ในช่วงวัยทอง
อาการของคนวัยทองทั้งหญิงและชายจะอยู่ในช่วงอายุประมาณ 40–65 ปี ความเปลี่ยนแปลงในช่วงวัยทองขึ้นอยู่กับฮอร์โมน ซึ่งเป็นตัวกำหนดความเป็นหนุ่มสาว ในเพศหญิงคือฮอร์โมนเอสโตรเจน ส่วนเพศชายได้แก่ แอนโดรเจน หรือ Testosterone ซึ่งสร้างจากฮอร์โมนเพศชายที่มีปริมาณมากที่สุดในช่วงอายุ 20ต้น ๆ และจะลดลงอย่างช้า ๆ เมื่ออายุมากขึ้น ทำให้อาการวัยทองของเพศชายไม่ชัดเจนและรุนแรงเหมือนเพศหญิง ที่รังไข่จะหยุดผลิตฮอร์โมนอย่างสิ้นเชิง ทำให้อาการวัยทองรุนแรงและชัดเจนกว่าเพศชาย ดังนี้

อาการวัยทองในเพศชาย
มีความเปลี่ยนแปลงด้านร่างกาย เช่น รู้สึกอ่อนเพลียง่าย อ้วนลงพุง กล้ามเนื้อที่เคยฟิตเริ่มลดขนาดลง และมีภาวะกระดูกพรุนหรือโรคเกี่ยวกับกระดูก
ความเปลี่ยนแปลงด้านสติปัญญาและอารมณ์ สมาธิเริ่มลดลง ความจำสั้น หงุดหงิดง่าย เฉื่อยชา และอาจมีอาการซึมเศร้า รู้สึกเบื่อหน่าย ไม่มีแรงจูงใจในการทำอะไร
ด้านสุขภาพร่างกาย มีปัญหาเกี่ยวกับระบบไหลเวียนเลือด ทำให้มีอาการร้อนวูบวาบ เหงื่อออกมาก ชีพจรเต้นเร็ว
ด้านจิตใจและเพศสัมพันธ์ เช่น ความสนใจทางเพศลดลง และมีอาการนอนไม่หลับ
อาการวัยทองในเพศหญิง
อาการและความเปลี่ยนแปลงด้านร่างกาย ได้แก่

มีอาการร้อนวูบวาบตามตัวและใบหน้า เกิดขึ้นได้ทั้งกลางวันและกลางคืน จะเกิดบ่อยในช่วงปีแรกที่หมดประจำเดือน และอาจมีอาการต่อเนื่องยาวนานไปจนถึง 15 ปีหลังจากประจำเดือนหมด
กลั้นปัสสาวะไม่ได้ ปัสสาวะบ่อย
นอนไม่หลับ และอาจมีเหงื่อออกในตอนกลางคืน
ช่องคลอดแห้ง มีอาการคัน แสบร้อน ระคายเคืองบริเวณช่องคลอด ทำให้เกิดการอักเสบติดเชื้อได้ง่าย
มีอาการปวดกระดูกหรือปวดตามข้อ ใจสั่น และบางรายอาจมีอาการปวดไมเกรนร่วมด้วย
ผมร่วงง่าย และเล็บมือเปราะบาง ฉีกขาดได้ง่าย ผิวแห้งกร้านมากขึ้นกว่าปกติ
มีภาวะกระดูกพรุน
อาการทางจิตใจ เช่น

ผู้หญิงที่อยู่ในช่วงวัยทอง ส่วนใหญ่อาการทางร่างกายและจิตใจจะเกิดร่วมกัน อาการทางจิตใจที่พบได้บ่อยและมีอาการแสดงออกอย่างชัดเจน คือ ภาวะซึมเศร้า หลงลืมง่าย สมาธิสั้นและหงุดหงิดง่าย อาการเหล่านี้ยังส่งผลต่อการอยู่ร่วมกันของคนในครอบครัวหรือในสังคมมากที่สุด

สาเหตุที่ทำให้เกิดอาการต่าง ๆในคนวัยทอง
ความเปลี่ยนแปลงและอาการต่าง ๆ ที่เกิดในช่วงวัยทอง สาเหตุหลัก ๆ เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมนหรือร่างกายไม่ผลิตฮอร์โมนเอสโตรเจนและแอนโดรเจนที่ส่งผลให้สภาพร่างกายเปลี่ยนแปลงระบบต่าง ๆ ภายในก็ทำงานเสื่อมประสิทธิภาพลง มีภาวะกระดูกพรุนเนื่องจากร่างกายขาดแคลเซียม ทำให้ผู้ที่อยู่ในวัยทองจำเป็นจะต้องได้รับฮอร์โมนหรืออาหารเสริมและวิตามินต่าง ๆ เพิ่มเติม

วิธีและขั้นตอนการดูแลตนเองในช่วงวัยทอง
ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการบริโภค โดยเลือกกินอาหารที่มีแคลเซียมเพิ่มขึ้น เช่น ผักใบเขียวทุกชนิด งาขาว งาดำ นม ถั่วเหลือง น้ำเต้าหู้ ถั่วแดง ฟักทอง กะหล่ำปลี บรอกโคลี แครอท ข้าวกล้อง เพื่อป้องกันโรคกระดูกพรุนและช่วยลดโอกาสเสี่ยงต่อการเกิดมะเร็งเต้านม ลดอาหารประเภท แป้ง อาหารมัน อาหารทอด
ออกกำลังกายอย่างเหมาะสม หลีกเลี่ยงการออกกำลังกายที่ใช้แรงกระแทก โดยเฉพาะข้อเข่า
นอนหลับพักผ่อนอย่างน้อยวันละ 6–8 ชั่วโมง เพื่อให้เพียงพอต่อความต้องการของร่างกาย
ฝึกการควบคุมอารมณ์ให้มีความคิดในทางบวก รู้จักผ่อนคลายความเครียดอย่างเหมาะสม
กินวิตามินและอาหารเสริม เพื่อช่วยให้รางกายได้รับสารอาหารเพิ่มมากขึ้นหรือได้รับสารอาหารทดแทน

Food photo created by xb100 – www.freepik.com

ความสำคัญของอาหารเสริมในวัยทอง
ปัญหาสุขภาพของผู้ที่อยู่ในช่วงวัยทอง ทั้งผู้หญิงและผู้ชายก็คือสภาวะฮอร์โมนไม่สมดุล ซึ่งมีสาเหตุมาจากระบบการทำงานของอวัยวะต่าง ๆ ภายในร่างกายเสื่อมถอย เนื่องจากร่างกายไม่ผลิตฮอร์โมนที่สำคัญ ได้แก่ ฮอร์โมนเอสโตรเจนและแอนโดรเจน การกินอาหารที่ประกอบด้วยสารอาหารที่ร่างกายต้องการอาจไม่เพียงพอ การกินอาหารเสริมจึงเป็นตัวช่วยที่สามารถเสริมฮอร์โมนส่วนที่ขาดให้สมดุลและเพียงพอเพื่อช่วยบรรเทาอาการวัยทองลงได้

การเลือกอาหารเสริมให้เหมาะกับคนวัยทอง
ผู้ที่อยู่ในช่วงวัยทอง นอกจากเลือกรับประทานอาหารให้ครบ 5 หมู่ และเน้นการรับประทานอาหารที่มีแคลเซียมสูงแล้ว การเลือกอาหารเสริมให้เหมาะสมก็เป็นอีกหนึ่งแนวทางในการรับมือกับอาการวัยทอง เช่น

อาหารเสริมที่มีไฟโตเอสโทรเจนสามารถบรรเทาอาการต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงก่อนและหมดประจำเดือน บรรเทาอาการร้อนวูบวาบและช่องคลอดแห้งได้
อาหารเสริมประเภทวิตามินที่จำเป็นสำหรับร่างกาย โดยเฉพาะผู้ชายวัยทอง  เช่นวิตามิน A วิตามิน B 1 ,2, 3, 5, 6, 9 และ12 ไบโอติน แมกนีเซียม และซีลิเนียม
อาหารเสริมประเภทแคลเซียม เพื่อเสริมแคลเซียมให้คนวัยทองป้องกันภาวะกระดูกพรุน เช่น ผลิตภัณฑ์อาหารเสริมแคลเซียม
อาหารเสริมหรือเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพ ตัวอย่างเช่น เครื่องดื่มเห็ดหลินจือ
อาหารเสริมบำรุงร่างกาย เช่น ถั่งเช่าทิเบต  เห็ดหลินจือแดงสกัด
วัยทอง คือช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลงในชีวิต การรู้ทันอาการวัยทองทั้งเพศหญิงและเพศชาย ทำให้สามารถปรับตัวเพื่อสร้างความสมดุลทั้งสุขภาพกายและจิตใจ จากคำถาม “ทำไมต้องกินอาหารเสริมในวัยทอง” บทความนี้คงเป็นคำตอบที่ดีให้กับทุกท่านแล้วนะคะ


ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/should-menopause-take-dietary-supplements/

ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

โรคกระดูกพรุน คือภาวะของกระดูกที่มีอาการเปราะบาง ผิดรูป และแตกหักได้ง่าย อาการเหล่านี้ยังเป็นภัยเงียบเพราะไม่พบว่ามีอาการใด ๆ ที่เป็นสัญญาณบ่งบอกมาก่อนผู้ป่วยส่วนใหญ่ โดยเฉพาะผู้สูงอายุหรือผู้ที่อยู่ในช่วงวัยทองจะไม่รู้ว่าตัวเองว่ามีภาวะกระดูกพรุน นอกจากมีอาการเจ็บปวดจากรอยแตกร้าวภายในซึ่งเกิดจากการแตกหักของกระดูก
ภาวะกระดูกพรุน ภัยเงียบในช่วงวัยทอง
พูดถึงวัยทอง คือช่วงวัยที่มีความเปลี่ยนแปลงทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ เนื่องจากเป็นช่วงที่หมดประจำเดือน โดยเฉพาะวัยทองที่เป็นเพศหญิงที่ผลิตฮอร์โมนเอสโตรเจนได้น้อยลง มีโอกาสเกิดโรคกระดูกพรุนได้มากกว่าผู้ชาย เพราะผู้หญิงจะมีเนื้อกระดูกน้อยกว่าผู้ชาย ส่งผลให้เกิดปัญหากระดูกแตก ร้าว หรือหักได้ง่าย ๆ โดยที่ไม่รู้ ทำให้ไม่ได้รับการรักษาตั้งแต่แรก
โรคกระดูกพรุน คืออะไร ?
กระดูกพรุน คือ โรคที่ร่างกายมีความหนาแน่นและมีมวลกระดูกน้อย เนื่องจากการขาดแคลเซียม จนทำให้กระดูกเปราะ บาง เสื่อม แตกหักได้ง่าย เพราะกระดูกรับน้ำหนักมากไม่ได้ พบได้บ่อยที่บริเวณสะโพก กระดูกสันหลัง และยังสามารถเกิดได้กับกระดูกส่วนอื่น ๆ ได้ด้วย
อาการของโรคกระดูกพรุน
โรคกระดูกพรุน ส่วนใหญ่ไม่มีอาการใด ๆ ผู้ที่เป็นมักจะไม่รู้ตัว จะพบก็ต่อเมื่อมีอุบัติเหตุ เช่น ล้ม กระดูกเกิดการแตกหัก เกิดความเจ็บปวดและได้เข้ารับการรักษา จึงตรวจพบว่าเป็นโรคนี้ โดยโรคกระดูกพรุนสามารถสังเกตอาการบ่งชี้ได้ ดังนี้
กระดูกตามอวัยวะต่าง ๆ เช่น แขน ขา ข้อมือ สะโพก กระดูกสันหลังแตกหักง่าย
กระดูกสันหลังโค้งงอลง ปวดหลัง บางรายพบความสูงลดลงด้วย
สาเหตุและปัจจัยเสี่ยงของโรคกระดูกพรุน
กระดูกพรุน มีสาเหตุมาจากการทำงานของเซลล์สร้างกระดูกกับเซลล์สลายเนื้อกระดูกเก่าทำงานไม่สมดุลกัน ทำให้มีการสลายเซลล์มากกว่าการสร้างเซลล์กระดูก ซึ่งอาจเกิดจากการที่ร่างกายมีปริมาณแคลเซียมไม่เพียงพอต่อกระบวนการสร้างกระดูกหรือเซลล์ของกระดูกมีความผิดปกติ โดยมีปัจจัยเสี่ยงของการเกิดโรคกระดูกพรุนมี ดังนี้
อายุมาก ทำให้การสร้างเซลล์กระดูกทดแทนเป็นไปได้ช้า หากร่างกายขาดแคลเซียมและไม่ได้ทานอาหารเสริมเพื่อไห้ร่างกายได้รับแคลเซียมที่เพียงพอต่อการสร้างกระดูก และยิ่งอายุมากการสูญเสียมวลกระดูกยิ่งเพิ่มมากขึ้น เสี่ยงที่จะเกิดโรคนี้ได้สูง
เพศ พบว่า เพศหญิงที่ผลิตฮอร์โมนเอสโตรเจนได้น้อยลง มีโอกาสเกิดโรคกระดูกพรุนได้มากกว่าเพศชาย
กรรมพันธุ์ พบว่าครอบครัวที่มีญาติหรือพี่น้องหรือพ่อแม่ ที่เป็นโรคนี้มีโอกาสเป็นโรคกระดูกพรุนสูง เนื่องจากได้รับการถ่ายทอดทางพันธุ์กรรม
ฮอร์โมนเพศลดน้อย โดยเฉพาะในผู้หญิงและผู้ชายในช่วงวัยทองที่มีการผลิตฮอร์โมนเพศลดลง ก็มีความเสี่ยงที่จะเกิดเป็นโรคกระดูกพรุนได้สูง
การทำงานของอวัยวะหรือต่อมต่าง ๆ ผิดปกติ เช่น ต่อมไทรอยด์ ต่อมหมวกไตหรือไต และตับทำงานผิดปกติ
เกิดจากโรคบางชนิด เช่น โรคทางเดินอาหาร โรคตับ ไต โรคภูมิแพ้ตัวเอง โรคข้ออักเสบรูมาตอยด์ โรคมะเร็งเม็ดเลือด มะเร็งกระดูก
พฤติกรรมการบริโภค เช่น กินอาหารที่มีแคลเซียมน้อย ดื่มชา กาแฟ หรือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ซึ่งส่งผลให้ร่างกายได้รับแคลเซียมไม่เพียงพอ หรือการสูบบุหรี่ที่มีสารนิโคติน ที่เป็นตัวทำร้ายเซลล์สร้างกระดูก
พฤติกรรมประจำวัน เช่น การทำงานที่ใช้ร่างกายหนัก การอยู่ในอิริยาบถเดิม ๆ เป็นเวลานาน ๆ
ใช้ยาบางชนิดรบกวนการสร้างกระดูก เช่น ยากลุ่มสเตียรอยด์ ยารักษาการอักเสบ
กระดูกพรุน
Photo by German Tenorio on Foter.com / CC BY-SA

ภาวะแทรกซ้อนของโรคกระดูกพรุน
ภาวะแทรกซ้อนมักเกิดจากความเจ็บปวดจากการที่กระดูกทรุดตัว การเคลื่อนไหวและการใช้ชีวิตประจำวันทำได้ไม่ปกติหรือทำได้น้อยลง ทำให้การทำกิจกรรมต่าง ๆ ทำได้อย่างจำกัด บางรายต้องแยกตัวจากสังคม ไม่สามารถทำกิจกรรมร่วมกับคนอื่น ๆ นอกบ้านได้ นานวันอาจส่งผลกระทบทำให้เป็นโรคซึมเศร้าได้ หรือบางรายกระดูกสะโพกหัก ทำให้ต้องนั่งนอนอยู่กับที่จนเกิดเป็นแผลกดทับ หรือเป็นโรคติดเชื้อในกระเพาะที่อาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้
การวินิจฉัยโรคของแพทย์ก่อนการรักษา
การวินิจฉัยว่าเป็นโรคกระดูกพรุนหรือไม่นั้น ทำได้โดยการตรวจหาความหนาแน่นของกระดูกด้วยการฉายภาพรังสี DEXA Scan ซึ่งเป็นเครื่องสแกนที่ใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง และให้ประสิทธิภาพในการประเมินสูง การนำรังสีเข้าสู่ร่างกายต่ำ โดยไม่สร้างความเจ็บปวดให้คนไข้ เมื่อทราบผลการตรวจแน่ชัดว่าผู้ป่วยเป็นโรคกระดูกพรุน แพทย์ก็จะวางแผนเข้าสู่ขั้นตอนการรักษาต่อไป
ขั้นตอนการรักษาโรคกระดูกพรุน
การรักษาจะเน้นการกระตุ้นการทำงานของเซลล์สร้างกระดูก และลดการทำลายเซลล์กระดูกด้วยวิธีการดังต่อไปนี้
การบำรุงกระดูก รับประทานอาหารที่มีแคลเซียมและวิตามินดีสูง หรือทานยาเม็ดเสริมแคลเซียมและวิตามินดี และออกไปรับแสงแดดในตอนเช้า
การใช้ยายับยั้งการทำลายเซลล์กระดูก เช่น ยาอะเลนโดรเนท ช่วยลดการสลายตัวของกระดูก และเพิ่มความหนาแน่นของกระดูก
ฉีดยาเพิ่มฮอร์โมน เช่น ผู้หญิงวัยทอง วัยหมดประจำเดือน
การบำรุงดูแลตนเองให้ปลอดภัยจากโรคกระดูกพรุน
ออกกำลังกายเป็นประจำตามความเหมาะสมของอายุ อย่างน้อยสัปดาห์ละ 3 ครั้ง
งดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ คาเฟอีน และงดสูบบุหรี่ เพื่อป้องกันการทำลายกระดูก
รับประทานอาหารให้ครบ 5 หมู่ โดยเฉพาะอาหารที่มีแคลเซียมและวิตามินให้เพียงพอ เพื่อเพิ่มความแข็งแรงให้กระดูกเช่น น้ำส้ม เต้าหู้ งา ผักใบเขียว กุ้งฝอย ปลาเล็กปลาน้อย ตับ ไข่แดง เนื้อ ปลาทู ฟักทอง เห็ด
ตรวจสุขภาพเป็นประจำโดยเฉพาะผู้ที่อยู่ในช่วงวัยทอง ที่มีอายุเกิน 50 ปีขึ้นไป ควรได้รับการตรวจเป็นประจำทุกปี
การตรวจสุขภาพหาความหนาแน่นของมวลกระดูก โดยเฉพาะผู้ที่จัดว่าอยู่ในกลุ่มเสี่ยง ควรกระทำตั้งแต่ผู้ที่มีอายุ 60 ปีขึ้นไป โดยควรตรวจหาทั้งผู้ที่มีอาการและไม่มีอาการ พร้อม ๆ ไปกับการปฏิบัติตนตามหลักการดูแลตนเอง ถึงแม้โรคกระดูกพรุนจะเป็นภัยเงียบที่ไม่แสดงอาการใด ๆ มาก่อน แต่ก็จะเป็นโรคที่สามารถป้องกันการเกิดได้เช่นกัน

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/osteoporosis/

ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

โรคสะเก็ดเงิน (Psoriasis) เป็นโรคที่เซลล์ผิวหนังเกิดการแบ่งตัวแบบผิดปกติอย่างรวดเร็ว ซึ่งมาจากการกระตุ้นของสารเคมีลิมโฟไซต์ ที่อยู่ในเม็ดเลือดขาว ทำให้เกิดการอักเสบเป็นผื่นขนาดใหญ่ไปทั่วผิวหนัง โดยบริเวณผิวที่เป็นอักเสบนี้จะมีสีเงินและสีแดง โดยสาเหตุของโรคยังไม่สามารถสรุปได้อย่างแน่ชัด แต่ก็คาดว่าเกิดจาก

ภาวะแพ้ภูมิตัวเอง เนื่องจากเซลเม็ดเลือดขาวเกิดความผิดปกติ ได้เข้าไปทำลายเซลล์ผิวหนังเพื่อป้องกันสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาสู่ร่างกาย
เกิดมาจากกรรมพันธุ์ ซึ่งหากพบว่ามีญาติพี่น้องคนในครอบครัวเป็นโรคนี้ ก็อาจมีโอกาสเป็นโรคสะเก็ดเงินได้สูงเช่นกัน
เกิดจากปัจจัยต่าง ๆ ที่กระตุ้นทำให้เกิดโรค เช่น การติดเชื้อเอชไอวี การบาดเจ็บบริเวณผิวหนัง ภาวะความเครียด การใช้ยาบางชนิดเช่นยาโรคหัวใจ ยาโรคความดันสูง การดื่มแอลกอฮอล์
อาการของโรคสะเก็ดเงินที่พบได้บ่อย
โรคสะเก็ดเงิน อาการมักแตกต่างกันไปตามชนิดของผื่นที่ผิวหนัง แต่อาการโดยส่วนใหญ่จะคล้ายกัน เมื่อเป็นผื่นที่ผิวหนังจะมีอาการอยู่หลายสัปดาห์ จากนั้นอาการจะเริ่มดีขึ้นตามลำดับ นอกจากจะมีปัจจัยภายนอกมากระตุ้น จึงจะทำให้โรคสะเก็ดเงินกำเริบขึ้นอีกครั้ง และอาการที่พบได้บ่อย คือ ผิวหนังแดงนูน ตกสะเก็ด มีขุยสีขาว เจ็บ คัน แสบร้อน เล็บหนามีรอยบุ๋มผิดรูปทรง บางรายปวดตามข้อต่อต่าง ๆ หรืออาจมีอาการบวมร่วมด้วย

สะเก็ดเงิน
Photo by mysiana on Foter.com / CC BY-SA

ลักษณะผื่นของโรคสะเก็ดเงิน
ชนิดผื่นขึ้นหนาเป็นปื้น (Plaque Psoriasis/Psoriasis Vulgaris) เป็นชนิดที่พบมากที่สุด มีลักษณะเป็นผื่นหนาคลุมด้วยสีเงิน มักเกิดที่หนังศีรษะ หัวข้อศอกและเข่า
ชนิดเป็นผื่นเล็ก (Guttate Psoriasis) มีลักษณะเป็นผื่นหนาจุดขนาดเล็ก ๆ สีชมพูหรือสีแดง มักเกิดขึ้นกับเด็กหรือวัยรุ่น พบมากที่ขา แขนและลำตัว
ชนิดเป็นตุ่มหนอง (Pustular Psoriassis) มีลักษณะผิวหนังเป็นตุ่มหนองกระจาย อักเสบแดง พบตามแขน ขาหรือลำตัว บางรายพบมีไข้ คัน เบื่ออาหาร
ชนิดเกิดตามข้อพับ (Inverse Psoriasis/Intertriginous Psoriasis) มีลักษณะเป็นผื่นแดง เงา เรียบ เกิดตามข้อพับต่าง ๆ ในร่างกายเช่น ขาหนีบ รักแร้ รอบอวัยวะเพศ
ชนิดผื่นลอกทั่วตัว (Erythrodermic Psoriasis) เป็นชนิดที่รุนแรงแต่ก็พบได้น้อยที่สุด มีลักษณะเป็นผื่นแดงขนาดใหญ่ลอกแบบรุนแรง มักมีอาการเจ็บและคันร่วมด้วย
การวินิจฉัยโรคและการรักษาโรคสะเก็ดเงิน
สำหรับการวินิจฉัยและการรักษาโรคสะเก็ดเงิน แพทย์จะสอบถามอาการ ประวัติการเจ็บป่วยของผู้ป่วยและบุคคลในครอบครัวของผู้ป่วย รวมไปถึงการตรวจร่างกายและบริเวณผิวหนังที่เกิดความผิดปกติเพื่อวินิจฉัยโรคเบื้องต้น กรณีอาการของผู้ป่วยไม่ชัดเจน แพทย์อาจมีการเก็บตัวอย่างจากผิวหนังไปตรวจวิเคราะห์ด้วยกล้องจุลทรรศน์ในห้องปฏิบัติการ จะทำให้รู้ถึงสาเหตุการเกิดของโรคที่ชัดเจนมากขึ้น ส่วนการรักษา รักษาอย่างต่อเนื่องแบบค่อยเป็นค่อยไปตามความรุนแรงของโรค เนื่องจากโรคสะเก็ดเงินเป็นโรคเรื้อรังรักษาไม่หายขาด และมีขั้นตอนการรักษา 2 แนวทาง ดังนี้

การรักษาด้วยยาทา ซึ่งมีหลายชนิด ได้แก่ ยาทาคอติโคสเตียรอยด์ เป็นยาที่มีประสิทธิภาพในการรักษาสูง แพทย์ทั่วไปนิยมใช้รักษาโรคสะเก็ดเงินมากที่สุด หรือยาทากลุ่ม calcineurin inhibitor อาจนำมาใช้ในการรักษาผื่นสะเก็ดเงินบริเวณหน้าหรือตามซอกพับ เพื่อหลีกเลี่ยงผลข้างเคียงจากยาทาคอติโคสเตียรอยด์ รักษาด้วยการทานยา นิยมรักษาในรายที่มีอาการรุนแรงปานกลางถึงมาก และควรรับประทานภายใต้การดูแลของแพทย์เท่านั้น
รักษาด้วยการฉายแสงอาทิตย์เทียม ข้อดีของการรักษาด้วยวิธีนี้ คือผู้ป่วยจะกลับมาเป็นซ้ำน้อยกว่าการรักษาโดยใช้ยาทาหรือยารับประทาน
ภาวะแทรกซ้อนของโรคสะเก็ดเงิน
โรคสะเก็ดเงินเป็นโรคที่ยังไม่พบสาเหตุที่แน่ชัด การรักษายังรักษาไม่หายขาด ทำได้ก็เพียงรักษาไปตามอาการเท่านั้น และผู้ที่เป็นโรคสะเก็ดเงินมีโอกาสเสี่ยงที่จะเป็นแทรกซ้อนต่าง ๆ ได้ โดยเฉพาะผู้ป่วยที่เป็นโรคสะเก็ดเงินแบบชนิดรุนแรง เช่น โรคมะเร็งต่อมน้ำเหลือง โรคหัวใจและหลอดเลือด

ผลกระทบต่อผู้ป่วยในด้านต่าง ๆ
ผู้ป่วยโรคสะเก็ดเงิน มักประสบปัญหาต่าง ๆ จนบางรายไม่สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ เนื่องจากมีผลกระทบในด้านต่าง ๆ ดังนี้

ผลกระทบทางด้านร่างกาย ผู้ป่วยโรคนี้เมื่อเกิดเป็นผื่นสะเก็ดกระจายเต็มตัว หรือเป็นตุ่มหนองกระจาย บางรายพบว่าเป็นที่ผื่นที่ฝ่ามือฝ่าเท้า ทำให้ทำงานไม่ได้จนเกิดปัญหาในด้านอื่นตามมา
ผลกระทบทางด้านสังคม หากคนในสังคมแสดงอาการรังเกียจ ย่อมทำให้ผู้ป่วยมีภาวะเครียด และเป็นทุกข์ ไม่สามารถเข้าสังคมร่วมกับคนหมู่มากได้ บางรายต้องเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน
ผลกระทบทางด้านครอบครัว หากคนในครอบครัวแสดงอาการรังเกียจย่อมทำให้ผู้ป่วยเกิดผลกระทบทางจิตใจ อาจทำให้โรคกำเริบและยากต่อการควบคุมหรือรักษา
ผลกระทบทางด้านจิตใจ ผู้ที่ป่วยเป็นโรคสะเก็ดเงิน มักมีความผิดปกติทางอารมณ์ เช่น อับอาย เป็นซึมเศร้า ขาดความมั่นใจ
โรคสะเก็ดเงิน เป็นโรคเรื้อรังที่รักษาไม่หายขาด แต่สามารถควบคุมอาการของโรคได้ด้วยการหลีกเลี่ยงปัจจัยที่เป็นตัวกระตุ้น เลือกทานอาหารให้ครบ 5 หมู่ เพื่อให้ร่างกายได้รับสารอาหารที่มีประโยชน์อย่างครบถ้วน และหากพบอาการผิดปกติที่ผิวหนัง ควรพบแพทย์เพื่อรับการวินิจฉัยและรักษาด้วยวิธีที่ถูกต้องเหมาะสมต่อไป



ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/psoriasis/

ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

โรคกระเพาะ เป็นปัญหาสุขภาพที่พบได้มากในกลุ่มคนวัยทำงาน และกลุ่มคนที่มีพฤติกรรมการบริโภคอาหารไม่เป็นเวลา รวมทั้งคนที่มีโรคประจำตัวเป็นโรคเรื้อรังทำให้ต้องทานยาที่อาจกัดกระเพาะได้หากทานยาไม่ถูกต้องตามคำแนะนำของแพทย์ การรู้ทันโรคช่วยให้เราดูแลตนเองทำให้ห่างไกลโรคกระเพาะได้ไม่ยาก เพื่อรู้ทันโรคและสามารถดูแลตนเองได้อย่างถูกวิธี วันนี้มีความรู้เกี่ยวกับโรคกระเพราะมาแนะนำค่ะโรคกระเพาะอาหาร เกิดจากอะไร ?


โรคกระเพาะอาหาร หรือโรคแผลในกระเพาะอาหาร สาเหตุหลักของโรคเพาะเกิดได้จากหลายสาเหตุ ดังนี้

- โรคกระเพาะอาหาร ที่เกิดจากการเสียสมดุลของกรดที่หลั่งออกมาไปทำลายเยื่อบุกระเพาะอาหาร ซึ่งการหลั่งกรดในกระเพาะอาหารมากผิดปกตินี้ อาจเกิดจากความเครียด ความกังวล อารมณ์แปรปรวน การรับประทานอาหารรสจัด การดื่มแอลกอฮอลล์ ชา กาแฟ และสูบบุหรี่เป็นประจำ
- มีสาเหตุจากเยื่อบุกระเพาะอาหารถูกทำลาย เกิดได้จาก การทานยาแก้ปวด ยาลดไข้ หรือยารักษาโรคเรื้อรังบางชนิด เช่น ยารักษาโรคเบาหวาน ที่อาจส่งผลระคายกระเพาะอาหาร หรือเกิดจากการกินอาหารไม่เป็นเวลา
- ติดเชื้อแบคทีเรียเฮลิโคแบคเตอร์ H.pylori (Helicobactor Pylori) เชื้อนี้เกิดจากการรับประทานอาหาร และเป็นสาเหตุโดยตรงที่ทำให้เกิดการอักเสบในกระเพาะอาหาร ซึ่งเป็นปัจจัยเสี่ยงต่อการเกิดโรคมะเร็งในกระเพาะอาหาร





อาการและสัญญาณบ่งบอกของโรคกระเพาะอาหาร
สัญญาณบ่งบอกของโรคกระเพาะอาหาร จะมีอาการปวดท้อง เป็น ๆ หาย ๆ และ จุกเสียดหรือจุกแน่นบริเวณใต้ลิ้นปี่ หรืออาการต่าง ๆ ต่อไปนี้มีอาการแสบท้อง ร่วมกับอาการปวดท้องแบบเป็นๆ หาย ๆอาจมีอาการปวดท้องมาก เมื่อรับประทานอาหารที่มีรสจัด เช่น เผ็ดจัด เปรี้ยวจัด หรือดื่มน้ำอัดลม
- มีอาการปวดแน่น ท้องอืด มีลมในท้องมาก หรือคลื่นไส้อาเจียนร่วมด้วย โดยเฉพาะหลังมื้ออาหารทำให้อิ่มง่ายกว่าปกติ
- มีอาการเบื่ออาหาร หรือรับประทานอาหารได้น้อยลง
- มีอาการปวดท้องเรื้อรัง เป็นๆ หายๆ เป็นเวลานานหรือนานเป็นปี



อาการแทรกซ้อนของโรคกระเพาะอาหาร
โรคกระเพาะอาหารส่วนใหญ่มักจะไม่มีโรคแทรกซ้อน แต่ถ้าเป็นแล้วไม่ได้รับการดูแลรักษาที่ถูกต้องจนมีอาการมากและเรื้อรังอาจเกิดภาวะแทรกซ้อนที่เป็นอันตรายแก่ชีวิตได้ เช่น

- เลือดออกทางเดินอาหาร อาการที่สังเกตได้ อาจมีถ่ายอุจจาระสีดำหรืออาเจียนเป็นเลือด
- กระเพาะทะลุ หรือลำไส้เป็นแผล สังเกตได้จากมีอาการปวดท้องรุนแรงทันทีทันใด หน้าท้องแข็ง กดเจ็บ
- ลำไส้อุดตัน หรือลำไส้ตีบตัน สังเกตได้จากอาการปวดท้อง การรับประทานอาหารได้น้อย อิ่มเร็วและมักอาเจียนเป็นอาหารที่ไม่ย่อยหลังรับประทานอาหาร เบื่ออาหาร น้ำหนักลดลง





การวินิจฉัยโรคกระเพาะของแพทย์
การวินิจฉัยโรค แพทย์จะสอบถามประวัติอาการเบื้องต้น และการตรวจร่างกายเพื่อค้นหาสาเหตุที่แน่ชัด รวมไปถึงการตรวจพิเศษอื่น ๆ เช่น

- ตรวจด้วยวิธีกลืนแป้งแบเรียม แล้ว x-ray เป็นวิธีที่ทำง่ายตรวจเสร็จแล้วกลับบ้านได้เลย
- ตรวจด้วยการส่องกล้อง เป็นวิธีการตรวจที่สำคัญในการรักษา สามารถมองเห็นด้วยตา ถ่ายรูปเก็บภาพไว้วินิจฉัยโรคได้ และนำเนื้อเยื่อไปตรวจ
- การตรวจเลือด การตรวจอุจจาระ หรือการตรวจด้วยวิธีการพ่นลมหายใจ





วิธีการและขั้นตอนการรักษาโรคกระเพาะอาหาร
การรักษาด้วยยา

โดยจะรักษาตามอาหารหรือตามสาเหตุของโรค เช่น โรคกระเพาะอาหารที่มีการติดเชื้อแพทย์จะให้ยาฆ่าเชื้อแบคทีเรีย หากผู้ป่วยเป็นโรคกระเพาะที่เกิดจากการหลั่งของกรดในกระเพาะอาหารมากผิดปกต แพทย์จะให้ยาลดอาการของโรคกระเพาะ


การรักษาโดยไม่ใช้ยา

ได้แก่ การผ่าตัดกรณีที่มีเนื้องอกในกระเพาะอาหาร การปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการรับประทานอาหาร เช่น

– หลีกเลี่ยงอาหารเผ็ด เปรี้ยว รสจัด

– งดเครื่องดื่มแอลกฮอล์ บุหรี่ น้ำอัดลม

– หลีกเลี่ยงการทานอาหารหมักดอง เช่น ผลไม้ดอง ผักดอง

– เคี้ยวอาหารให้ละเอียด เพื่อไม่ให้กระเพาะอาหารทำงานหนักมากขึ้น





วิธีดูแลตนเองเมื่อเป็นโรคกระเพาะ
- รับประทานอาหารให้ตรงเวลา
- รับประทานอาหารอ่อนที่ย่อยง่าย และควรเคี้ยวอาหารให้ละเอียด
- หลีกเลี่ยงสิ่งระคายเคืองต่อกระเพาะอาหาร เช่น ยาชุด ยาแก้ปวดข้อ ยาแก้ปวดแอสไพริน ยาที่มีสเตียรอยด์ น้ำอัดลม อาหารรสจัด เครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ อาหาร หรือ เครื่องดื่มที่มีคาเฟอีน
- ไม่รับประทานจนอิ่มเกินไป เพราะจะทำให้กระเพาะขยายตัวกระตุ้นให้เจ็บ และปวดท้องมากขึ้น
- ลดปริมาณอาหารมื้อหลักและเสริมในมื้ออาหารว่าง เพื่อไม่กระตุ้นให้เกิดการปวดท้อง
- รักษาความสะอาดและสุขอนามัยในการรับประทานอาหาร
- เลือกรับประทานอาหารที่ถูกสุขลักษณะ
- หลีกเลี่ยงการซื้อยาที่ออกฤทธิ์ต่อระบบทางเดินอาหารหรือยาในกลุ่มลดอาการปวด มาทานเอง หากจำเป็นต้องทานยาเหล่านี้ ควรได้รับคำแนะนำจากแพทย์ หรือเภสัชกร


- หากมีอาการควรไปพบแพทย์ หรือตรวจเช็คร่างกายประจำปี เพื่อหาความผิดปกติต่าง ๆ





โรคกระเพาะอาหาร เป็นปัญหาสุขภาพที่มีสาเหตุหลักมาจากพฤติกรรมการบริโภค และการใช้ชีวิตที่เร่งรีบ การทานอาหารไม่ตรงเวลา ภาวะเครียด การทานอาหารรสจัด และการทานอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ การปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการบริโภคและการใช้ชีวิต หลีกเลี่ยงปัจจัยเสี่ยงที่เป็นสาเหตุของโรค บำรุงดูแลตนเอง ทานอาหารที่มีประโยชน์เพื่อให้ร่างกายได้รับสารอาหารอย่างครบถ้วนและเพียงพอ หมั่นออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ เพียงเท่านี้ก็ป้องกันตนเองให้ปลอดภัยจากโรคกระเพาะอาหารได้แล้วค่ะ




ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/gastritis/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/

อาการปวดหลัง เป็นปัญหาสุขภาพที่สำคัญและพบได้บ่อยในโรคระบบกระดูกและกล้ามเนื้อ ซึ่งอาการปวดหลังส่วนใหญ่เป็น ๆ หาย ๆ และเมื่อมีอาการปวดยังส่งผลกระทบทั้งด้านร่างกายและการดำเนินชีวิต ทำให้ผู้ป่วยมีความยากลำบากในการประกอบกิจวัตรประจำวัน เนื่องจากต้องลดการเคลื่อนไหวลง เพื่อช่วยระงับอาการปวด หมอนรองกระดูกเคลื่อนทับเส้นประสาท เป็นหนึ่งในโรคระบบกล้ามเนื้อที่เริ่มจากมีอาการปวดหลัง แต่เราจะทราบได้อย่างไรว่าเป็นอาการของโรคหมอนรองกระดูก วันนี้ aufarm.shop มีคำแนะนำค่ะ

โรคหมอนรองกระดูกเคลื่อนทับเส้นประสาท คืออะไร ?
โรคหมอนรองกระดูกเคลื่อนทับเส้นประสาท หรือที่คนทั่วไปมักเรียกอาการของโรคนี้ว่า “กระดูกทับเส้น” คือ อาการของหมอนรองกระดูก ที่อาจเสื่อมจากการใช้งานมานาน การเกิดโรคนี้หลักๆแล้วเกิดจากการทำงานที่ส่งผลต่อกระดูกสันหลังโดยตรง เช่น การยกของหนักเกินไป การก้มหลังยกของหนัก การนั่งขับรถนาน ๆ การทำกิจกรรมที่ต้องก้ม ๆ เงย ๆ หลังเป็นประจำ หรือเกิดจากการประสบอุบัติเหตุที่กระทบกระเทือนต่อกระดูกสันหลังโดยตรง และการเคลื่อนไหวผิดท่าทาง ซึ่งเกิดอย่างเฉียบพลัน

อาการของโรคหมอนรองกระดูกสันหลังกดทับเส้นประสาท
สำหรับอาการหมอนรองกระดูกหรือโรคหมอนรองกระดูกสันหลังกดทับเส้นประสาท มักมีอาการปวดหลัง ลักษณะปวดร้าวลงไปถึงขา โดยจะร้าวตั้งแต่สะโพกลงไป ในบางรายอาจมีอาการชา และอาการอ่อนแรงร่วมด้วย อาการปวดสามารถปวดได้ตั้งแต่บริเวณเอว ต้นขา น่อง ไปจนถึงบริเวณเท้าและนิ้วเท้าได้ และถ้าหากมีอาการปวดเรื้อรังเกินกว่า 2 สัปดาห์ ควรพบแพทย์เพื่อทำการวินิจฉัยโรคและหาแนวทางการรักษา

ปวดหลัง-นั่งทำงาน Business photo created by yanalya – //www.freepik.com

คนกลุ่มไหนที่เสี่ยงโรคหมอนรองกระดูกเคลื่อน
หมอนรองกระดูกเคลื่อน เป็นภาวะที่เกิดจากความเสื่อมสภาพของโครงสร้างกระดูกสันหลังโดยมักพบมากในผู้ชายซึ่งเป็นมากกว่าผู้หญิงถึง 2 เท่า ส่วนกลุ่มคนที่มีภาวะเสี่ยงต่อโรคหมอนรองกระดูก มักพบในคนที่มีอายุตั้งแต่ 20 – 40 ปี โดยเฉพาะในกลุ่มคนวัยทำงาน เช่น

กลุ่มคนทำงานที่ต้องยกของหนักเป็นประจำ คนที่แบกของหนัก หรือยกของหนักมากและยกในท่าที่ไม่ถูกต้อง ทำให้มีโอกาสเป็นโรคหมอนรองกระดูกเสื่อมหรือหมอนรองกระดูกเคลื่อนได้
คนที่นั่งทำงานในออฟฟิศ นั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เป็นเวลานาน ๆ โดยไม่เปลี่ยนอิริยาบถ และนั่งในอิริยาบถที่ไม่ถูกต้อง เสี่ยงต่อโรคหมอนรองกระดูกได้
คนที่ขับรถทางไกล หรือต้องนั่งขับรถเป็นเวลานาน ๆ ส่งผลต่อร่างกายทำให้ร่างกายอ่อนล้า มีความเสี่ยงต่ออาการปวดหลังส่วนล่าง และกล้ามเนื้อบริเวณสะโพก การบิดตัวหรือขยับร่างกายเพื่อผ่อนคลายความอ่อนล้า ก็ส่งผลต่อโรคหมอนรองกระดูกเคลื่อนทับเส้นประสาทได้
อันตรายของโรคหมอนรองกระดูกเคลื่อน
อาการหมอนรองกระดูกเคลื่อน ส่วนใหญ่ผู้ป่วยจะมีอาการปวดหลังและปวดขาเรื้อรัง ซึ่งสร้างความรำคาญให้แก่ผู้ที่ปวด แต่โดยส่วนใหญ่จะไม่มีอาการร้ายแรง และสามารถดูแลรักษาให้อาการทุเลาลงแล้วกลับมามีคุณภาพชีวิตที่ดีเป็นปกติได้ แต่หากปล่อยเรื้อรังขาดการดูแลรักษาอย่างถูกต้องและต่อเนื่อง หรือเป็นอาการปวดหลังที่เกิดจากกระดูกสันหลังและเส้นประสาท อันตรายของโรคหมอนรองกระดูกก็จะมีความรุนแรงมากขึ้น

การรักษาโรคหมอนรองกระดูกสันหลังกดทับเส้นประสาท
การรักษาโรคหมอนรองกระดูก ขึ้นอยู่กับระดับความรุนแรงของผู้ป่วยแต่ละราย การรักษาจึงขึ้นอยู่กับการวินิจฉัยของแพทย์ โดยมีแนวทางการรักษา 2 รูปแบบ ได้แก่

การรักษารูปแบบที่ 1 โดยการฉีดยา
ฉีดยาลดการอักเสบในโพรงไขสันหลัง (ESL) เพื่อทำการรักษาหมอนรองกระดูก หรือกระดูกทับเส้นประสาท
ฉีดยาเฉพาะที่ในโพรงรากประสาท (SNRB) เพื่อลดอาการอักเสบ และ อาการปวด
ฉีดสารซีเมนต์เหลวในปล้องกระดูกสันหลัง (VERTEBROPLASTY) เพื่อรักษาโรคกระดูกพรุน
การรักษารูปแบบที่ 2 โดยการผ่าตัด
การผ่าตัดแบบเปิด การผ่าตัดด้วยวิธีนี้จะต้องเลาะกล้ามเนื้อของกระดูก และตัดกระดูกออกส่วนหนึ่ง เพื่อที่จะให้เครื่องมือเข้าไปถึงหมอนรองกระดูกได้สะดวก
การผ่าตัดส่องกล้อง วิธีนี้ไม่จำเป็นต้องเลาะกล้ามเนื้อออก เพียงใช้การขยายกล้ามเนื้อแล้วสอดกล้องเข้าไปที่หมอนรองกระดูก จากนั้นคีบส่วนที่อักเสบออก เช่วยให้อาการบาดเจ็บของกล้ามเนื้อลดน้อยลง และฟื้นตัวเร็ว
การดูแลตนเอง หลังการผ่าตัด
การผ่าตัดแบบแผลเปิดเพื่อทำการรักษา หลังผ่าตัดจะต้องนอนโรงพยาบาลอย่างน้อย 2-3 วัน แล้วกลับมาพักพื้นเพื่อดูแลตนเองที่บ้าน
การผ่าตัดแบบส่องกล้อง หลังผ่าตัดนอนโรงพยาบาลเพียงคืนเดียว ก็สามารถกลับมาดูแลตนเองที่บ้านได้
การดูแลตัวเองหลังผ่าตัด ห้ามบิดตัวหรือเอี้ยวตัว และหลีกเลี่ยงพฤติกรรมก้ม ๆ เงย ๆ ในช่วง 6 สัปดาห์แรกหลังการผ่าตัด จะต้องใส่เครื่องมือซัพพอร์ตหลัง เนื่องจากหมอนรอง
กระดูกมีโอกาสปลิ้นซ้ำออกมาได้ เมื่อผ่าน 6 สัปดาห์ไปแล้วสามารถเคลื่อนไหวตัวเองได้มากขึ้น และหลังจาก 3 เดือนไปแล้ว ก็จะใช้ชีวิตได้ตามปกติ
โรคหมอนรองกระดูก หรือหมอนรองกระดูกเคลื่อนทับเส้นประสาท สาเหตุการเกิดโรคส่วนใหญ่เกิดจากพฤติกรรมการใช้ชีวิต เช่น คนที่มีน้ำหนักตัวมาก มีภาวะเครียด นั่งทำงานนาน ๆ โดยไม่ปรับเปลี่ยนอิริยาบถ และพบมากในช่วงอายุตั้งแต่ 20 ปีขึ้นไป ซึ่งเป็นช่วงของคนวัยทำงาน การดูแลสุขภาพ เลือกทานอาหารที่มีประโยชน์ หมั่นออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ พักผ่อนอย่างเพียงพอ และหลีกเลี่ยงปัจจัยเสี่ยงที่ทำให้เกิดโรค คือวิธีป้องกันตนเองให้ห่างไกลจากโรคหมอนรองกระดูกเคลื่อนทับเส้นประสาทได้ดีที่สุด

ขอบคุณบทความจาก https://aufarm.shop/herniated-nucleus-pulpous/
ขอบคุณเนื้อหา และสามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่: https://aufarm.shop/