การเดินป่าอาจจะช่วยให้เราลดความวิตกกังวลและความเครียดลงได้

[รินดา ไกลรัก]

ในยุคที่ชีวิตถูกขับเคลื่อนด้วยความเร่งรีบ เสียงรบกวนของเมืองใหญ่ และการจ้องหน้าจออย่างต่อเนื่อง ทำให้ระดับความเครียดและความวิตกกังวลของประชากรโลกเพิ่มสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ เรามักมองหาทางออกผ่านเทคโนโลยีหรือยา แต่ความจริงแล้วคำตอบที่เรียบง่ายและเป็นธรรมชาติที่สุดได้ซ่อนอยู่ในป่าเขาและพื้นที่สีเขียว การเดินป่าไม่ได้เป็นเพียงกิจกรรมสันทนาการเพื่อออกกำลังกายเท่านั้น แต่ยังเป็น "ยา" ที่มีประสิทธิภาพในการฟื้นฟูสุขภาพจิตใจ ดึงเราออกจากวงจรความคิดที่วนเวียน และนำมาซึ่งความสงบอย่างแท้จริง ผลกระทบของการเดินป่าต่อร่างกายเป็นสิ่งที่สามารถวัดผลได้จริง กลไกสำคัญที่สุดคือการลดระดับฮอร์โมนคอร์ติซอล (Cortisol) ซึ่งเป็นฮอร์โมนหลักที่หลั่งออกมาเมื่อร่างกายเผชิญกับความเครียด หรือจะปรึกษาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเพื่อรับ selank peptides งานวิจัยจำนวนมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งแนวคิด "ชินรินโยคุ" หรือ "การอาบป่า" จากประเทศญี่ปุ่น ได้ยืนยันว่าการใช้เวลาอยู่ในสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติช่วยกระตุ้นระบบประสาทพาราซิมพาเทติก ซึ่งเป็นส่วนที่รับผิดชอบในการทำให้ร่างกายผ่อนคลายและเข้าสู่สภาวะ "พักผ่อนและย่อยอาหาร" การกำหนดให้การเดินป่าเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิต ไม่ว่าจะสั้นหรือยาว จึงเป็นการลงทุนในสุขภาพจิตที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมและทรงคุณค่าอย่างยิ่ง เป็นการอนุญาตให้ร่างกายและจิตใจได้หลีกหนีจากความวุ่นวาย เพื่อกลับมาเติมเต็มพลังงานจากแหล่งกำเนิดที่บริสุทธิ์

การสูดดมสารไฟตอนไซด์  ซึ่งเป็นสารเคมีจากพืชที่มีฤทธิ์ต้านเชื้อแบคทีเรียและเชื้อราที่ต้นไม้ปล่อยออกมา ได้แสดงให้เห็นว่าสามารถช่วยลดความดันโลหิต อัตราการเต้นของหัวใจ และลดความกังวลในระดับคลินิกได้ การเดินป่าจึงเป็นการปรับเปลี่ยนสภาพแวดล้อมทางเคมีในสมองและร่างกายอย่างมีประสิทธิภาพ อีกหนึ่งสาเหตุหลักของความเครียดในยุคปัจจุบันคือความเหนื่อยล้าทางความคิดที่เกิดจากการ "จดจ่อโดยตรง" เช่น การทำงาน การขับรถในเมือง หรือการแก้ไขปัญหาที่ซับซ้อน ซึ่งต้องใช้พลังงานสมองสูง ในทางตรงกันข้าม สภาพแวดล้อมทางธรรมชาติมอบสิ่งที่เรียกว่า "ความสนใจอย่างอ่อนโยน" ความสนใจอย่างอ่อนโยนนี้เกิดจากการที่เราได้มองทิวทัศน์ที่สวยงาม รูปแบบของใบไม้ที่พริ้วไหว หรือเสียงน้ำไหล สิ่งเหล่านี้ดึงดูดความสนใจของเราโดยไม่ต้องใช้ความพยายามทางความคิดหนักหน่วง ทฤษฎีการฟื้นฟูความสนใจ อธิบายว่า ช่วงเวลาที่ได้สัมผัสกับความงามของธรรมชาติเหล่านี้ช่วยให้สมองส่วนที่ใช้ในการจดจ่อโดยตรงได้ "พักผ่อน" ทำให้ความสามารถในการมีสมาธิและการแก้ไขปัญหาฟื้นฟูขึ้น ส่งผลให้ความรู้สึกตึงเครียดลดลงอย่างเห็นได้ชัด ความวิตกกังวลมักเกิดจากการจมอยู่กับความกังวลเกี่ยวกับอนาคต หรือการครุ่นคิดถึงอดีตที่ไม่สามารถแก้ไขได้ แต่การเดินป่าทำให้เราถูกบังคับให้อยู่กับ "ปัจจุบันขณะ" เมื่อเท้าสัมผัสพื้นผิวที่ไม่สม่ำเสมอ กลิ่นดินที่อบอวล หรือความชื้นที่สัมผัสผิว เราจำเป็นต้องใช้ประสาทสัมผัสทั้งห้าอย่างเต็มที่ การจดจ่ออยู่กับการก้าวเดิน การสังเกตแมลงที่บินผ่าน หรือการฟังเสียงนกร้อง ถือเป็นการฝึกสติ (Mindfulness) โดยปริยาย เมื่อใจจดจ่ออยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวอย่างช้า ๆ วงจรความคิดวนเวียน (Rumination) ที่เป็นเชื้อเพลิงของความวิตกกังวลก็จะถูกตัดขาด การเดินป่าจึงเป็นเครื่องมือธรรมชาติในการ "Grounding" ที่ยอดเยี่ยม ทำให้เราได้เชื่อมโยงกับโลกภายนอกและปลดปล่อยความหนักอึ้งในจิตใจอย่างค่อยเป็นค่อยไป